గీటురాయి

 తనవాళ్లు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా ఆవలితీరానికి ఈవలితీరానికి మధ్య నావికుడు లంగరు వేయడం మర్చిపోయిన  నావలా ఊగిసలాడుతూ వుంటుంది భారతి. కొడుకో కూతురో ఎవరో ఒకరు టికెట్ కన్ఫర్మ్ చేసేదాకా ప్రయాణం ఎటువైపో తెలియని అయోమయపు స్థితి. హాల్లో ఉన్న కిటికీయే  ఆమె ప్రస్తుత ప్రపంచం. 

ఆ కిటికీ దగ్గర మహారాజా కుర్చీలో కూర్చుని పాల్గుణ మాసం బహుళ పక్షపు ఉదయాలలో లేతమంచు చెమ్మదనం నింపుకున్న గాలి శరీరానికి మనసుకు హాయి గొల్పుతూ ఉండగా  జేసుదాస్ మృదుమధురంగా గంభీరంగా ఆలపించిన శివానందలహరిని వినడం భారతికి ఆనందంగా వుంటుంది.  కాఫీ సేవిస్తూ లేత కెంజాయరంగు ఆకాశంలో రివ్వునసాగే పక్షులను చూస్తూ వుండటం పూల లాస్యం కనువిందు చేస్తుంటే మైమరిచిపోతుంది. వీధిలో పిల్లల అల్లరిని  కట్టడి చేసే పెద్దలసుద్దులును వింటూ నవ్వుకుంటుంది.

ఆమె దృష్టిని నిలువుగా అడ్డంగా విడదీస్తూ సిమెంట్ రోడ్డు తారురోడ్డు. తాముండేది పట్టణమా లేక పల్లెటూరా అనే సందిగ్దానికి తెరపడనీయదు. అడ్డంగా ప్రయాణించే అనేక వాహనాలు నిలువుగా కనబడే గ్రామీణ జీవనం పిల్లల సందడి అన్నీ ఆమెను ఉత్సాహపరుస్తుంటాయి. పగలల్లా క్షణం  తీరిక లేకుండా తిరిగే మనుషుల మధ్య బొంతలు కుట్టేవాడు ఉల్లిపాయలు అమ్మేవాడు సోఫాలు బాగుచేసేవాడు మిక్సీలు గ్యాస్ పొయ్యిలు బాగుచేసేవాడు పాత పట్టు చీరలు కొనేవాడితో పాటు పేపర్ బోయ్ పాలతనూ కూరగాయల బండి  ఆన్ లైన్ లో ఆర్డరిస్తే సరుకులు తెచ్చిచ్చే వేన్ వాడితో పాటు పాత సామాను కొనేవాడు అల్యూమినియం  సామాను అమ్మేవాళ్ళు సోది చెప్పే వాళ్ళు.. ఇలా అన్ని పిలుపులు  కులవృత్తులు కనుమరుగు కాలేదు కేవలం రూపుమార్చుకున్నాయనే  సృహను అందిస్తూ వుంటాయి. నిజానికి కిటికీనుండి కనబడే ప్రపంచం కొత్తగా ఆమెకు చాలా నేర్పుతుంది. 

