20, జూన్ 2022, సోమవారం

సహజీవనం మంచిదేనా!!

 కుటుంబమా.. బహుపరాక్. 🤔

హక్కులు వున్నాయి కాబట్టి భర్తను వదిలేసి భార్య, భార్యను వొదిలేసి భర్త సహజీవనం చేయొచ్చు. విసుగొచ్చాక గొడవలు లేకుండా విడిపోవచ్చు.  వీరికి పుట్టిన పిల్లలకు తండ్రి ఆస్థిలో హక్కులు వుండవచ్చు.

అంట. 

ఇక పురుషుడికి పట్టపగ్గాలు వుండవు. 

సహజీవనం చేసే స్త్రీకి కూడా బిడ్డలు కనడానికి వారికి ఆస్థి హక్కు లభించడానికి చట్టపరంగా హక్కు లభించినపుడు అభ్యంతరం ఎందుకు వుంటుంది. 

ఎటు తిరిగి అంతకుముందు వివాహమై వుంటే వారిని పెళ్ళాడిన భార్య/భర్త కు కలిగే వేదనకు అప్పటికే వారికి పుట్టిన బిడ్డల భవిష్యత్ కు భరోసా ఏమిటి!? 

సుప్రీం కోర్ట్  వ్యాఖ్యలు తీర్పులు ఏమి సూచిస్తున్నాయి !!! సహజీవనంలో వుండే గృహ హింసపై కూడా శిక్షలుంటాయంట. 

వివాహజీవితంలో వుండే గృహహింసపైనే నోరెత్తలేని మహిళలు సహజీవనంలో ఎదుర్కొనే గృహహింసకు కోర్ట్ మెట్లెక్కగలరా!? చట్టపరంగా ఆ హింసను రిపోర్ట్ గా తీసుకోగలరా.. ? 

ఈ ప్రశ్నలకు న్యాయవాదులు వివరణ ఇస్తే బాగుండును. 

కుటుంబజీవనాన్ని కోరుకునే చాలామందికి ఇది ఎంత మాత్రం నచ్చదు. చాలా కుటుంబాల్లో ఇలాంటివి జరిగాయి,జరుగుతున్నాయి. పురుషుడి యొక్క భార్యకు బిడ్డలకు ఎంత అభద్రత వేదన వుంటుందో స్వయంగా అనుభవిస్తేనే కానీ తెలియదు. ఇక సహజీవనంలో వుండాలనుకునే వివాహిత స్త్రీలకు అనేక సమస్యలు. 

మేజర్ అయిన స్త్రీ పురుషులకు సహజీవనం డేటింగ్ లాంటిది. ఇష్టం లేనప్పుడు దులుపుని పోయి మరొకరితో మనుగడ సాగించవచ్చునేమో! 

కాస్తోకూస్తో మంచి విలువలతో నిబద్దతతో వున్నవారు కూడా సహజీవనాలకు ఆకర్షితులై కుటుంబ జీవనం కాలదన్నుకుని సహజీవనాలు కోరుకుని ఏం బావుకుందామని. నచ్చకపోతే విడాకుల చట్టం ఎలాగూ వుంది కదా! 

పాతవాటిని కూలదోసి కొత్త సంస్కృతిని నిర్మించేటపుడు వ్యాపారికి లాభాలు ఎక్కువ వుంటాయంట. వివాహం వ్యాపారమన్నమాట నిజమే కానీ కుటుంబ అనుబంధాలకు యమపాశంగా మారే ఈ సహజీవనాలకు సమాజ ఆమోదం లభించడం కష్టం అని నా అభిప్రాయం.  

భారతీయ సమాజంలో సహజీవనం అనే మాటకు విలువలేదు. సహజీవనం అనేది స్త్రీ పురుష అసాంఘిక సంబంధాలకు వున్న మరోపేరు లేదా  చట్టబద్దంగా లభించే సౌలభ్యమైన గ్రీన్ సిగ్నల్ మాత్రమే అని చాలామంది రచయితల వ్యాఖ్యానం కూడా నేను స్వయంగా విన్నాను. 

