అద్వైతం

ఒకానొక మబ్బులవేళ

స్వర్గపు తునక అరచేతికి అందినట్లు

జవరాలి తనువుపై జడివాన నాట్యం చేసినట్టు

మునిమాపు ముదిరిన వేళ

నది వొడ్డు నిశ్శబ్దం లోకి.. ప్రవహించినట్టు

రాత్రి తన సమయాన్ని వీధి దీపానికి వేలాడదీసినట్టు

నేను నీ ధ్యానంలో దాస్యంలో మునిగి తేలుతూ

హృదయం బుద్ది  జుగల్బందీ గా మారాక

నాలో వున్న అతన్ని ఆమెని కలగలిపి 

చూస్తున్న నన్ను చూసి జనులు నవ్విపోనీ గాక

భావానికి అక్షరం చేయూత నిచ్చాక

నాలోని కవి కి యింకొక పని యెందుకు? 

కాంతి గాలి జొచ్చుకుని పోయినట్టు కవిత్వం నాలో కలసి పోయాక

కవిత్వం రసప్లావితం కవిత్వం అద్వైతం.