హడావిడి లేని జీవితంలో   వీలైనంత ఎక్కువ సమయం ప్రకృతిలో జీవిస్తూ పరిసరాలను వింటూ  వ్యాపకంగా అపుడొప్పుడొక ఇంటి పని చేసుకుంటూ పనిలో పనిగా  దీర్ఘ ఆలోచనలో పడుతుంది భారతి . దేనినైనా వదిలేయాల్సిన సమయం వచ్చినప్పుడు తేలిగ్గా వదిలేయాలి. గట్టిగా పట్టుకుంటే  నొప్పి ఎక్కువవుతుంది అని. బంధాన్ని కూడా  కొన్నింటిని వదిలేసినంత తేలిగ్గా వదిలేయగలమా?  అందులో పిల్లలను ? అందుకే ఈ నొప్పి.  ఎక్కడో దూరంగా వాళ్ళు. ఇక్కడ అలమటిస్తూ పెద్దవాళ్ళు. ఎవరైనా అభిమానంగానో ఆప్యాయంగా పలకరిస్తున్నారన్నా భయమేస్తుంది. ఒంటరిగా వున్న స్త్రీలతో పరిచయాలు పెంచుకుని ఆత్మీయులుగా భ్రమింపజేస్తూ అదునుజూసి దోచుకుని నిర్దాక్షిణ్యంగా చంపేసిన ఉదంతాలు చదివి వుంది. పిల్లలకు ఇవన్నీ అర్దమవ్వక కాదు. జాగ్రత్తలు చెపుతూ "తప్పదు మీరు అలాగే వుండాలి. లేదా హోమ్ లో వుండాలి" అని ఎరుక పరుస్తారు అంతే కదా అనుకుని భారంగా నిట్టూర్పు విడిచి మళ్ళీ పనిలో బడుతుంది. 

ఆరోపణలు చేసే పని లేకుండా జీవితం గడవడం కూడా  ఒక అదృష్డమేకదా అని అనుకుంటూ స్టూల్ పై కూర్చుని  పాటలు వింటూ బట్టలుతుక్కుంటూ వుంది భారతి. కొత్తగావచ్చిన వాచ్మెన్ భార్య వాషింగ్ మెషిన్ లో బట్టలుతుక్కోవడం చూసి బట్టలుతికి పెడతావా అని అడగడం మానుకుంది. తానూ  అప్ డేట్ అవ్వాల్సిన అవసరముందని  గ్రహించింది.

అంతలో వాచ్మెన్..వాచ్మెన్.. ఫస్ట్ ప్లోర్ నుండి ఒక గృహిణి కేకలు.కలుపు మొక్కలు ఏరుతూ మొక్కలకు నీళ్ళు పెడుతున్న వాచ్మెన్ పైపు వదిలేసి పరిగెత్తుకువచ్చాడు.  “ఏంటమ్మా పిలిచారు” అన్నాడు అరిచారని అనలేడు ఎంతైనా బక్కోడు కదా, పిలిచినావిడేమో రెండు కార్లున్న ఇంటావిడ. "ఎన్నిసార్లు చెప్పాలయ్యా.. పైనుండి  జుట్టును తోరణాల్లా కిందకి వదిలేస్తున్నారు.కనీసం వుండలు చుట్టి వేయాలనో డస్ట్ బిన్ లోనో వేయాలనే ఇంగితం లేకపోతే ఎట్లా..బెండకాయ ముక్కలు ఎండకు పెట్టి  లోపలకు తీసుకెళ్ళి మూకుట్లో వేయబోతే వేళ్ళకు చుట్టుకున్న పొడవాటి వెంట్రుకలు. ఎంత కంపరమేసిందో.ఇపుడా మూకుడు తీసుకెళ్ళి డస్ట్ బిన్ లో గుమ్మరించాల్సిందే. పైకి వెళ్ళి ఒక్కొక్కరికి చెప్పిరా, ఇలా చేస్తే నేనూరుకోను" అంది గట్టిగా. "అలాగేనమ్మా.. మోటరు ఆపేసి తర్వాత చెప్పేసి వస్తా."  

భారతి అప్రయత్నంగా తన తల తడుముకుంది.తనది మూడంగుళాల జుట్టు కాబట్టి తనపై పడే నెపాన్ని తప్పించుకున్నానని అనుకుంది. ఆమెకీ అనుభవమే. చాలాసార్లు బాల్కనీలో పప్పులు బియ్యం వడియాలు లాంటివి ఎండబోసినప్పుడు శుభ్రంగా వుండేవి. డబ్బాలో పోయబోయేటపటికి వేళ్ళకు చుట్టుకునే జట్టు. చెట్టుపైనుండి ఆకులు రాలినట్టు గాలికి వచ్చిపడే వెంట్రుకలు మనిషి తలనుండి రాలిపడవు కదా దువ్వి వదిలితే తప్ప అని  గౌరవంగా  అపార్ట్మెంట్ మెయింటెనర్ కి విన్నమించి వచ్చింది. ఆమె విన్నపాలు కూడా గాలికి కొట్టుకొని వెళ్ళే ఎండుటాకులు అని ఇలా ఇంకెవరన్నా గట్టిగా అరిచినపుడు తెలుస్తూండేవి.