రచయితలగానే తోటి రచయితల సహజీవనం అనే బంధానికి విలువనివ్వని రచయితలు వ్యక్తులుగా సంఘజీవిగా సహజీవనాన్ని ఆమోదించగలరా!? కొంతమంది రచయితలు అభ్యుదయవాదులుగా ముద్రింపబడాలని ఏ స్టేట్ మెంట్ పడితే ఆ స్టేట్ మెంట్ ఇవ్వడం కోతికి కొబ్బరి చిప్ప దొరికినట్లు వుంటుంది.

నా ఫ్రెండ్ ఒకరు అంటారు.. ఏదో మనం ఓల్డ్ స్కూల్ బేచ్ అని. 

నేనంత అభ్యుదయంగా ఆలోచించలేకపోవడం కూడా ఓల్డ్ స్కూల్ బేచ్ అవడమేమో మరి.

వివాహవ్యవస్థలో లేని భద్రత సహజీవనంలో స్త్రీకి వుంటుందా..  !? 



17, జూన్ 2022, శుక్రవారం

చిట్టిగుండె




యదాలాపంగా వార్తలు చూస్తున్న పద్మ కనబడుతున్న దృశ్యం పై పూర్తి దృష్టి పెట్టింది. 


మేజర్ కాని వొక యువతి ఆమె ప్రియుడు విషం కలిపిన కూల్ డ్రింక్  తీసుకుంటూ  పోలీస్ స్టేషన్ ఎస్సైని  ఉద్దేశించి మాట్లాడుతూ వీడియో తీసుకుంటున్నారు.


 ఆ యువతి సెల్ఫీ వీడియో తీసుకుంటూ చెబుతుంది. ప్రేమించినతన్ని పెళ్ళి చేసుకోవాలని కోరుకున్నాను. మా పెద్దవారికి అతని పెద్దవాళ్ళకూ మా పెళ్ళి యిష్టం లేదు. అందుకే మేమిద్దరం యింటి నుండి వెళ్ళిపోయాం. వాళ్ళూ వీళ్ళూ మా కోసం వెతుకుతున్నారు. నా తల్లిదండ్రులు మిస్సింగ్ కేస్  కూడా పెట్టారంట. నేను దొరికితే తీసుకెళ్ళి వేరొకరికిచ్చి పెళ్ళిచేస్తారు లేదా నేను పరువుహత్యకు గురవుతాను. అందుకే మేమిద్దరం కలసి బతకలేనపుడు కలసి చనిపోదాం అని నిర్ణయించుకున్నాం. మా చావుకు ఎవరూ బాధ్యులు కాదు అని చెప్పింది. ఆమె తర్వాత అతనూ ఫోన్ అందుకుని అదే విషయం చెపుతూ విషం కలిపిన కూల్ డ్రింక్ సేవించాడు. తర్వాత ఆ వీడియో ఎస్సై కి అందింది. తర్వాత మీడియాకి అందింది. అది పద్మ చూసింది.


 అయితే ఆమె వార్తను వార్తగా చూసి మర్చిపోలేకపోయింది.అయ్యో! ఎంత పిచ్చి పని చేస్తున్నారు యీ పిల్లలు. రెక్కల చాచి యెగర గల్గితే.. ఈ ప్రపంచంలో యెక్కడోచోట బ్రతకలేరా? పొరబాటు పని చేసారు అని వగచింది. ఆ ప్రేమికులపై సానుభూతి కల్గింది.  వారిరువురి ఉమ్మడి నిర్ణయం పట్ల కోపం వచ్చింది,


 పోలీస్ స్టేషన్  ఎస్సైకి వీడియో చేరకముందే వారిద్దరి తల్లిదండ్రులకో స్నేహితులకో ఆ వీడియో అందే వుంటుంది కదా! వాళ్ళు ఏం చేస్తున్నట్లో! కాపాడగల్గారో లేదో! ఇపుడు  ఈ వీడియో లక్షలాదిమంది ప్రేమికులకూ వారి తల్లిదండ్రులకూ సమస్త జనులకూ అందుతుంది. అయినా పిల్లల ప్రేమను పెద్దలు అంగీకరించరు. పిల్లలు ప్రేమించుకోకుండా ఆకర్షించుకోకుండా కామించుకోకుండా వుండలేరు వుండనివ్వదు యీ లోకం. ప్రేమ పేరిట యెన్ని రంగుల వలలు భ్రాంతులు. 


