Poor heart

 Poor Heart  

Poem by Vanaja Tatineni 

Translated by P Simhadramma.

Hey Father,

What can I offer 

To those who are just being carried away in 

unloving and uncared and  approached me to lean on 

as I have nothing other than a begging heart,

and  You are well aware of it.

In between the he duals of love and the physical existence 

The ecosphere of universe and the man 

The thought of love is like the filler of the 

intimate most relationship

In the world where the man and woman 

relationship are being viewed in the 

routine language of  just the two bodies

How far can we reciprocate the  unparalleled 

nature of yours at the same 

length of greatness as you did!!!!

How many doubts 

And how any inhibitions !!

Please relax those who are being carried away 

in the unloving and left uncared

Lend us Your quality of nature 

to bear it throughout our lives 

I would be reaching you on clearing the 

principal along with it's dividend 

That's only the pulse of true love!!!!

మూలం:బిచ్చటపు యెద

#TeluguPoetryInEnglish

#VanajaTatineni

#PoetryInTelugu

#poetryintelugu

గెలుపు తలుపు మూయక ముందే

గెలుపు తలుపు మూయక ముందే - రేణుక అయోల గారి కథ పై నా స్పందన.. అభిప్రాయం ఏంటంటే.. 

ప్రతి మనిషికి కొన్ని ఇష్టాలు ఉంటాయి. ఆ విషయాల్లో తనకు పూర్తి స్వేచ్ఛ కావాలని కోరుకుంటారు. 

అవి .. 

దైవారాధనకు సంబంధించినవి

ఆహారానికి సంబంధించినవి కొన్ని. 

వస్త్రధారణ కు అలంకరణకు సంబంధించినవి. 

వీటి విషయంలో ఎవరి ప్రమేయాన్ని వారు భరించలేరు. నేను కూడా అంతే! నాకెవరైనా ఇలా వుండు అలా వుండు ఇది తిను అది తిను.. ఆ గుడికి వెళ్ళు.. ఆ దైవాన్ని నమ్ముకో అని చెపితే వారి వైపు నిరసనగా చూస్తాను. కోపం వస్తుంది కానీ సున్నితంగా బలవంతం చేయవద్దు అని చెప్తాను. బాగా దగ్గర వారైతే రెండు మూడు సార్లు చెబుతారు. తర్వాత మౌనం వహిస్తారు. 

అలాగే ఎవరి విషయంలో కూడా నేనూ జోక్యం చేసుకోను. 

 వ్యక్తి స్వేచ్ఛ ను ప్రాథమిక హక్కులను ఎవరైనా గౌరవించాలి. తమ ఇష్టా ఇష్టాలను ఇతరుల కోసం త్యాగం చేయడంలో స్త్రీలు ముందుంటారు. ఈ కథలో అనిత తన ఇష్టాన్ని తాను కోల్పోలేదు. భర్త కోసం త్యాగం చేయలేదు.  తనపై తాను గెలుపు సాధించింది. భర్త తన గెలుపు తలుపు మూయక ముందే మేల్కొంది. కథ ఈ కోణంలో నాకు నచ్చింది. రేణుక గారూ.. మీకు అభినందనలు. సెన్సిటివ్ కోణంలో మీరు కథ బాగ రాసారు. భార్య తమ ఆకాంక్షలకు అనుగుణంగా లేనప్పుడు.. భర్త మరొక స్త్రీ లో వెతుక్కోవడం అనేది లోకంలో సాధారణమైన విషయం. భార్య తనకున్న స్వేచ్ఛను కోల్పోకుండా తనదైన వ్యక్తిత్వం తో  మనగల్గేటప్పుడు.. 

భర్త ఊహల్లో ఆలోచల్లో  తన ఊహసుందరి నయనతార  బతికేవుంటుంది. 

**********

ప్రతి మనిషికి  బాల్యం నుండి ఏదో ఒక ఫాంటసీ వుంటుంది. పెరిగి పెద్దయ్యాక వివాహమయ్యాక కూడా తమ జీవిత భాగస్వామి పట్ల కూడా అనేక ఫాంటసీలు వుంటాయి. వారి ఆశలకు ఆకాంక్షలకు అనుగుణంగా జీవితాన్ని కొనసాగించడానికి అనేక ఆటంకాలు ఎదురవుతుంటాయి. ముఖ్యంగా భార్య/భర్త పట్ల అనేక ఊహలు ఉంటాయి. కానీ విరుద్ధంగా వారి భాగస్వామి కనబడితే వారికి లోలోపల దాగిన ఫాంటసీల గురించే ఆలోచిస్తారు. అసంతృప్తి వ్యక్తం చేస్తూ ఉంటారు. 

అందులో పితృస్వామ్య భావజాలం ఉన్న పురుషులు తన భార్య తనకు అనుకూలంగా ఉండాలని తన అభిరుచుల మేరకు అలంకరించుకోవాలని తనకు ఇష్టమైనవి వండి వడ్డించాలని కోరుకుంటాడు. 

ఈ కథలో భర్త మరీ అంత మూర్ఖత్వం కలిగి ఉండడు. నిజానికి వారిద్దరి జీవితం మేడ్ ఫర్ ఈచ్ అదర్. అతను కూడా సంస్కారవంతుడు. భార్య స్వేచ్ఛ ను గౌరవిస్తాడు. తనకు నచ్చిన విధంగా అలంకరించుకోమని అడగటానికి మొహమాట పడతాడు. అతని ఊహలకు తగినవిధంగా వున్న వొక స్త్రీ ని చూసి ఆకర్షణలో పడతాడు కానీ సభ్యతను మర్చిపోడు. పరిచయాన్ని పెంచుకోవడం కూడా వుండదు. అతని పర్సనల్ డైరీ లో రోజుకొక పేజీ కేటాయించి ఆమె గురించి రాసుకుంటాడు. అది భార్య అనిత చూస్తుంది. .. తర్వాత ఏమైందో కథ విని తెలుసుకోండి. 