అప్పటివరకూ మౌనంగా ఉన్న పరిసరాలను బద్దలు కొడుతూ “సవరాలు అమ్ముతాం వెంట్రుకలు కొంటాం”అని ఒకసారి “వెంట్రుకలు కొంటాం సవరాలు అమ్ముతాము”అని ఇంకొకసారి మార్చి మార్చి  అనౌన్స్ చేసుకుంటూ ప్రకటన కర్తలా విషయాన్ని    చేరవేస్తూ  మలుపు తిరిగి మట్టిరోడ్డుపై ప్రవేశింది ఒక ఆడ గొంతు.  మాటలనే పాటగా మార్చే సహజవిద్య తనకు తెలినట్లుగా రిధమిక్ గా వినిపిస్తున్న  ఆ స్వరజ్ఞానానికి ముచ్చటపడి  ఆమెనే చూస్తూ వుంది భారతి.  ఈమెను చూస్తే మొన్న సిమెంటు రోడ్డులో తచ్చాడుతూ అనుమానస్పందంగా తిరిగిన స్త్రీలలో ఒకామె లాగా వుంది. ఇందాక ఇంకొకామె పాత బట్టలకు స్టీల్ సామాను అమ్ముతామని కేకలు పెట్టుకుంటూ తిరిగింది. ఈవాళ ఇంకెంత మందివున్నారో. ఇందాక ఒకతను పట్టుచీరలు జరీ చీరలు కొంటామని మూడు బ్లాక్ లమధ్య వెహికల్ వేసుకుని తిరుగుతుంటే మగవాళ్ళెవరో  వాచ్మెన్ని మందలించారు ఎవరిని బడితే వాళ్ళను లోపలికి  రానిస్తున్నావని. ఏమైనా ఇక్కడ సెక్యూరిటీ తక్కువుంది అనుకుంటూ కొన్నాళ్ళ క్రితం  జరిగిన విషయాన్ని మరొకసారి గుర్తుచేసుకుంది భారతి.   

ఆ రోజు ఎటువాళ్ళు అటు వెళ్ళిపోయాక సిమెంట్ రోడ్ సద్దుమణిగింది. రోడ్డుపై ఒక్క పురుగూ లేరు. ఇద్దరు స్త్రీలు ఆ రోడ్డుపై అటూ ఇటూ చూసుకుంటూ ఒకో ఇంటిముందు కాసేపు ఆగి పరీక్షగా చూస్తూ  వీధి మొదలుకు చివరకు రెండుసార్లు తిరిగారు. పోనీ గ్రామ సచివాలయ సిబ్బంది అనుకుందామా అంటే అలా లేదు వాళ్ళ ఆహార్యం. చూస్తే మొరటుగా వున్నారు.చీర కుచ్చిళ్ళుబొడ్డు దగ్గర దోపి జుట్టు ముడిపేసుకుని చెప్పుల్లేని కాళ్ళతో ఆ ఇళ్ళ మధ్య తిరిగేవాళ్ళకు విరుద్దంగా అనుమానస్పదంగా కనిపించారు. కుర్చీలో వెనక్కివాలి కూర్చున్న ఆమె తనకి తెలియకుండానే నిటారుగై కిటికీ ముందుకు జరిగి వారిని నిశితంగా పరిశీలించింది  ఇద్దరిలోవున్న ఒకామె వెనక్కి వెళ్ళి కరంటు స్తంభంపై బొగ్గు ముక్కతో ఏదో రాసి వచ్చింది. ఇంకొక ఆమె పూల మొక్కల మధ్య నుండి కాస్త ముందుకు నడిచి వెళ్ళి అక్కడే నిలబడింది. 