ప్రాణం విలువ తెలియకా లేక ప్రాణం కన్నా ప్రేమ యెక్కువని అలా చేస్తుంటారా అని ఆలోచిస్తున్న పద్మను మేనకోడలు శృతి ఫోన్ లో పిలిచి పలకరించింది కుశల ప్రశ్నలయ్యాక ఇంతకు ముందు వార్తలలో తను చూసిన విషయాన్ని క్లుప్తంగా చెబుతుంది. 


అంతలో యెఫ్ యెమ్ రేడియో నుండి  “సిన్ని ఓ సిన్ని ఓ సన్నజాజుల సిన్ని” అంటూ పాట మొదలైంది. రెండో చెవిలో పడిన పాట వింటూ భలే కరెక్ట్ టైమ్ కి పాట కూడా కనెక్ట్ అయిందనిపించి..మేనకోడలితో అంది.”నా చిన్నప్పుడు వొక మాట అనుకున్నాను. మళ్ళీ నలబై అయిదేళ్ళ తర్వాత కూడా అదే మాట అనుకుంటున్నానమ్మా. యువతీయువకుల ప్రేమపై తల్లిదండ్రుల అభిప్రాయాలు మారలేదు ప్రేమికులు మారలేదు చాలా ప్రేమ కథల ముగింపు మారడం లేదు. ఆ మాట యేమిటంటే ‘’ ఎవరూ యెవరినీ ప్రేమించకూడదు. ప్రేమిస్తే పెళ్ళి అవదు. పెద్దవాళ్ళు వొప్పుకుంటేనే పెళ్ళవుతుంది, అంతే ’’ అని.


“తల్లిదండ్రులు ఒప్పుకోకపోయినా ఎదిరించి పెళ్ళి చేసుకునేవాళ్ళు వున్నారు కదత్తా” అనడిగింది శృతి.


“అప్పుటి కాలంలో ఇంత దైర్యం తెగింపు లేదు. ఆ మాట ఎందుకనుకున్నానో ఆ విషయం కూడా చెబుతాను విను” అంటుంటే.. 


నవ్వి “కథ చెబుతున్నావా అత్తా” అంది. 


కథ కాదమ్మా! నా చిన్నప్పుడు జరిగిన  వాస్తవ విషయం వొకటి చెబుతాను విను అంటూ మళ్ళీ  కథ కానీ కథ మొదలెట్టింది పద్మ.  


***********

“సిన్ని ఓ సిన్ని.. ఓ సన్నజాజుల సిన్ని” రేడియోలో పాట వింటే చాలు నేను జ్ఞాపకాలతో వుల్కిపడతాను. ఎప్పుడు విన్నా ఇంతే! అతను అంటే “చిన్ని”  గుర్తుకు వస్తాడు. అలాగే ఇంకో పాట కూడా.” అంజలి అంజలీ పుష్పాంజలి” అనే పాట విన్నప్పుడు ఆమె గుర్తుకొస్తుంది. వీరిరువురి గురించి కలిపి తలచుకున్నా విడివిడిగా తలచుకున్నా కలిగే బాధ మాత్రం వొకటే. 


ఆ “చిన్ని” ఎవరంటే.. వాళ్ళు మనకు చుట్టాలవుతారు. మన యింటి వెనకాల మూలమీద వున్న పెంకుటిల్లు వాళ్ళది. చిన్ని అందగాడు.మరీ యెరుపు నలుపు కాని రంగు ఉంగరాల జుట్టు సన్నని కోటేరేసిన ముక్కు నవ్వకపోయినా నవ్వినట్టుండే కళ్ళు ఎత్తుకు తగ్గ లావుతో బాంబేడైయింగ్ లుంగీ కట్టుకుని ఎప్పుడూ సందడి సందడిగా తిరుగుతుండేవాడు. ఏం చదువుకున్నాడో యేం చేసేవాడో కూడా గుర్తులేదు. నాకు తెలియదు కూడా. 


