Back to Roots.. ఎందుకు సాధ్యం కాదు?

 

Back to Roots సాధ్యమయ్యే పనేనా.. రెండవ భాగం. 

ప్రస్తుతకాలంలో  వృద్దులైన తల్లిదండ్రులేమో పల్లెల్లో, వారి పిల్లలు యాభై లు అరవైలు దాటిన వారేమో నగరాల్లో.. మూడోతరం పిల్లలేమో మహా నగరాల్లోనూ లేదా విదేశాల్లోనూ. ఒక ఉమ్మడి కుటుంబం విచ్ఛిన్నమై మూడు ముక్కలైంది. ఇక నాల్గోతరం ఒంటరిగా ఎవరి గుహలో (అదే నండీ.. ఇల్లు అనడానికి నిర్వచనం ఇవ్వడానికి నమస్కరించని ) ఒంటి ఖైదు గా బ్రతకడానికి సమాయాతమవుతుంది. 

లోపం ఎక్కడుంది? మన ఆలోచనా విధానాల్లోనే వుంది. మనది వ్యవసాయ ప్రాధాన్యమైన దేశం. అందరికీ భూములున్నాయి వ్యవసాయం చేసుకునే జీవించారు అని చెప్పడం కాదు. వ్యవసాయాన్ని కేంద్రీకృతం  చేసుకుని వివిధ వృత్తుల్లో స్థిరపడి ఎవరి పని వారు చేసుకుంటూ బాగానే బతుకుతుండేవారు. ముందుగా చదువులకోసమని బయటకు వెళ్ళడం తర్వాత ఉద్యోగం కోసమని పట్టణాలకు వెళ్ళం ఇప్పుడు ఆ పట్టణాలను కూడా వొదిలి మంచి అవకాశాల కోసం విదేశాలకు వెళ్ళడం జరిగిపోయింది. ఒక కుటుంబం అనేక ముక్కలయ్యాక వారి వారి నివాసానికి భూమి కూడా పంటలు పండటం మానేసి అడవి విస్తీర్ణం తగ్గిపోయి నివాసయోగ్యాలాగా మారిపోతుంది. భూముల ధరలకు రెక్కలొస్తున్నాయి. పల్లె వెళ్ళి పట్టణంలో కలిసిపోయిందా పట్టణమే వచ్చి పల్లె ను మింగేస్తుందా అని ఇద్దమిద్దంగా చెప్పలేం. ఎక్కడ చూసినా కాంక్రీట్ అరణ్యాలు. అయినా కొన్ని లక్షల కుటుంబాలకు సొంత ఇల్లు అనేది కలగా మిగిలిపోయింది. ఉండటానికి సొంత ఇల్లనేదే లేని వారు Back to roots అనుకుంటూ పల్లెలకు వెళ్ళి ఎక్కడ వుండగలుగుతారు? చెప్పండి. వృద్ధులైన తల్లిదండ్రులు వారికి అలవాటైపోయిన సొంత స్థలాన్ని ప్రాంతాన్ని వొదిలి నగరాల్లో తమ బిడ్డల వద్ద ఎక్కువ కాలం వుండలేరు. శరీరాల్లో శక్తి సన్నగిల్లి పిల్లలపై ప్రేమతో కండ్లు కాయలు కాచేలా ఎదురుచూస్తూ.. ఊరు పొమ్మంటుంది కాడు రమ్మంటుంది అనే అసహాయ స్థితిలో బతుకుతుంటారు. ఇక మధ్య వయస్కులేమో వారి పిల్లల భవిష్యత్ కోసం శ్రమించి వొత్తిడితో కూడిన జీవితాల్లో నలిగి బిపి షుగర్ లాంటి వ్యాధుల బారిన పడి నగరాల్లో జీవిస్తున్నారు తప్ప back to roots   అంటూ సొంత ఊరికి వెళ్ళలేకున్నారు.  ఎందుకంటే కొంత సౌకర్యవంతమైన జీవితంలో వాళ్ళు కుదురుకున్నారు. సొంత ఇల్లు ఏర్పరుచుకున్న వారు కొందరైతే అద్దె ఇళ్ళలో బ్రతికే వారు కొందరు. ఒకప్పుడు చూరు క్రింద కట్టిన తాడుపై వేలాడే బట్టలు లాగా.. నగరాన్ని పట్టుకుని వేలాడుతున్నారు తప్ప నగరం వొదిలి రావడం లేదు. ఎందుకంటే పల్లెల్లో నాణ్యమైన సరుకులు దొరకవు పాలు దొరకవు, కరెంట్ సరిగా వుండదు. దోమలు, కుళాయి తిప్పితే నీళ్ళు బకెట్ లో పడవు..ముఖ్యంగా హాస్పిటల్ కోసం నగరానికి రావాలి లాంటి కారణాలు. నిజంగా ఈ తరమంతా మనసు పెట్టి  నగరాలను వొదిలి పల్లెలకు మరలి వెళితే ఈ సౌకర్యాలు సమకూరడం చాలా తేలికైన విషయం. వీరు వెళ్ళి మళ్ళీ వ్యవసాయమో దాని అనుబంధ వృత్తులో చేస్తారని కాదు.కనీసం కాలుష్యం బారిన పడిన ఆహారాన్ని తినకుండా మంచి ఆహారం పండించుకోవడానికి పాలు తాగడానికి ఆస్కారం వుంది.  విషతుల్యం కాని  కిలో వంకాయల్ని  ఆర్గానిక్ పేరిట వందరూపాయలు పోసి కొనుక్కుంటున్నాం. పెరటి తోట పోయింది గృహ వైద్యం పోయింది. గృహ వైద్యుడు కనుమరుగైపోయాడు. ప్రతి అవయానికో స్పెషలిస్ట్. మంచి వైద్యం కోసం నాణ్యమైన ఆహార ఉత్పత్తుల కొరకూ వెంపర్లాడుతున్నాం. కార్పోరేట్ మాల్స్ కి పరుగులు పెడుతున్నాం.మనం కార్పోరేట్ వైద్యానికి అలవాటు పడిపోయాం.  మనిషికి అతిముఖ్యమైన ప్రాథమిక అవసరాలన్నీ కార్పోరేట్ గుప్పిట్లో చిక్కుకుంటున్నాయి అని మీకు తెలుసా!?.  అవేమిటంటే … ఇల్లు ఆహారం వైద్యం. ఈ మూడింటికి  అవినాభావ సంబంధం వుంది.ప్రస్తుత కాలంలో ఈ మూడింటి పట్ల మనకున్నది అభద్రతా భావమే! 