అయ్యో, వీళ్ళేదో పట్టపగలే ఇళ్ళను దోచుకునే వారిలాగా వున్నారు.కొద్దిసేపటి క్రిత్రమే ఆ ఇంట్లో  వాళ్ళిద్దరూ బయటకు వెళ్ళారు. ఇపుడేమిటీ చేయడం అనుకుంటూ  కుర్చీలో నుండి లేచింది భారతి. దూరంగా వెళ్ళిన స్త్రీ ముందుకు నడిచొచ్చి లోపలికి వెళ్ళిన స్త్రీ కనబడేటట్లు దూరంగా నిలబడి ఏదో చెప్పింది. ఆమె వెనక్కి రాగానే ఇద్దరూ రోడ్డు మీద నిలబడే కట్టుకున్నచీరను ఎత్తి లోపలి లంగాను పరీక్షించుకుని నాలుగడుగులు

ముందుకేసారు.అంతలోకి బయటకు వెళ్ళిన ఇంటివాళ్ళు స్కూటర్ దిగడం చూసి తారురోడ్డు మీదకు నడుచుకుంటూ వచ్చారు. ఇలాంటి వాళ్ళే పగలు రెకీ నిర్వహించి టార్గెట్ చేసుకుని దోపిడీకి పాల్పడతారని చదివింది కొన్ని సినిమాల్లో చూసి వణికిపోయింది. 

ఆదేమాట వాచ్మెన్ భార్యతో అంటే “డబ్బులెక్కువ వున్నోళ్ళకు భయమెక్కువ.మీలాగే  ఎవరితోనూ కలవకుండా మాటామంతీ లేకుండా తాళాలేసుకుని ఇళ్ళ లోపలే వుండిపోతారు. కాసేపు బయటకొచ్చి తిరగొచ్చు కదా,కాస్త మనుషుల గాలి పోసుకుంటారు”అంది. భారతి మౌనంగా వుండేసరికి  "అయినా రోజులు కూడా అట్టాగే వుండయి లెండి.ఎవరినీ నమ్మడానికి లేదు. సొమ్ము ఎంత పనైనా చేయిస్తుంది” అని వెళ్లిపోయింది. ఎవరితోబడితే వాళ్ళతో మాట్లాడటానికి వీలులేదు.మాట్లిడితే ముంచుకొచ్చే ప్రమాదాలు మాట్లాడకపోయినా  ఎదురయ్యే ప్రమాదాలు మొత్తానికి మనుషుల జీవితాల్లో కనీకనబడని అభద్రత. ఒంటరితనం చిలకొయ్యకు వేలాడుతున్న అయిదు దశబ్ధాలకే వ్యర్దమైన వృద్ద జీవితాలివి అని నిట్టూర్చింది.

మరో రెండురోజుల తర్వాత  ఆ సిమెంట్ రోడ్డులో పట్టపగలు తాళాలు పగులగొట్టి దోచుకుని వెళ్ళారు అని తెలిసాక కొత్తగా వచ్చే ప్రతివారిని అనుమానంగా చూడటం అలవాటైపోతున్నట్లు వుండటం సిగ్గుగా ఉన్నా  జాగ్రత్త తప్పదేమో అనుకుంటూనే మళ్ళీ అంతలోనే తనను తానే మందలించుకుని సవరాలమ్మే ఆమె వైపు యధాలాపంగా చూసింది. 