నాకప్పుడు యెనిమిదేళ్ళు వుంటాయేమో! ఆడవాళ్ళకు పిల్లలకూ చిన్న వినోదం రేడియోలో ఆదివారం రోజు మధ్యాహ్నం మూడింటికి వచ్చే సినిమా వినడం అయితే.. పెద్ద వినోదం హాలుకు వెళ్ళి సినిమా చూడటం. మన చిన్న వూరి పక్కనే వున్న చిన్న పట్టణంలో సినిమా చూడటానికి వెళ్ళాలంటే కొంచెం కష్టమే అప్పట్లో. ఇంట్లో మగవారిని వొప్పించాలంటే చాలా కష్టమైన విషయం. నువ్వు మీ ఇంటాయనను అడగకూడదా అంటే మా ఆయన మీ ఆయన కన్నా తక్కువేమీ కాదు సినిమా అంటే కయ్యిమంటాడు. అమ్మ ఆమోదం లేనిదే చుక్క ఆవనూనె కూడా బండి ఇరుసు చక్రంలో వేయడు.అట్టాంటిది నేను అడిగితే మాత్రం బండి కడతాడా. ఎట్టాగొట్టా మీ ఆయన్ని వొప్పించు అని మరొకరిని వేడుకునేవాళ్ళు. రాత్రి వేళ గోముగా అడిగిన భార్య మాట కాదనలేని సున్నితపు మగవాడు అప్పటికి మాటయిచ్చేవాడు. మరల మరిచేవాడు. రెండు రోజులు భార్య గునిస్తే విసుక్కుంటూ బయలెల్లేవాళ్ళు. వారిని చూసి ఇంకొకరు బండి కట్టేవారు. రెండింటికి మ్యాట్ని సినిమా అయితే పన్నెండింటికల్లా అన్నాలు తినేసి పిల్లా పీచు అందరూ కలసి ఇరుక్కుని ఇరుక్కుని కూర్చుని బండి కొయ్యలను పట్టుకొని వేలాడుతూ గంటసేపు ప్రయాణించి పట్టణం చేరేవాళ్ళు. పిల్లలను టికెట్లిచ్చే క్యూ దగ్గర నిలబెట్టి ఆడవాళ్ళు ఫ్యాన్సీ షాపు మీద బడితే మగవాళ్ళు కొందరు కిరణా షాపులకు ఎరువులు పరుగులమందు షాపులకు వెళ్ళి కావాల్సినవి గబగబ కొనుక్కొచ్చేవారు. అవి మా అమ్మ తరం వారి  వినోదపు కష్టాలు.  మాకు తెలిసీ తెలియని వినోదపు ముచ్చట్లూను. 


“జీవనజ్యోతి” సినిమా వచ్చిన రోజులవి. ఆ సినిమా  పాటలు కూడా రేడియోలో వింటూ వుండేవాళ్ళం. ఆ రోజు  మా అమ్మ మూలింటి సూరమ్మ మామ్మతో కబుర్లాడుతూ జీవనజ్యోతి సినిమా గురించి మాట్లాడుకుంటూ నువ్వు చూసావా పిన్నీ నువ్వు చూసావా అమ్మాయి ఆ సినిమా అంటూ వొకరినొకరూ విచారించుకున్నారు. అమ్మ అంది” ఆ సినిమా వచ్చిన కొత్తల్లోనే మా వాళ్ళందరూ బెజవాడ వెళ్ళి చూసి వచ్చారు. ఏడాది తర్వాత మన వూరుకు వచ్చినా నేనింకా చూడనేలేదు. సినిమా బాగుంటదంట. ఎవరిని బండి కట్టమన్నా రేపు మాపు అని రోజులెల్లమారుస్తున్నారు. మనం రిక్షా కట్టించుకొని అయినా వెళ్ళి చూసొద్దాం పద పిన్నీ “అని. 


ఆ మాటలు వింటున్న చిన్ని “నేను రేపు బండి కడతానులే అత్తా! మాయింటో వాళ్ళతోపాటు  పిల్లలు నువ్వు కూడా వద్దురుగాని” అన్నాడు. 