మనుషులు సర్దుకోవడానికి ఒప్పుకోవడం లేదు. ఇందుకు మా ఇంటి సంగతే ఉదాహరణగా చెబుతాను చూడండి. మా అత్తమామలకు ముగ్గురు కొడుకులు. అమ్మాయిలు లేరు. ఓ పదేళ్ల ఉమ్మడి కుటుంబం తర్వాత  కొడుకుల సంసారాలు ఎవరివి వారివి అయిపోయాయి. కొడుకులతో సమానంగా ఆస్థుల్లో వాటా తీసుకున్నారు.అది వృద్దులకు చాలా అవసరం కూడా అంటాను నేను. తర్వాత   పదిహేడేళ్ళ క్రితం మా  మామగారు కాలం చేసారు. మా అత్తమ్మ కొద్ది సంవత్సరాలు మాతో వున్నారు. కానీ తర్వాత ఆమె విడిగా వుండాలని కోరుకున్నారు. ఏ కొడుకు దగ్గర ఆమె వుండరు. విడిగా అద్దె ఇంట్లో వుంటారు. నేను ఒక ఇంట్లో ఆమె ఒక ఇంట్లో .. ఇట్లా ఒక ఉమ్మడి కుటుంబం ఏడు ఇళ్లుగా విడిపోయింది. సంప్రదాయంమైన వ్యవసాయ కుటుంబం నాశనమైపోయి ఈ భూమి పై భారం పెంచుతూ ఏడు ఇళ్లు అయింది. అందరూ అన్ని ఆహార ఉత్తత్తులకు మార్కెట్ ను ఆశ్రయించాల్సిందే! కేవలం ముప్పై ఏళ్ళలో ఈ వినాశనం జరిగింది అంటే నమ్ముతారా!? నమ్మాలి ఇది వాస్తవం కాబట్టి.   నా వరకూ నాకు  ఈ భూమిపై రెండిళ్ల భారాన్ని తగ్గిద్దాం అనుకుంటాను. మా అత్తమ్మ నా దగ్గరికి రారు. నా కొడుకు విదేశం నుండి తిరిగిరాడు. కనీసం ఈ నగర జీవనాన్ని వొదిలి నేను పల్లె వైపు అడుగులు వేయలేకపోతున్నాను. నాలుగు రకాల కూరగాయ మొక్కలను పెంచి స్ఞఛ్చమైన ఆహారాన్ని తినలేకపోతున్నాను. ఈసూరుమంటూ జనం ఈ రీతిన వుంటే దేశమేగతిన బాగుపడునోయ్ అన్నారు ఒక కవి గారు. మనిషికంటూ ఒక మంచి వ్యాపకం లేక మంచి ఆహారం లేక ఆరోగ్యకరమైన పరిసరాలు లేక గబ్బిలాల వలె నగరాలను పట్టుకుని వేలాడటం ఎందుకు? 

