ఊహ అందంగా ఉంటుంది.. అక్షరాల్లోకి వొంపకపోయినా మనసులో మెదిలినప్పుడు ముఖాన దరహాస చంద్రికలు విరబూస్తాయి.
రవీంద్రనాథ్ టాగూర్ చిన్న కథలు చదివినప్పుడు ఆ కథల్లో కనబడే బాల్యం అమాయక ఊహలు ఆనందం కల్గిస్తాయి. మనం మరిచిపోయిన బాల్యాన్నో మన పిల్లల బాల్యాన్నో పిల్లల పిల్లల బాల్యాన్నో మన కళ్ళముందు సాక్షాత్కరిస్తాయి. కథలు వినడం వల్ల చదవడం వల్ల బాలల్లో సృజనాత్మక శక్తి పెంపొందుతుంది.
ఈ మధ్య మనుమరాలితో పాటు .. రష్యన్ కార్టూన్ ఫిలిమ్స్ Masha and the Bear చూస్తూ ఉన్నాను. పాపాయి నిద్టీరపోతున్నప్పుడు టీవీ పెడితే ఏం చూడాలనిపించదు. అప్రయత్నంగా అదే పెడుతుంటాను . తర్వాత నవ్వుకుంటాను.
ఇక నేను పరిచయం చేయబోయే కథ లో ఒక పువ్వు స్థానంలో రచయిత లో బాల్య రచయిత ఊహ కనబడుతుంది. పాపాయి పువ్వు అవడం పువ్వే పాపాయిలా చిలిపి పనులు చేయడం ఆ పనులన్నీ అమ్మకు తెలుస్తూనే ఉండటం .. ఆలోచిస్తుంటే భలే బావుంటుంది. పువ్వులు పాపలు బావుంటారు.
చదవండి ఈ కథ .. కె వి రమణారెడ్డి గారు అనువదించిన "పద్మ పూజ" కథల సంపుటిలో ఈ కథ వుందో నాకు తెలియదు .. ఎప్పుడు సేకరించానో కూడా గుర్తు లేదు. ఇవాళ డ్రాప్ట్స్ లో కనబడింది.
పద్మపూజ కథా సంపుటి అనువాద ప్రతి ఇక్కడ ఉచితంగా లభ్యమవుతుంది. డౌన్లోడ్ చేసి పిల్లలతో చదివించవచ్చు. మనం కూడా చదువుకోవచ్చు.
https://ia801405.us.archive.org/35/items/in.ernet.dli.2015.328806/2015.328806.Padmapooja.pdf
సంపెంగపువ్వు… రవీంద్రనాథ్ టాగూర్, భారతీయ కవి.
సరదాకి, నేను సంపంగి పువ్వునై చిటారుకొమ్మన పూచేననుకుందాం. గాలి కితకితలకి నవ్వుతూ కొత్తగా చిగురించిన ఆకులమీద ఊగుతుంటే, అమ్మా, నీకు తెలుస్తుందా?
నువ్వు “అమ్మాయీ? ఎక్కడున్నావు?” అని పిలుస్తావు. నేను నాలోనేను నవ్వుకుంటూ మౌనంగా మాటాడకుండా ఊరుకుంటాను. నేను మెల్లగా రేకల కన్నులు విప్పి నువ్వు చేస్తున్న పనులన్నీ గమనిస్తుంటాను.
నువ్వు స్నానం చేసేక, తడిజుత్తు నీ భుజం మీద పరుచుకుని ఉంటే, సంపెంగచెట్టు నీడవెంబడే నువ్వు తులసికోటదగ్గరకి పూజచెయ్యడానికి వెళతావు. నీకు సంపెంగపువ్వు వాసన తెలుస్తుందిగాని నా దగ్గరనుండి వచ్చిందనిమాత్రం తెలీదు.
మధ్యాహ్నం భోజనం చేసిన తర్వాత నువ్వు కిటికీ పక్క రామాయణం చదవడానికి కూర్చున్నప్పుడు, చెట్టు నీడ నీ జుత్తు మీదా ఒడిలోనూ పడ్డప్పుడు, నేను నా చిన్ని నీడని నువ్వు చదువుతున్న పేజీ మీదకి సరిగ్గా నువ్వు చదువుతున్న చోటే పడేలా కదిలిస్తాను.
కానీ, నీకు అది నీ చిన్నారి కూతురు నీడే అని పోల్చుకోగలవా?
సాయంత్రం చీకటి పడ్డాక చేతిలో లాంతరు పట్టుకుని నువ్వు గోశాలలోకి వెళ్ళినపుడు, నేను అకస్మాత్తుగా మళ్ళీ భూమిమీదకి రాలి, మరోసారి నీ కూతుర్ని అయిపోయి నీ కాళ్ళు పెనవేసుకుని కథ చెప్పమని మారాం చేస్తాను.
“పెంకి పిల్లా? ఇంతసేపూ ఎక్కడికెళ్ళావు?” అని నువ్వు దెబ్బలాడతావు.
“నేను చెప్పనుగా,” అని నేనంటాను.
******************
చిన్నపాప కోణంలో ఈ కథ బావుంది కదా !