“సరే అయితే, అయినా రేపు ఆదివారం గా. కొట్లు తీసివుంటాయా యేమన్నా కొనుక్కోవాలంటే యెట్టా” అని అమ్మ సందేహం. 


“అశోక్ హాలు చుట్టూ వున్న కొట్లు తీసే వుంటన్నయి. ఈ సినిమాకి  జనం మాములుగా వస్తన్నారనుకున్నావా?తిరనాళ్ళకు వచ్చినట్టు వస్తున్నారు. పెందలాడ బయలుదేరండి టికెట్లు అయిపోతే మళ్ళీ మొదటి ఆట దాకా వుండాలి “ అన్నాడు. 


అనుకున్నట్టుగానే సినిమాకు బయలుదేరి బండెక్కడానికి వెళితే..“చిట్టి మరదలా నువ్వు కూడా వస్తన్నావా సినిమాకి “ అన్నాడు నా బుగ్గ మీద చిటికేసి. నాకు సిగ్గేసి బుగ్గ తుడుచుకుని తలవూపాను. మనంగాక బండిలో యింకా ఖాళీ వుందని నీ స్నేహితురాలికి కూడా చెప్పా. వాళ్ళు వస్తున్నారత్తా అని చెప్పాడు అమ్మతో. అంజలి వాళ్ళ వదిన  అమ్మకు స్నేహితురాలు. ఆ రోజు  మాతో పాటు అంజలీ వాళ్ళ వదిన  కూడా సినిమాకి వచ్చారు. దారంతా చిన్ని “సిన్ని ఓ సిన్ని ఓ సన్నజాజుల సిన్ని” అని పాట పాడుతూనే వున్నాడు. విన్నకొద్ది వినాలనిపించేది అతని పాట. పెద్దాళంతా వాళ్ళ కబుర్లులో వాళ్ళుంటే చిన్ని మాతో సరదా కబుర్లు చెపుతూ.. అంజలీ యేం మాట్టాడవేంటమ్మాయ్ అనేవాడు. ఆమె ముసిముసి నవ్వులు నవ్వి వూరుకునేది. 


అలా సినిమాకి వెళ్ళే గూడు బండిలో  కలిసిన చిన్ని అంజలి మధ్య యేదో జరుగుతూ వుండేది. దాన్ని వలపు అంటారో ప్రేమ అంటారో నాకేమి తెలియదు. ఇపుడైతే ఒకటో తరగతి పిల్లలకు కూడా లవ్ అంటే యేమిటో తెలుసు అని నవ్వాను. బదులుగా మేనకోడలు నవ్వింది.


చిన్ని - అంజలి. వీళ్ళ ఇద్దరిళ్ళ మధ్య  నాలుగైదు యిళ్ళు వుండేవి. ఇద్దరూ వొకరి యింటివైపు నుండి మరొకరి యింటి వైపుగా నడవాల్సిన అవసరమూ వుండేది. వారి యింటి ముందునుండి  లైబ్రరీ దగ్గరకు వెళుతుండేవాడు చిన్ని. అతను చూడాలనుకున్నట్టుగా పచ్చగా పేడ కళ్ళాపిజల్లిన వాకిట్లో రాతిముగ్గు పిండితో యెర్రగా పండిన గోరింట మునివేళ్ళతో పెద్ద పెద్ద ముగ్గులు వేస్తూ వుండేది. కచ్చితంగా అదే సమయానికి అంజలి ని చూడటానికి చిన్ని ఆ దారెంట నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాడు. మనోహరమైన ఆ దృశ్యం యిప్పటికి నా కళ్ళలో మెదులుతుంటుందంటే .. యెంత బలంగా మనసులో ముద్రించుకుపోయిందో. కొన్ని దృశ్యాలకు ఆయువెక్కువ. 