ఈ కథ “కొత్త చూపు” జ్వలిత సంపాదకత్వంలో వచ్చిన కథా సంకలనం లో కథ. వీలైతే చదవండి.

కాకుల లోకం

 సాహిత్యాన్ని వొకే మతానికి చెందిన వారో  వొకే కులానికి చెందినవారో  వొకే వర్గానికి చెందిన వారో గుప్పిట బిగించడం కొత్త విషయమేమి కాదు. ఇప్పుడు కొన్ని వర్గాల వారు తమ గుప్పిట బిగించి వుంచారు. వారి దృష్టిలో అది సాహిత్య సేవ. ఎవరి వర్గానికి వారికి సాహిత్య రాజకీయ ద్రోణాచార్యుడు శకుని వారికి వుండనే వున్నారు. ఇవ్వన్నీ వొక ఎత్తు అస్తిత్వ వాద సాహిత్యం తమదే పై చేయిగా వుండాలనే వాదం వుంది. గొంగళిలో తింటూ వెంట్రుకలు వస్తున్నాయి అనుకోవడం యెందుకు? మనకు గ్రూప్ లేకపోతే యెదుటివారిని  విమర్శించాలి. 

కుల సంఘాలు సాహిత్యాన్ని గుప్పిట్లో పెట్టుకున్నవి అంటున్నారు. అదే నిజమైతే 

నా కులానికి సంబంధించిన సాహిత్య సంఘాలు యే నాడు నేనొక పుస్తకాన్ని తీసుకొచ్చినప్పుడు నాకు నామ మాత్ర అండగా నిలిచిన సందర్భం లేదు. సభకు అధ్యక్షత వహించడం, అతిథులుగా వుండటం, ఆవిష్కరణ చేయడం లాంటి విషయంలో. ఇంకా చెప్పాలంటే.. ఆమె కవిత్వం రాసిందట అని ఎగతాళి చేస్తే.. నా కవిత్వం పై మాట్లాడాలని వచ్చిన పక్క జిల్లా సాహితీవేత్త అయోమయంలో పడ్డారంట. ఆ విషయం ఆ పక్క జిల్లా సాహితీవేత్త వారు చెబితేనే నాకు తెలిసింది. నా కవిత వొకటి ప్రథమ బహుమతి స్థాయిలో వుంటే వద్దు వద్దు అని వారించిన కుల కవి కథా రచయిత గురించి నేనేమి చెప్పదల్చుకోలేదు.  ఆ రచయిత యెవరో నా కులంలో వున్న కవులు రచయితలకు తేటతెల్లం. 

నాలుగు పుస్తకాలు వేసాను. నా కులం వారు ఎవరైనా ముందు మాట రాసారా? (నేను అడగలేదు కూడా)పోనీ ప్రోత్సాహానికి వొక ఆత్మీయ వాక్యం రాసారా?  రాసినవారు ఎవరైనా నాలాంటి వాళ్ళే! ఎందుకంటే నాలా వారికి కుల అభిమానం లేదు. 

కులాన్ని అడ్డుపెట్టుకుని వేదికలపై ఊరేగాలనో అవార్డులు పొందాలనో కథా సంకలనాల్లో కథలు వేయించుకోవాలనో, దగుల్బాజీ మాటలు, రాజకీయాలు సాహిత్య ప్రయోజనాలు, మా కులంలోనూ ఏ కులంలోనూ చాలామందికి లేవు. వారంతా యెవరికి యెంత భావ వ్యక్తీకరణ వుందో ఆ రీతిలో వెలిబుచ్చుతారు. నచ్చితే ప్రచురణలోకి వస్తాయి. లేకపోతే ప్రచురించుకుంటారు ఫేస్ బుక్ వాల్ పై అయినా. 

ఇక కుల సంఘాలు చేతిలో సాహిత్యం బందీ అయింది అని వాపోయేవారు వారు తాము కూడా ఏదో వొక వర్గం లో  వున్నారేమో పునఃపరిశీలించుకోవడం మంచిది. 

కొన్ని గ్రూపుల్లో అన్ని కులాలు  అన్ని మతాలు అన్ని వర్గాలు వారు వుంటారు. కొన్ని కొన్ని ప్రయోజనాలు కోసం సహకారం అందిస్తూ తీసుకుంటూ తమ గ్రూపులను చాకచక్యంగా ముందుకు నడిపిస్తున్నారు. మనకు ఇష్టమైతే ఆ గ్రూపు లో వుంటాం లేకపోతే లేదు. 

రచయితలు కవులూ వ్యాసకర్తలు విమర్శకులు.. ఇలా యెవరైనా యే ప్రక్రియలో నైనా.. రాసినవి ప్రతిదీ మాస్టర్ పీస్ అయి వుండదు అనే సృహ చదివే పాఠకులకు తెలుసు. తెలిసినా తెలియనట్లు వుండే రాసిన రచయితలకు తప్ప. వడ్డించేవాడు మన వాడైతే ఎంత చెత్తైనా పాఠకుల నెత్తిన రుద్దేయవచ్చు. 

ఇప్పటి తరం రచయితలు దైర్యంగా  తాము ఎదుర్కొన్న సమస్యలను కష్టాలను నొప్పిని బాహాటంగా రాయడం మాత్రం సత్యం. హర్షణీయం. కాదనేందుకు ఏమీ లేదు. 

అన్నట్లు..  ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సింది కాకపోయినా చెబుతున్నాను. 

వేణు మరీదు  రాసిన “నిర్వర్ణం” కథ నాకు నచ్చలేదు. కథకు వేసిన చిత్రం తో సహో. 

ఈ కథ నోటితో ప్రశంసించి నొసటితో వెక్కిరించినట్లు వుంది. 