పల్లెలకు తిరిగి వెళ్లవచ్చు కదా! ఎన్ని పల్లెలు నిర్మానుష్యంగా మారిపోతున్నాయో! ఎన్ని ఇళ్లు తాళాలు వేయబడి మూగగా రోదిస్తున్నాయో.. అంచనా వుందా? ఉన్నన్నాళ్లు అయిన వాళ్ల మధ్య వుంటూ వృద్దాప్యంలో  వున్న పెద్దలకు ఆసరాగా వుంటూ… ఓ నలభై ఏళ్ళ క్రిందటి గ్రామీణ జీవనంలో బ్రతకలేమా? మన జీవితాలను కార్పోరేట్ శక్తుల గుప్పిట్లో మనని మనం బంధించుకోకుండా  హాయిగా పల్లె వాతావరణంలో మనుగడ సాగించలేమా చెప్పండి. మనం నిలబడటానికి ఆనవాలమైన ఈ భూమి తల్లిని అనేక రకాలుగా నాశనం చేస్తున్నాం. బీళ్లుగా మారుస్తున్నాం. లేదా అధిక ఉత్తత్తుల కోసం రసాయనిక ఎరువులు రసాయనిక క్రిమిసంహార మందులు కుమ్మరించి… వాటి ప్రభావాల వల్ల సగం ఆయుష్షు లోకి నెట్టబడిన తరం ఇప్పుడు వుంటున్న 50 -60 సంవత్సరాల తరం ఇది. ముందు మేల్కోవల్సింది వీళ్లే! భూమిని రక్కించుకోవాలి,పచ్చదనాన్ని బ్రతికించుకోవాలి. ప్రకృతిని మనిషి ఎంత నాశనం చేస్తున్నా ప్రకృతి మనకు చాలా ఇస్తూనేవుంది. అందుకే పల్లెలకు వెళ్లాలి.పంట పశువు పక్షి మన జీవన విధానం. లక్షలు పోసి చదరపుటడుగుల్లో ప్లాట్ లు కొనుక్కొనే మనం పల్లెలో ఒక ఎకరం కొనుక్కోలేమా? ఆరోగ్యం కోసం వాకింగ్ చేసే మనం చిన్న పెరటి తోటను పెంచలేమా? చెప్పండి. ప్రాథమిక వైద్యశాల లేని మండల కేంద్రాలు వున్నాయా? ఆలోచించండి మిత్రులారా! జీవనాన్ని జీవితాన్ని మనమే సంక్లిష్టం చేసుకొంటున్నాం. ఓపిక ఉండగానే అకాల అకారణ వృద్ధాప్యాన్ని మోస్తున్నాం. ఆలోచించండి. 

నా పల్లె నడిబొడ్డున జిల్లేళ్ల వనాలు విస్తరిస్తున్నాయి. జిల్లేడు దూదిపై కూడా కూడా పేటెంట్ హక్కులు పొందేంత వరకూ… మౌనంగా వుందామా… రండి పల్లెకు పోదాం అని నడుం బిగించండి.. నగరం ఖాళీ అవటం  మనమే చూస్తాం.  మిత్రులారా భూమి వ్యాపార వనరు కాదు.. మన పొట్టకి ఇంత ఆహారం పెట్టే దేవత అని తెలుసుకుందాం.  నమస్కరించుకుందాం. Save earth Save village life Save health. నేలమ్మ నేలమ్మా  నేలమ్మా… నీకు వేనవేల వందనాలమ్మా… వృక్షో రక్షతి రక్షితః ధర్మో రక్షిత రక్షితః🙏 భూమి పై గుత్తాధిపత్యాన్ని ప్రశ్నిద్దాం. ఆహార వ్యాపారాన్ని నిరసిద్దాం. ఆరోగ్యాలను కాపాడుకుందాం.. మనలో ఒక చైతన్యం రావాలి.  Yes.. చైతన్యం రావాలి. ఇవ్వాళ్టికి ఇంతే ఫ్రెండ్స్! 

ఇంకా Back to Roots.. అనే విషయం పై నాకు చాలా ఆలోచనలున్నాయి. వాటిని ఇంకోసారి పంచుకుందాం…