ఆ నిర్మానుష్యవీధిలో తననొకరు గమనిస్తున్నారని తెలుసుకున్న సవరాల మనిషి మళ్ళీ తను ఏమిటీ ఎందుకొచ్చానన్న విషయాన్నిమరింత రాగయుక్తంగా వినిపించింది. దరహాసవదనంతో ఆమెనే చూస్తూ వుండగా..అమ్మా వెంట్రుకలు కొంటాం అంది. తల అడ్డంగా ఊపింది భారతి. ఆమె సంజ్ఞను అర్దం చేసుకుని ముందుకు సాగిన ఆమె ఓ గంట తర్వాత వెనక్కి తిరిగి వచ్చి వీధి మలుపులో  వున్న కానుగ చెట్టు నీడ క్రింద  ఆగి తనభుజానికి తగిలించుకున్న అల్యూమినియం సామానున్న వల సంచీని  దించి అందులో ఉన్న ఒక పెద్ద పాత్రను బోర్లించి ఆసనంగా మార్చుకుంది. వాషింగ్ ఏరియాలో కూర్చుని ఎండుమిరపకాయల తొడిమలు తీసుకుంటున్న భారతికి ఆమెని  పరిశీలనగా చూడటం బాగుంది. వల సంచీలో నుండి కూర వొండుకునే చట్టిని తీసి  ఒకదాంట్లోనుండి మరొకటి తీస్తూ ఆరు అంకె దగ్గర ఆగి అందులో నుండి స్టీల్ బాక్స్  తీసి భద్రంగా వొళ్ళో పెట్టుకుంది. సంచీలో  నీళ్ళసీసా  తీసి చేయి కడుక్కుని  నాలుగు ముద్దలు తిని మళ్ళీ చేయి కడిగి స్టీల్ బాక్స్ ను మునపటిలానే సర్దింది. తర్వాత చేతిసంచీలో  వున్న సవరాలను నేల తగలకుండా చెయ్యిఎత్తి పెట్టి నున్నగా దువ్వింది.  పనిలో పనిగా తన తలను కూడా దువ్వుకుని పైట చెంగుతో ముఖం తుడుచుకుని దువ్వెన దాచి  బులుగు రంగు కేరీ బేగ్ తీసి ఆరోజు తన సేకరణను తడిమి చూసుకుని నాణ్యతను పరిశీలించుకుంది.  ఇదంతాచూస్తున్న భారతి ప్చ్ మని నిట్టూర్చింది. చిన్న చితక పనులు చేసుకుంటూ చాలీచాలని సంపాదనతో రోజులెల్లబెట్టుకుంటూ బ్రతుకు పోరాటం చేస్తున్న వారిపట్ల సానుభూతి పెరిగింది. రోజంతా తిరిగినా వారికి గిట్టుబాటు అవుతుందో లేదో.. ఇలా వీళ్ళు కొనుక్కుని తీసుకువెళ్ళిన వెంట్రుకులకు మంచి ధర వస్తుందని విగ్గులుతయారు చేసే వారికి అమ్ముతారని వింది.  సవరాలామె మెల్లగా లేచి భుజానికి సామానున్న వల సంచీని చేతి సంచీని తగిలించుకుని గొంతు విప్పిముందుకు నడుస్తుండగా పక్క నున్న బ్లాక్ లో మూడో అంతస్తులో ఒక ప్లాట్ తలుపు భళ్ళున తెరుచుకున్నాయి.

"ఇదిగో.. సవరాలమ్మాయ్.. ఇటు..ఇటు రా" అని కంచు కంఠంతో పిలిచింది పొడుగు జడావిడ. ఆమె పెద్ద ఆఫీసర్ భార్య అని చీటికిమాటికి కిరణా షాపుల చుట్టూ తిప్పుతుంది అని గతంలో పనిచేసి వెళ్ళిపోయిన వాచ్మెన్ భార్య చెపితే వింది. పిడచ చుట్టుకున్న తలతో హడావుడిగా పూలను తుంచుతూ సగం తెగినపూలను పసి మొగ్గలనూ నిర్దాక్షిణ్యంగా తొక్కేస్తూ  భక్తురాలిగా రోజూ గుడుల చుట్టూతిరుగుతూండే ఆమెతో పెద్దగా పరిచయం లేదు ఏదో రెండు మొహమాటపు ప్లాస్టిక్ నవ్వులు తప్ప.