నేను పైన రాసింది అంతా కూడా.. ఈ కథ చదివిన తర్వాత వచ్చిన ఆలోచన మాత్రం కాదు. కుల సంఘాల వారు తమ కులం వారిని ప్రత్యేకించి పక్కన పెట్టడం గురించి మాత్రమే రాసాను. నా నొప్పిని రాసాను. నేను ఏ సభలకు వెళ్ళకపోవడం ఏ రచయిత లను కలవకపోవడం గురించి రాసాను. గుర్తింపు ప్రయోజనాలు నాకు అవసరం లేదు. మనం మనుషులుగా వుంటే చాలు అనే భావన నాది. చదవడంలో మనుషులు అందరూ నా వాళ్ళే అనుకోవడంలో నాకెటువంటి తేడా లేదు. ఎవరికైనా  వుంటే అది వారి సమస్య. 

ఓపికగా చదివినందుకు హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు. ఈ పోస్ట్ పై.. మీరు ఏమి పెట్టినా లైక్ తప్ప

వాద ప్రతివాదనలకు తావు లేదు. గమనించగలరు. అనుకూలమైన వ్యాఖ్యలు చేసిన కూడా thanks కూడా వుండవు .

జీవితం దుఃఖ విభాజకం

 జీవితం దుఃఖ విభాజకం  -వనజ తాతినేని 

నాకో సందేహం దీర్ఘకాల సందేహం 

దుఃఖం..  

ఎందుకు ఒకోసారి జడివానలా వుంటుంది 

ఇంకోసారి మంచుతెరలా మసకగా వుంటుంది

మరొకసారి పిసినిగొట్టు వానలా చుక్కలు రాలుస్తుంది

ఎప్పుడైనా వొకోసారి లావాలా ఉబుకుతుంది

అంతలోనే ఎడారి లా బీడువారుతుంది 

 ఒకోపరి ఘనీభవిస్తూంది 

ఈ దుఃఖానికి ఎన్ని రంగులు!? 

ఎల్లప్పుడూ అమ్మ వొడిలో అంటి వుండాలనుకునే మారాం నుండి 

అద్దంలో చందమామ సొంతం కావాలనుకున్న పేచీ నుండి 

గుప్పెడు బూడిదగా మిగిలే వరకు  ఎన్ని లెక్కలు!?

దుఃఖం పురా సంస్కృతి. 

వెలుగును అంటిపెట్టుకుని  చీకటి వున్నట్లు 

జీవితాన్ని అంటి పెట్టుకుని వుండే దుఃఖం 

తపస్సు చేసుకుంటూనో ధ్యానం చేసుకుంటూనో 

రుషులు యోగులు ఈ దుఃఖాన్ని తప్పించుకునే

సులభం కనిపెట్టారందుకే! 

అయినా వొక మాట.. 

మన దుఃఖాలు దేవకి దుఃఖం కాదు

గాంధారి దుఃఖం కన్నా ద్రౌపది దుఃఖం కన్నా 

అంత పెద్దదైనదేమి కాదు. 

అలా అని పురూరవుడి విరహ దుఃఖం కాదు

యశోధర దుఃఖం కాదు.

కళింగ యుద్దం తర్వాత విలపించిన కులస్త్రీల దుఃఖం కాదు 

ప్రపంచ యుద్దాల్లో ఇంటి పురుషులందరినీ 

కోల్పోయిన తల్లుల భార్యల దుఃఖం కాదు

మనిషి లోలోపల ధ్వంసమైన దుఃఖం 

 రక్తమాంసాల స్ధానే మనిషి స్వార్ధమైన దుఃఖం

 మనిషి మృగమైన దుఃఖం 

మనిషి సమూలంగా వస్తువైన దుఃఖం 

చింతలు ఛీత్కారాలు అలవాటైన దుఃఖం. 

 నాకో సందేహం దీర్ఘకాల సందేహం 

దుఃఖం ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకోదు!? 

ఒకొరి దుఃఖాన్ని మరొకరు చాపలా చుట్టుకుని 

చంకలో పెట్టుకుని వెళ్ళడం సాధ్యం కాదెందుకు!?

ఏ నదీ తీరంలోనో ఇసుక ఎడారుల మధ్యనో   

గుడారాల మధ్య బసచేసి  నక్షత్రాల కాంతిలో 

రాత్రి చెప్పే రహస్యాలను సావధానంగా విన్నప్పుడు... 

దుఃఖాన్ని జయించిన వాడెవడూ లేడు

నిజాన్ని అబద్ధం అనుకున్నప్పుడల్లా  

విషాద హృదయాన ఆనందరేఖ వలె 

భ్రాంతి కలిగిస్తుంది దుఃఖం అనే సందేశం 

అందుతుంది

మనసు దుఃఖం హృదయ దుఃఖం 

శరీర దుఃఖం కన్నా ఎడసాల దుఃఖం నొప్పి కన్నా

ఎందుకో మరణ దుఃఖం శాంతినిస్తుంది.

దుఃఖ ఉపశమనమార్గం కనిపెట్టానని సంబరపడతాను 

ఇష్టమైన కవిని వింటూన్నప్పుడో 

ఇష్టమైన కవితొకటి పెదవులు దాటి 

ఉత్సాహంగా పొంగుకుని వస్తున్నప్పుడో 

దుఃఖం తెరచాటుకు మలుగుతుంది అని

 కొంత తడవే అది.

మాటు వేసి వున్నట్లు మన మనిషే అనిపించే 

శత్రువో దాయాది వొకరో మనకు బాధ అనే 

చమురు వడ్డించి వేదన వొత్తిని అంటించి 

చిన్నగా పక్కకు తప్పుకుంటారు

లోకం బాధల విభాజ్యం.

జీవితం దుఃఖ విభాజకం

శేషం మిగులుతూనే వుంటుంది 

ఇచ్చుకున్నవాళ్ళు ఇచ్చుకున్నంత 

పుచ్చుకున్నవాళ్లు పుచ్చుకున్నంత.

*********************************

అతి చదువు అనారోగ్య హేతువు

వనజ గారూ.. మీరు YouTube మాయలో పడ్డారు. మీ ఒరిజినాలిటి మర్చిపోతున్నారు. రాత కదా మిమ్మల్ని మరింత శక్తివంతంగా ఉంచుతుంది అని కొందరు మిత్రులు హెచ్చరించారు. అవునా అనుకుని ఆలోచనలో పడ్డాను. 