ఆ పని అయ్యాక బావిలో నీళ్ళు తోడటం రోడ్డుకు అవతలవైపున్న గొడ్లచావిడిలో పని చేయడం యిలా యేదో వొక పని చేస్తున్నా ఆమె చూపులు మాత్రం అతన్ని వెదుక్కుంటూ వీథి వైపే వుండేవి. వారిద్దరి మధ్య భాష లేని ఊసు లేవో వుంటూ వుండేవి. వాళ్ళను ఆసక్తిగా  రహస్యంగా గమనిస్తూ నేను. ఇంతకూ వారిద్దరూ నా కంట్లో పడటం యెందుకంటే.. అంజలి వాళ్ళ అన్నయ్య ప్రెవేట్ లు చెప్పేవాడు. నేనూ అన్నయ్య పొద్దున్నే లేచి ఆరింటికల్లా ప్రెవేట్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం. యెనిమిదింటికి యింటికెళ్ళి స్నానం చేసి అమ్మ పెట్టింది తిని బడికెళ్ళడం. సాయంత్రం మళ్ళీ ప్రెవేట్ కి వెళ్ళడం మాములే. నేను వీథి కనబడేటట్టు గోడకానుకుని కూర్చుని రహస్యంగా వారిద్దరిని గమనించేదాన్ని. అది నాకెంతో యిష్టంగా వుండేది కూడా. 


 రోజూ చిన్ని అంజలి వాళ్ళింటి చుట్టూ అట్టా ప్రదక్షిణలు చేసేవాడు. రేడియోలో వార్తలు వినడానికి, క్రికెట్ కామెంటరీ వినడానికి వచ్చి అరుగుల మీద కూర్చుండిపోయేవాడు కానీ అసలు అదంతా వొంక మాత్రమే అని కేవలం అంజలిని చూడటానికే వచ్చేవాడని నాకనిపించేది. నేను చెంబు పట్టుకుని పాటి దొడ్లు వైపుకు వెళ్ళినపుడల్లా వాళ్ళిద్దరూ  కనబడేవాళ్ళు. చుట్టుపక్కల యెవరూ కనబడకపోతే కబుర్లు చెప్పుకునే వాళ్ళు. 

 

ఒకరోజు చిట్టి మరదలా! యెవరికి తెలియకుండా యీ వుత్తరం అంజలీకి యివ్వు అని యిచ్చాడు నాకు. మంచినీళ్ళు తాగడానికని సందులోకి యెళ్ళి అంజలికి యిచ్చాను ఆ కాగితం. ఆ రోజు ఆదివారం. సాయంత్రం నాలుగింటి నుండి యేడింటి వరకూ ప్రెవేట్. చీకటి పడే ముందు చెంబు తీసుకుని బయలుదేరుతూ అంజలి నన్ను తోడు రమ్మంటే వెళ్ళాను. మేము అటువెళ్ళడం చూసి చిన్నీ కూడా చెంబు తీసుకుని వచ్చాడు. మనం వెళ్ళిపోయి పెళ్ళి చేసుకుని వద్దాం. అమ్మ నాలుగు రోజులు గొడవ చేసుద్దేమో కానీ తర్వాత బాగానే వుంటదని నా నమ్మకం. గురువారం దుర్గ గుడికెళ్ళి పెళ్ళి చేసుకుందాం వచ్చెయ్యి అన్నాడు చిన్ని అంజలితో. 


“అమ్మో ! ఇదంతా తెలిసిందంటే మా అన్నయ్య నన్ను చంపేస్తాడు. మీ అమ్మ వొప్పుకుంటేనే మనం పెళ్ళి చేసుకుందాం. లేకపోతే వద్దు. నన్ను మర్చిపో” అని చెంబులో నీళ్ళు పారబోసి నా చెయ్యి పట్టుకుని గబగబ లాక్కొంచింది యింటికి. 


రెండురోజుల తర్వాత పొద్దున్నే గుండె గుభేల్మనే మాట విన్నాం. రాత్రి చిన్ని ఎండ్రిన్ తాగాడంట. హాస్పిటల్ కు తీసుకెళ్ళే దాక కూడా బతకలేదు. మధ్యలోనే  ప్రాణం పోయిందంట అన్న వార్త అంజలికి అందింది. ఊరంతా గుస గుసలాడింది. 