“ధర ఎంత“ అడుగుతుంది పొడుగు జడావిడ. “వంద గ్రాములు నూట యాబై రూపాయలమ్మా” “పోయినేడాదిలోనే అంత తక్కువ ధరకు అమ్మలేదు.మూడందలుకి ఇచ్చాను” 

“అంత రేటుకు మా దగ్గర కొనే వాళ్ళు లేరు.నాకు గిట్టదు” అంది అంది సవరాలావిడ. 

తన బారుజడను ముందుకు వేసి చూపించి “ఇంత పొడుగున్న జుట్టుకు వంద గ్రాములకు అయిదొందలు ఇస్తారు.ఇచ్చేటట్టైయితే లోపలికి రా“ అంది బెట్టుగా.

”మూడొందల యాబైకి ఇవ్వండి.ఇక అంతకన్నా ఎక్కువ రాదు మాక్కూడా” అని అక్కడే నిలబడింది సవరాలావిడ తన బెట్టుపోకుండా. 

‘తల జట్టేనా, ఇంకేదైన జుట్టుకూడా కొంటావా’’వెకిలిగా అడిగింది పొడవు జడావిడ. ఆ మాటల్లో అశ్లీలం అర్దమైన భారతి ఆమె వైపు  ముఖం చిట్లించి అసహ్యంగా చూస్తే సవరాలావిడ చేత్తో నోరు మూసుకుని ఛీ అన్నట్టు చూపులతో మాటాడి నోటితో మాత్రం మేమెరికి అమ్ముకోము,మా దగ్గర ఎవరూ కొనరమ్మా, మీకు చేతైతే ఆ పని చేసుకోండి” అంది. “ ఏదో హాస్యానికి అన్నాలే. లోపలకిరా” అని పిలిచింది. 

సవరాలావిడ గేటుదాటి లోపలకు వచ్చింది. రెండు బ్లాక్ ల మధ్య తన సరంజామా దించి నేల మీద కష్టంగా కూర్చుంది.పొడవు జడావిడ పనిమనిషి తెల్లటి క్యేరీ బేగ్ తీసుకొనివచ్చి సవరాలామెకి ఇచ్చి నిన్ను జుట్టు చూసుకోమన్నారు నాలుగొందలకు తక్కువ ఇవ్వనని చెప్పమన్నారు. మీరు తూకం వేసుకోనే తక్కెడ కూడా కుదరదన్నారు.ఆమే తూకం మిషన్ తెస్తారంట అని చెబుతుంటే “భలే బేరంతగిలింది. ఇట్టాంటి మనిషిని నేనెక్కడా చూడలేదు”విసుగు చూపించింది సవరాలామె.  

పనామె సవరాలు చూసుకునే పనిలో వుంటే సవరాలామె పనామె తెచ్చిచ్చిన తెల్ల క్యేరీ బేగ్ లో జుట్టనుతీసి దువ్వెనతో దువ్వి నాణ్యతను పొడవును పరీక్షించుకుని అందులోకే నెట్టేసి తన దగ్గరున్నక్యేరీ బేగ్ లో స్టీల్ గిన్నెల త్రాసును బయటకు తీసి నేలపై పెట్టింది. పనావిడ సవరం పట్టుకుని వాచ్మెన్ భార్యతో  ఎంతకు తీసుకోవచ్చనే సలహా అడుగుతూ వేరే కబుర్లలో మునిగిపోయింది. 