“ఏం చేస్తున్నావమ్మా” అని పలకరిస్తాడు మా అన్నయ్య. 

“ఏముంటుంది రా.. అబ్బాయ్! 

వెతకడం చదవడం చదవటం చదవడం అంటాను. “ఓసి.. నీ నోరు పడ! ఎంతసేపు ఆ చదవడం తప్ప ఏమీ ఉండదా! ఈ కతలు గితలు మానేసి రామాయణమో భారతమో చదవొచ్చు కదా!”అన్నాడు. 

నేను షాకింగ్. మా కుటుంబం లో నాలుగు తరాల్లో (అటువైపు ఇటువైపు కూడా) మా తాతయ్య (నాన్న నాన్న) తర్వాత అత్యంత సాఫ్ట్ గా లోతుగా వుండే మనిషి మా అన్నయ్య.  ఇప్పుడు వీడిలో కూడా టిపికల్  పురుష కోణం కనబడుతుంది ఏమిటబ్బా అని ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయాను. ఆ ఆలోచనలో వుండే “రామాయణ భారతాల్లో వుండేవే కథల్లో కవిత్వాల్లో వుంటాయి లే “ అన్నాను అన్నయ్య తో. 

ఎక్కువ చదివిన రోజు నాకు నిద్ర రాదు. స్క్రీన్ లైట్ ఎఫెక్ట్. ఆ నిద్రలేమి వల్ల ఏవో అనారోగ్యాలు వస్తాయి. కానీ ఏం చేయను. అది దృష్టిలో పెట్టుకుని అన్నయ్య అని వుండవచ్చు… అని సరిపెట్టుకున్నాను. 

నేనెప్పుడూ నాకు నచ్చిన పనే చేస్తాను. నేను చేసే ఏ పనికైనా నా వైపు నుండి కార్యకారణ సంబంధాలు తర్కం అనే బలమైన గోడ గట్టిగా నిర్మించుకుంటాను. నా పద్దతి నన్ను ఎదుర్కొనే వారిని అసహనానికి గురిచేస్తుంది. 

ఏదో అంటారు. నేను మౌనంగా మరింత శక్తివంతంగా ఉంటాను. 

ఎటొచ్చీ.. 

కథ రాయటం అంటేనే… 1500 పదాలు కి మూడు పేజీలకు కుదించబడటానికి సర్దుకోవాల్సిరావడమే ఇబ్బందిగా ఉంటుంది. 

ఎనీ హౌ.. కథలు రాస్తున్నాను, కవితలు రాస్తున్నాను.. YouTube లో విభిన్నమైన శక్తి వంతమైన కథలు వినిపిస్తున్నాను.  త్వరలోనే నా కథల పుస్తకం కూడా రాబోతుంది. 

నేను చైతన్యంగానూ భావ చైతన్యం తో expressive గానే ఉన్నాను. 

ఏ వొక్కరి అంచనాలకు తగ్గట్టు నేను వుండను. 😊😘

ఇంతింతై

ఇంతింతై - వనజ తాతినేని 

కుండీలో ఏపుగా కొమ్మా రెమ్మలతో పచ్చగా నవనవలాడుతూ వున్న చంద్రకాంత మొక్కను చూస్తూ వుంది మైధిలి. ఇది ఇప్పటికైనా పూలు పూస్తే బాగుండును. ములుకులు లాంటి మాటల బారి నుండి తప్పించుకోవచ్చు.

 అత్తగారు నిర్మల మాటలు  చెవిలో గింగిరాలు కొడుతూ వుంటాయిలా. “అమ్మాయ్! ఇంకా ఎందుకా మొక్కకు పోషణ చేస్తావ్!  బడితలా పెరిగింది కానీ.. ఓ మొగ్గ వేసి పువ్వు పూసింది లేదు. పీకి పారేసి ఏ శంఖం పూల గింజలో వేయకూడదు పూజకు పనికి వస్తాయి. హెర్బల్ టీ కూడా చేసుకోవచ్చు.”

సృష్టిలో ఉన్న ప్రతి వస్తువు సొంతానికి వాడుకునేందుకు అనువుగా ఉండాలి లేకపోతే అది దానంతటదే మాయం అయిపోవాలి.లేకపోతే నాశనం చేసేయాలి మరొకటితో  నింపేయాలి. ఇదే మానవుడి లక్షణం అన్నట్లు వుంటున్న ఆమెను చూస్తే మైథిలి కి ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది. చంద్రకాంత మొక్క స్థానంలో తనని ఊహించుకుంటుంది. 

పెళ్ళై నాలుగేళ్ళు అయింది. ఇంకా పిల్లలు పుట్టలేదేంటి అని ఆశ్చర్యపోవడం దాటి ఎగతాళిగా చూడటం మొదలు పెట్టారు. ఎవరూ నోటితో పల్లెత్తు మాట అనరు. కానీ వారి చూపుల్లో పెదాల మీద నవ్వుల్లో కనుబొమ్మల విరుపుల్లో కదలికల్లో స్పష్టంగా కనిపిస్తాయి. 

ఇంట్లో నలుగురు పిల్లలు వున్నారు. వారందరిని నెలల వయస్సున్నప్పటి నుండి  అపురూపంగా మోసి వారికి కావలసినవి కొనిపెట్టి సినిమాలకు షికార్లుకి తిప్పే బాబాయ్ .. శ్రీరామ్ అంటే మహా ఇష్టం. శ్రీరామ్ కూడా మైథిలి నెల తప్పకపోవడాన్ని పెద్దగా పట్టించుకున్నదీ లేదు.ఐవిఎఫ్ సెంటర్ కు వెళ్దాం అని అడిగింది. తొందరేం వుంది చూద్దాం అని దాటేయడం. 

నిట్టూరుస్తూ.. చంద్రకాంత మొక్క చివుళ్ళను సృశిస్తూ..దాన్ని బతిమిలాడింది. 

“బుజ్జి తల్లీ! త్వరగా పూలు పుయ్యవే! లేకపోతే నేను లేనప్పుడు ఎవరో వొకరు లేదా తుంటి ఎముక విరిగి వీల్ చైర్ లో తిరుగుతున్న అత్తగారికి పూర్తిగా నయమైన తర్వాతో వచ్చి నిర్దాక్షిణ్యంగా పీకి పడేస్తారు. ఎంత ఇష్టంగా తెచ్చుకున్నాను నిన్నూ! బంధువుల ఇంటి ముందర విరబూసి పరిమళాలు వెదజల్లుతూ గాఢ ఆకర్షణ లో పడేసావు నువ్వు. 

పసుపు పచ్చని రంగుపై ఎర్రని చుక్కలతో మనోహరంగా మెరిసిపోతూ. అనుమతి తీసుకోకుండానే  విత్తనాలు సేకరించాను.  మట్టి తో సహా పింగాణీ కుండీ కొని తెచ్చి ఈ నాల్గవ అంతస్తు బాల్కనీ లో పెట్టి అపురూపంగా పెంచాను.సాయంవేళ నిండుగా నువ్వు పూలు పూసి పరిమళాలు వెదజల్లుతూ వుండే దృశ్యాలను ఎన్నిమార్లు కలగన్నానో తెలుసా! ఇప్పటికైనా పూలు పూయవే తల్లీ! మా బంగారు వి కదూ!” బతిమిలాడింది. 

“పిన్నీ!”అంటూ వచ్చింది ఏడేళ్ళ పాప! 

“రిషితా ! వచ్చేసావా!“ దగ్గరికి తీసుకోబోతూ  ఆగిపోయింది. 

పాప ముఖం లో భయం ఆందోళన. కన్నీటి చారికలు. ఏదో కీడు శంకించింది. 

“ఎందుకమ్మా అలా వున్నావు? ఏం జరిగింది చెప్పు? “

“పిన్నీ! మామయ్య మామయ్య నన్ను “ వెక్కుతూ ఆగిపోయింది. 

గుండె గుబేల్మంది మైథిలికి. 

గబగబా వెళ్ళి రూమ్ తలుపులు మూసి వెక్కుతున్న పాపను వొడిలోకి తీసుకుని కన్నీళ్ళు తుడిచి వెన్నునిమురుతూ లాలనగా అడిగింది. 

“స్కూల్ బస్ దిగి లోపలికి వస్తున్నాను. లిఫ్ట్ దగ్గర మామయ్య ఉన్నాడు. మీరందరూ షాపింగ్ కి వెళ్లారు అని చెప్పాడు. వాళ్ళింటికి రమ్మన్నాడు. మామయ్యతో వెళ్ళాను. చాక్లెట్లు ఇచ్చి బెడ్ రూమ్ లోకి తీసుకెళ్ళాడు. ఏమేమో చేసాడు పిన్నీ! నేను గట్టిగా ఏడ్చాను. చూడు బ్లడ్ వస్తుంది “ గాటు పడ్డ పెదవిని చూపించింది.ఈసారి  భయంతో తాను వణికిపోయింది మైథిలి. 

దైర్యం కూడదీసుకుంటూ అడిగింది “ఇంకెక్కడైనా నొప్పి గా వుందా తల్లీ!”

“ ఊహూ, ఇంకెక్కడా నొప్పి లేదు. నేను కూడా మామయ్య చేతిని గట్టిగా కొరికాను.కేకలు పెడుతూ తలుపు తెరుచుని వచ్చేసాను”  

“సరే, ఈ విషయం గురించి నువ్వు ఎవరికీ చెప్పకూడదు. అత్త కు చెప్పి మామయ్య కు గట్టిగా పనిష్మెంట్ ఇప్పిద్దాం. సరేనా!”

“సరే పిన్ని” రిషిత ముఖం లో చిన్న నవ్వు. 

రిషిత కు స్నానం చేయించి స్నాక్స్ పెట్టి పాలు తాగిస్తూ తన దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని ఆలోచిస్తూ ఉంది. అంతలో ఆడపడుచు ఇంట్లో పనిమనిషి రిషిత పుస్తకాల బ్యాగ్ షూస్ తీసుకొచ్చి ఇచ్చింది. అత్తగారికి కాఫీ ఇస్తుంటే.. లావణ్య షాపింగ్ కి వెళ్ళిందిగా.. అల్లుడి ని కూడా కాఫీ కి పిలువ్ అమ్మాయ్! అంటూ ఆజ్ఞాపించింది. అత్తగారికి  కూతురు కళ్లెదురుగానే వుండాలి. అల్లుడికి నిత్యం కొత్త అల్లుడికి జరిగినట్లు రాచ మర్యాదలు జరగాలి. ఆ మాత్రం కాఫీ కలుపుకుని తాగలేడా వెధవ! అని తిట్టుకుంటూ అత్తగారి మాట పెడచెవిని పెట్టి శ్రీరామ్ కి కాల్ చేసి రిషిత కి ఏం జరిగిందో చెప్పింది. లాయర్ గా పనిచేస్తున్న అతనే ఆ సంగతి చూసుకుంటాడని. 

మరో గంటకల్లా.. కారకుడైన వ్యక్తి మినహా అందరూ హాల్లో కూర్చుని ఉన్నారు. 

నిర్మల చాలా అసహనంగా వుంది. లావణ్య అవమాన భారంతో తలదించుకుంది. పాపం!

అంతకన్నా ఏం చేయగలదు? 

 క్రమశిక్షణ లోపించి చదువుసంధ్యలు అబ్బక పోయినా సినిమా హీరోలాగా వున్నాడని అతన్నే కావాలని కోరుకుంది. పెళ్ళై పుష్కరం గడిచినా పైసా సంపాదించడు సరికదా పట్టె మంచం పైకే అన్నీ రావాలి.ఇన్నేళ్ళగా లావణ్య చిన్నచితకా ఉద్యోగం చేస్తూ తల్లి ఆర్థికస్థోమతను అండజేసుకుని   వ్యసనపరుడై బలాదూర్ గా తిరుగుతూండే భర్తను కాచుకుంటూ వస్తుంది. అప్పుడప్పుడు తాను మందలిస్తున్నదని తనపై కంటు తల్లికి కూతురి కి.