కాసేపటిక పొడవుజడావిడ తూకం మిషన్ తీసుకుని వచ్చి చూపించి  దీనితో తూకమెయ్యి అంది. "వెంట్రుకలు ఎంత బరువుంటాయమ్మా.. దీనితో తూకం ఎట్టా ఏస్తారు. మా దగ్గర మోసం వుండదు.  బంగారం తూకమేసుకునే త్రాసు ఇది. కావాలంటే నువ్వే పరీక్షించుకో" అని పొడుగు జడావిడకు ఇచ్చింది. చూసిన తర్వాతకూడా  ఏదో అనుమానం ఆమెకు. "ముందు మా మిషన్ మీద తూకమేసి తర్వాత నీ దాంట్లో చూద్దాం "అంది. సవరాలామె కోపాన్ని అణుచుకుంటూ క్యారీ బేగ్ లో వెంట్రుకలు తీసి తూకం మిషన్ పై పెట్టింది."వంద గ్రాములు వుండయి అమ్మా".."వందేమిటి నూటయైబై దగ్గరగా వుంది ముల్లు. నూట యైబై గ్రాములకు  ఆరొందలువస్తాయి. ఆ లెక్కన ఇచ్చి తీసుకెళ్ళు “ అంది పొడుగుజడావిడ. సవరాలామె తన త్రాసులో వెంట్రుకలు తూసింది. "నూట పాతిక గ్రాములు. అయిదొందలొస్తాయి" అని గిన్నెలో నుండి తుట్టులు తుట్టులుగా వున్న జుట్టును తీసి కిందబెట్టి తన బులుగు క్యేరీబేగ్ ను త్రాసును తీసి సంచిలో పెట్టుకుంటుంటే .. "ఆ బ్లూక్యేరీ బేగ్ లో వుందేమిటీ" అని అడిగింది ఆరాగా. "మునుపు బేరం చేసిన జుట్టు" అని లోపలికి సర్దుకుంది. 

పొడవజడామె తన పని మనిషి వైపు తిరిగి “ లక్ష్మీ నీ సవరం కొనే మురిపంలోబడి నేనిచ్చిన బేగ్ ఆమెకిచ్చేసావ్. తూకం వేసినపుడే నాకనుమానం వచ్చింది తక్కువుందేమిటా అని.పావుకిలో అవుతుందనే  అంచనా నాకు. జుట్టు చూసుకుంటున్నట్టు నటించి నువ్వు చూడకుండా  నొక్కేసింది”అంది

"తల్లీ మాటలు మర్యాదగా ఉంటే బాగుంటది. కావాలంటే చూసుకో, మీ జట్టువేరు ఈ జుట్టు వేరు “ సంచీలో క్యేరీ బేగ్ తీసి బయట పడేసింది.పనావిడ కిందకి వొంగి తీసి పొడవు జడావిడకు ఇస్తే ఇదిగో మా అమ్మాయి జుట్టే ఇది. సైలెంట్ గా నొక్కేసింది అంటుంటే సవరాలామె కింద నుండి విసురుగా లేచి నించుని "ఆపమ్మా.. ఊరుకుంటే మరీ ఇదిగా మాట్టాడతన్నావ్,లోకంలో నీకేనా జుట్టు వుండేది. అందరి జూట్టూ నాదే అంటే ఎట్టా జ్ఞానంతో మాట్టాడాలి” అంది కోపంగా.

"బద్మాష్. దొంగతనం చేసిందికాక  మళ్ళీ కాదని వొటవరిస్తున్నావు. నా జుట్టును ఎంత జాగ్రత్తగా వుండజుట్టి  దాచివుంచానో.  ఎవరు చూడటల్లేదు కదా అని  ఆ సంచీలో కలిపేసుకుని నాటకాలు ఆడతన్నావు. నువ్వు బాగు పడవు మట్టి గొట్టుకు పోతావ్." ఆవేశంతో మాటలు జారింది.  సవరాలామె తర్జనగా వేలు చూపించి”అమ్మా ఇంకొక్క మాటంటే బాగోదు” అంటూ తన చేతిలోని బులుగు క్యేరీ బేగ్ ని పొడవు జడావిడ మీదకు విసిరేసి గేటునుండి బయటకు నడిచింది. 