“గోటితో పోయే దానికి గొడ్డలి పోటు దాకా ఎందుకు?ఏదో ముద్దు చేసి వుంటాడు.రిషిత ఏదో ఊహించుకుని భయపడి వుంటుంది. ఇక ఈ విషయం మర్చిపోండి” అంది నిర్మల కఠినంగా. 

“మర్చిపోవడం ఏమిటి అత్తయ్యా! మీరు తప్పు ను ఖండించలేదు అంటే సమర్థిస్తున్నారా?”

“నోర్మూయ్! నీకు లావణ్య అంటే ఇష్టం వుండదు. ఎప్పుడూ ఏదోకటి అంటూనే వుంటావు. ఇది నీ పన్నాగమే!”

.

“లావణ్య తో నాకు చిన్న చిన్న విభేదాలు వున్న మాట నిజమే అయినప్పటికీ  వాటిని ఇలా రిషిత విషయంలో జరిగిన తప్పు కు ముడిపెట్టడం బాగోలేదు అత్తయ్యా! పవన్ అలా చేయడం నిజం. కూతురిపై వున్న ప్రేమతో అల్లుడి నిర్వాకాన్ని తప్పు అనకుండా మీ కళ్ళు మూసుకుపోయాయి.” 

గట్టిగా మాట్లాడింది మైథిలి. 

ఆ మాటకు  నిర్మల ఆవేశంతో ఊగిపోతూ.. 

“శ్రీరామ్ ! నీ పెళ్ళాం నన్ను అంతమాట అంటుందా? ఈ ఇంట్లో నేనైనా వుండాలి అదైనా వుండాలి. గొడ్డుమోతు దానికి పిల్లలపై ప్రేమ ఎలా వుంటుందో తెలిస్తే కదా! ఎవరు వొప్పుకున్నా వొప్పుకోకపోయినా నా కూతురు ఇక్కడే ఉంటుంది“ తీర్మానం చేసింది.

“తల్లి లేని పిల్లవాడు అని పవన్ ని పెంచి పెద్ద చేసి కొడుకులతో సమానంగా ఆస్తులు పంచి ఇచ్చారు. కూతుర్ని ఇచ్చి పెళ్ళి చేసి ఇంట్లో నే పెట్టుకున్నారు.అతను పామై కాటేస్తుంటే గుడ్డిగా వెనకేసుకు వస్తున్నారు. నిజాలను నమ్మక పోవడం మీ ఖర్మ” అని అంటూ 

మైథిలి విసురుగా తన గదిలోకి వెళ్ళింది. 

నిర్మల ఆ తర్వాత కూడా  ఏడుపు అక్కసు నోటి తుత్తర కలగలిపి మైథిలి ని పావుగంటసేపు తిట్టిపోసింది. విసుగు విరామం లేకుండా ఎఫ్ ఎమ్ ఆర్ జె రొదలా వినిపిస్తూనే వున్న ఆ మాటలను అపార్ట్మెంట్ అంతా శ్రద్ధగా వింది. భయపడి జాగ్రత్తలోకి మేల్కొంది. పసిపాపల చుట్టూ రక్షణ కవచాలను కట్టుదిట్టం చేసుకునే ప్రయత్నం చేసింది. 

జరిగిన విషయానికి బాధతోనూ అవమానం తోనూ శ్రీరామ్ తల పట్టుకుని కూర్చున్నాడు. అతనిలో అనేక ఆలోచనలు. ఇక్కడ మైథిలి చెప్పినదాన్ని నమ్మడం నమ్మకపోవటం కాదు సమస్య. అచ్చం సోషల్ మీడియాలో లాగానే.. జరిగిన తప్పు కళ్లెదురుగా కనబడుతున్నా ప్రశ్నించలేని స్వార్థంలో మనిషి కూరుకుపోతున్నందుకు బాధగా వుంది. ఏ విషయానికైనా అవును అనే వాళ్ళు కొంతమంది, కాదు అనే వాళ్ళు ఇంకొంతమంది. ఇక్కడ కుటుంబం సమాజమే కాదు మనిషి మనిషీ..  ఆఖరికి మనిషి- మనస్సు కూడా విభేదించే స్థాయికి చేరుకున్నారు. కళ్ళు మెదడు తెరిచి సత్యాన్ని చూడటం ఎలా!?

ఎయిర్ బేగ్ లో  బట్టలు సర్దుకుని వెళుతున్నానని శ్రీరామ్ కి   “రిషిత పాప జాగ్రత్త అక్కా” అని ఏమీ మాట్లాడకుండా అయోమయంలో వున్న తోడికోడలుకి హెచ్చరిక చేసి  ఆటో ఎక్కింది మైథిలి. 

ఆ రాత్రి  అందరూ భోజనాల బల్ల ముందు కూర్చుని అన్యమనస్కంగా పళ్ళెంలో వేళ్ళు పెట్టి కెలుకుతూ వున్నప్పుడు రిషిత మరో బాంబు పేల్చింది. 

“బాబాయి నీకో సంగతి చెప్పనా! అప్పుడెప్పుడో నాన్నమ్మ కి కాలికి ఆపరేషన్ జరిగినప్పుడు మీరు హాస్పిటల్ లో వున్నప్పుడు మామయ్య మీ రూమ్ లోకి వెళ్ళి  పిన్నిని కూడా వెనకనుంచి హగ్ చేసుకున్నాడు. పిన్ని మామయ్య ను తోసేసి చెంప మీద గట్టిగా కొట్టింది కూడా!” 

షాకింగ్ గా చూసారు అందరూ. 

“నిజమా పాపా!” అడిగాడు రిషిత తండ్రి. 

“అబద్ధం ఎందుకు చెబుతాను నాన్నా! నేను అక్కడే ఆడుకుంటున్నాను. నన్ను చూసి మామయ్య బయటకు వెళ్ళిపోయాడు. 

“ఆ తర్వాత ఏం జరిగింది?”. 

“పిన్ని  ఈ సంగతి ఎవరికీ చెప్పొద్దు తల్లీ గొడవలవుతాయి అని ప్రామిస్ తీసుకుంది”. 

శ్రీరామ్ లేచి చెయ్యి కడిగేసుకుని రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయాడు.

మిగిలిన కోడళ్ళు ఇద్దరూ చూసారా అన్నట్టు అత్త వైపు అసహనంగా చూసారు. 

“పిల్ల ముండ ఏదో అలా  చెబుతుంది.అల్లుడు ఎందుకలా చేస్తాడు? ఈ మాటలన్నీ లావణ్య వింటే బాధ పడుతుంది.” శుభ్రంగా తిని ప్లేట్ లో చేయి కడిగి పళ్ళెం కింద పెట్టి చక్రాల కుర్చీ నడుపుకుంటూ గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది నిర్మల. 

శ్రీరామ్ భార్య కి ఫోన్ చేసాడు. పొడి పొడి సంభాషణ తప్ప రహస్యం బయట పడనేలేదు. ఇతనూ తెలిసిందని చెప్పనూలేదు. 

ఇరవై రోజులు గడిచాయి. లావణ్య తల్లితో మొబైల్ సంభాషణ తప్ప ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టలేదు. రిషిత తల్లి స్కూల్ బస్ ఎక్కించడం దింపుకుని ఇంటికి తీసుకురావడంలో శ్రద్ధ తీసుకుంటుంది. లావణ్య కొడుకు అనిరుద్ధ్ తో కూడా రిషిత ఆడకుండా వేయి కళ్ళతో కావలి కాస్తుంది. 

మైథిలి శ్రీరామ్ కి మెసేజ్ చేసింది. “వేరేచోట ప్లాట్ అద్దెకు తీసుకోండి. నేను అక్కడికే వస్తాను. మా పుట్టింట్లో జరిగిన విషయాలేవి తెలియదు మీరూ చెప్పొద్దు “ అని. 

రెండు సార్లు అత్తింటికి వెళ్లి భార్యను చూసి వచ్చేశాడు శ్రీరామ్. రిషిత చెప్పిన విషయం గురించి ప్రస్తావనకు తేలేదు కూడా! “ఇంటికి రా మైథిలి. అమ్మ అప్పుడేదో కోపంలో నోరు జారింది లే!” అన్నాడు. 

తల అడ్డంగా ఊపింది. 

ఎందుకో నీరసంగా మగతగా  వుంటుంది అమ్మాయికి. హాస్పిటల్ లో చూపించి ఒక నెల తర్వాత పంపుతాం బాబూ”  అంది మైథిలి తల్లి. 

నెల రోజుల తర్వాత డబుల్ బెడ్రూమ్  ప్లాట్ అద్దెకు తీసుకొని  మైథిలి ని ఆ ఇంటికి తీసుకుని వెళ్ళాడు శ్రీరామ్. మైథిలి ఆ ఇల్లును చూసి  ముచ్చట పడింది. తన పుట్టింటి వారు ఇచ్చిన పర్నిచర్ మొత్తం ఆ ఇంట్లో కి మార్చి నీట్ గా సర్ది పెట్టి వుంది. ముఖ్యంగా బాల్కనీలో తను పెంచుకున్న చంద్రకాంత మొక్క వున్న కుండీని చూసి ఆనందపడింది. భర్తకు థాంక్స్ చెప్పింది. 

పరీక్ష గా చూడు.. ఇంకా సంతోషిస్తావ్ అన్నాడు. 

దగ్గరకు వెళ్ళి చూస్తే.. చిగురు చిగురులోనూ.. పొటమరిస్తున్న పసి మొగ్గలు. తన పొట్ట పై చేయి వేసుకుంది. బుజ్జి తల్లీ! నువ్వు అమ్మ వి అవుతున్నావ్ నేను అమ్మను అవుతున్నాను. మొక్కను ముద్దు పెట్టుకుంది. 

“మైథిలి నీతో ఒక మాట చెప్పాలి” ఆగాడు సంశయం గా శ్రీరామ్. 

ఏమిటి అన్నట్లు చూసింది. 

“రిషిత ని మనం పెంచుకుందాం. అక్కడ కన్నా ఇక్కడ సేఫ్ గా వుంటుంది అని.” . 

“బావగారూ అక్కా ఒప్పుకోవద్దు. వాళ్ళు ఒప్పుకుంటే అలాగే మనం తెచ్చేసుకుందాం.”

“వదిన సరే నంది. అన్నయ్య అమ్మను అడిగి చెబుతాను అన్నాడు.” 

మైథిలి మనసులో అనుకుంది. నామ మాత్రం సంపాదన. తల్లికి ఎదురుతిరిగి బతకడం సాధ్యపడదు. ఆ ఇంట్లో నుండి పొమ్మంటే అద్దె కట్టుకుని పిల్లలకు ఫీజులు కట్టుకుని సంసారం ఈదడం అంటే మాటలు కాదు కదా!” అని.

సాయంత్రం పిన్నీ అంటూ  స్కూలు బ్యాగు బట్టల బ్యాగుతో ప్రత్యక్షమైంది రిషిత..

ఆ మర్నాడు ఆదివారం కావడంతో రిషితను  తీసుకుని స్కూటీ పై  కూరగాయల మార్కెట్ కి వెళ్ళింది. 