పై నుంచి మొదటి నుండి ఇదంతా చూస్తున్న భారతి పెదవులపై నవ్వు తన్నుకు వచ్చింది. చాలా సందర్భాలలో  సత్యానికి ధర్మానికి కట్టుబడి నడుచుకుంటూ ఇతరులలో అవి లోపించినప్పుడు నష్టపోయి మనసు కష్టపడినపుడు నీతి నిజాయితీకి విలువలేదని వాపోతూ ఉంటాం. కానీ అసలైన మనిషితనాన్ని మనిషి సహజగుణాలనో ఆత్మాభిమానాన్నో  రుజువుచేసుకునేది మాత్రం అవమాన పడినప్పుడు నష్టపోయినప్పటి  ప్రవర్తనే కదా! ఎంత గొప్పగా స్పందించింది  సవరాలామె, ఎంత అభిమానంగా  ప్రవర్తించింది  అని ఆశ్చర్యపోయి తెగ మెచ్చుకుంటూ  "శెభాష్ శెబాష్" అని  లోలోపల అనుకుంటున్నానని పొరబడి పైకే అంటూ అప్రయత్నంగా చప్పట్లుకొట్టింది. అవమానభారంతో జేవురించిన ముఖంతో కోపంగా పైకి చూసింది పొడుగు జడావిడ. ఆమె చూపుకందకుండా క్షణంలో వెనక్కి జరిగింది. 

ఇవేమి తెలియని ఆమె కూతురు లిప్ట్లో నుండి క్రిందకు దిగి తల్లి  దగ్గరకొచ్చి “ అమ్మా..ఇదిగో  డ్రెసింగ్ టేబుల్ అరలో వుంచిన నా  జుట్టు“ అంటూ పొడవు జడావిడకు అందించింది. అదఃపాతాళానికి కుంచించుకు పోవాల్సిన ఆమె  ఇంకా తనను తాను నిలబెట్టుకుంటూ ఇది  మీ పిన్ని పంపిన జుట్టు. అసలు నిన్నెవరు తెమ్మన్నారిక్కడికి”అంటూ తనంత ఎదిగిన పిల్లను ఒక్క  చరుపు చరిచింది. ఆ శబ్దానికి అప్రయత్నంగా ముందుకడుగు వేసిన భారతి “అయ్యో!ఎందుకలా తొందర పడుతున్నారు. కాస్త కూల్ గాఆలోచించండి” అంది. 

అంతా తననే  చూస్తున్నారనే  అవమాన భారంతో గేటు దగ్గరకు విసవిస నడుస్తూ “గట్టిగా అడిగేసరికి తప్పు ఒప్పుకుని జుట్టంతా వదిలేసిపోయింది. దొంగమందకి అన్నీ దొంగబుద్దులు. అందుకే మీ బతుకులు ఎప్పుడూ రోడ్డు మీద అడుక్కుతినే బతుకులే.మంచిరాత రమ్మంటే ఎక్కడినుంచి వస్తుంది.అహంకారం తలకెక్కిన మాటలు అక్కడితో ఆగడం లేదు.  దాష్టీకంలో కొంత  అక్కడ చూస్తున్న వారి మీదకు మళ్ళించి "చూసేవాళ్ళు కూడా చోద్యం చూస్తున్నారు తప్ప బయటమనిషిని నిలబెట్టి అడగడం మానుకున్నారు” అనగానే  తొంగిచూస్తున్న తలలు  మనకెందుకులే అని గబుక్కున  లోపలికి లాక్కున్నారు. 

ముందుకు నడుస్తున్న సవరాలామె ఆగి వెనక్కి తిరిగి పొడుగు జడావిడ వైపు నిమ్మళంగా ఓ చూపు చూసి గట్ఖిగా ఖాండ్రించి ఉమ్మేసి వడివడిగా సాగిపోయింది. వెళుతూన్న సవారాలమెను చూస్తూ "బంగారం పరీక్షించడానికి  గీటురాయి ఉన్నట్లు మనిషి నైజం తెలియడానికి ప్రవర్తనే కదా గీటు రాయి" అనుకుంది భారతి సాలోచనగా.