ఫస్ట్ ప్లోర్ లో వుంటున్న సరిత  టీచర్ కనబడింది. ఉమ్మడి కుటుంబం లో వుండటం ఇష్టంలేక నా కోడలు ఈ అపవాదును వేసి పోయింది. మా అల్లుడు బంగారం లాంటి వాడు. అని చెబుతుంది మీ అత్తగారు అని  సరిత టీచర్ చెబుతుంటే అసహ్యం వేసింది మైథిలికి. అత్తగారికి హృదయం మెదడు రెండూ లేవు అనుకుంది విరక్తిగా. 

కంచే చేను ని మేస్తుంటే ఎవరు కాపలా కాయగలరు? 

పసిపాపలను కుటుంబ సభ్యుల నుండే కాపాడుకోవాల్సి రావడం ఎంత సిగ్గు చేటు. 

పైగా అంత వయస్సు వచ్చిన అత్తగారు కూడా నిసిగ్గుగా అతను చేసిన పనిని ఖండించకుండా బయటకు పొక్కకుండా వుంచాలని చూడటం.ఆ రోజు  అంతకుమించి రిషిత కి  ఇంకేదైనా జరిగివుంటే.. అలాగే ఆనాడు తన పైన బలాత్కారం జరిగి వుంటే!? తనకు తోడు రిషిత వుండబట్టి మౌనంగా వెనక్కి తిరిగాడు కానీ. 

 

పీడకులు బాధితులు ఒకే కప్పు కింద వుండాల్సిరావడం ఎవరైనా ఎందుకు వొప్పుకుంటారు? అందుకే రిషిత ని తమ ఇంట్లో వుండటానికి తల్లిదండ్రులు వొప్పుకున్నారు పంపించారు అని అత్తగారు అర్థం చేసుకోదేం!? 

ఆలోచిస్తూనే వంట చేసింది. ముగ్గురూ తిని టివి చూస్తూ వుండగా శ్రీరామ్ కి అన్నయ్య నుండి ఫోన్. 

కంగారు గా లేచి బట్టలు మార్చుకుంటూ చెప్పాడు.”లావణ్య ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం చేసిందట. హాస్పిటల్ కి తీసుకు వెళుతున్నాం రమ్మని.” అని. 

 

మైథిలి రిషిత ని  తీసుకుని నేను కూడా వస్తాను అంది. 

 “వద్దు.. అక్కడ మా అమ్మ చేసే న్యూసెన్స్ మాములుగా ఉండదు. ఏం జరుగుతుందో ఏమో! పవన్ వాచ్మెన్ కూతురు పట్ల  మిస్ బిహేవ్ చేసాడంట. వాళ్ళు పట్టుకుని బాది పడేసి కంప్లైంట్ ఇచ్చారంట. విచారించడానికి పోలీసులు వచ్చేసరికి అది భరించలేక లావణ్య ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం చేసిందట. బ్రతకడం కష్టం అంటున్నారు “ అని దిగులుగా చెప్పి గబగబా వెళ్ళిపోయాడు. 

మైగాడ్! అసలు  ఏం జరుగుతుంది? పవన్ మిస్ బిహేవియర్ గురించి అశ్లీలపు వాగుడు గురించి లావణ్యతో  చెప్పి వుండాల్సిందేమో! తాను కూడా రహస్యంగా వుంచి తప్పు చేసింది.బంధుత్వాలు బలహీన పడతాయనో పరువు పోతుందనో గోప్యంగా ఉంచడం వల్లనే ఆ కామాంధుడికి  మరింత బలం చేకూరింది.. 

పెంచిన ప్రేమో లేదా పేరెంట్స్ కి వుండే  గుడ్డి ప్రేమల వల్లనో  పిల్లలు  ఎన్ని తప్పులు చేసినా ఎన్ని నేరాలు చేసినా పెద్దలు సమర్థిస్తూనే వుంటారు. మొదటిసారి తప్పు చేసినప్పుడే ఖండించి వుంటే ఎలా వుండేదో!. ఇంతై ఇతింతై వటుడింతై అన్నట్లుగా పవన్ అరాచకాలు మితిమీరి పోయాయి. తన పర అన్న విచక్షణ కూడా లేనివాడుగా  కీచకుడిగా మారిపోయాడు. అతను తప్పకుండా శిక్షింపబడాలి. లావణ్య మాత్రం బ్రతకాలి! బ్రతకాలి!!

ఒక్క క్షణం ఆగి మళ్ళీ ప్రశ్నించుకుంది మైథిలి.

 

అవును, లావణ్య బ్రతికి మాత్రం ఏం చేయాలి? ఎల్లకాలం ఇలాంటి అవమానాలు భరిస్తూనే వుండాలా? కొడుకు భవిష్యత్తు తీర్చిదిద్దుకుంటూ వొంటరిగా  తన జీవితం తాను బతుకుతాను అంటే సమాజం సెహబాష్ అంటుందేమో కానీ లావణ్య తల్లి నిర్మల ఊరుకుంటుందా? ఊరుకుంటుందా అని!? ఇంట గెలిచి రచ్చ గెలవాలనేది ఇందుకేనన్న మాట. అవసరమైతే తనూ రిషిత కూడా సాక్ష్యం ఇవ్వాలని పవన్ శిక్షింపబడాలని దృఢంగా అనుకుంది.

 

అలా చేస్తే  పరువు మర్యాదలు పోతున్నాయని గుట్టు రట్టు అవుతుందనే అత్త అహంకారం ధన మదం ఊరుకుంటుందా? ఇవ్వన్నీ పోతే .. పోతే ఎలా!? అని అసహనం ప్రదర్శించదూ!!  

గంటన్నర తర్వాత శ్రీరామ్ నుంచి ఫోన్. లావణ్య అవుటాఫ్ డేంజర్ అని ట్రీట్మెంట్ ఇస్తున్నారు అని. 

అత్తగారి మూర్ఖత్వం తో అహంకారంతో  యుద్ధం చేయడానికి మైథిలి సమాయత్తం అయింది. 

వికసిత దరహాసంతో  చంద్రకాంతలు ఆల్ ది బెస్ట్ చెప్పాయి. 

 

********************************

(16/02/2025 ప్రజాశక్తి స్నేహ సంచికలో ప్రచురితం)