“చిన్నీ, యింత పని చేస్తావనుకోలేదురా, ఆ పిల్లకాకపోతే లోకమేమన్నా గొడ్డుపోయిందా, అంతకన్నా మంచి పిల్లను చూసి పెళ్ళి చేస్తానన్నాగా. ఆ మాట విషమై పోయిందా నీకు. నాకింత కడుపుకోత పెట్టావు కదరా, శిక్షేసి పోయావురా,అమ్మకు శిక్షేసి పోయావురా అని  చిన్నీ శవంపై పడి సూరమ్మ మామ్మ  గుండెలవిసిపోయేలా  యేడుస్తుంటే చూడటానికి వెళ్ళిన  అందరూ కూడా వెక్కివెక్కి యేడ్చారు. అప్పటిదాకా అమ్మకొంగును పట్టుకుని పక్కన నిలబడి బిక్క ముఖం వేసుకుని చూస్తున్న నాకూ కన్నీళ్ళు కారిపోయాయి. ఉహ తెలిసాక నేను చూసిన మొదటి మరణం చిన్ని ది. అయ్యో! యెందుకిలా చేసావు చిన్నీ! నువ్విలా చేయడం నాకు నచ్చలేదు అంజలి యేమైపోవాలిపుడు. మీరిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకుంటే చూడటానికి యెంత బాగుంటుందో అనుకునేదాన్ని నేను. ఛీ ఫో .. యిలా చేసేవేంటి? నీతో పచ్చి. అనుకున్నా. 


ఇంటికొచ్చాక అమ్మ పెద్దమ్మ నాయనమ్మ వొకచోట చేరి చెప్పుకుంటుంటే యేమి తెలియనట్టే విన్నాను. ఆ విషయాలు నాకు అంతగా అర్దం కాకపోయినా సరే. ఆ అంజలి చిన్నీ ప్రేమించుకున్నారంట. రోజూ పాటి మీద కలుసుకుని మాట్టాడుకునే వాళ్ళంట. చానాళ్ళనుండి  వాళ్ళూవీళ్ళు గమనించి చెవులు కొరుక్కొంటున్నారు. ఇద్దరిళ్ళల్లో ఆ సంగతి తెలిసిపోయి ఆ పిల్లకు కాపలా పెట్టారు. చెంబు తీసుకుని యెల్లేటపుడు కూడా యెవరో వొకరు కాపలా వుండారంట. చిన్ని ఆ పిల్లను పెళ్ళి చేసుకుంటానని అడిగితే సూరమ్మ వద్దంది అంట. కట్నం యివ్వకపోతే మాన్లే అమ్మా, ఆ పిల్ల నాకు నచ్చింది ఆ పిల్లనే చేసుకుంటానని చిన్ని గొడవంట. కట్నం గురించి కాదురా, ఆ పిల్ల అమ్మ మంచిది కాదు. కులం తక్కువ వాళ్ళకు పుట్టిన పిల్ల అది. దాన్ని తీసుకొచ్చి నా నెత్తిన పెడతావా వీల్లేదు అందంట. ఎక్కడో సంబంధం కూడా చూసారు. గురువారం వెళ్ళి పిల్లను చూసి ఖాయం చేసుకుని రావడమే అనుకున్నారట. ఇంతలో యీ పిల్లాడు యిట్టా చేసేడు అని చెప్పింది నాయనమ్మ. 


సినిమాలు చూసి ప్రేమ గీమ అని పిల్లలు చెడిపోతున్నారు. పిల్లలను యేసుకుని సినిమాలకు యెల్లొద్దు అంటే యినరు. ఇపుడు చూడు యేమైందో అని మా చిన్న నాయనమ్మ దండకం మొదలెట్టింది. అమ్మ పెద్దమ్మ అక్కడనుండి మెల్లగా జారుకున్నారు. 

 

తర్వాత రోజుల్లో  వున్నట్టుండి మా యింటి వెనుక నుండి చిన్ని వాళ్ళమ్మ  సూరమ్మ మామ్మ శోకాలు విన్నప్పుడల్లా నా కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు సుడులు తిరుగుతుండేవి. చిన్నీ చిన్నీ అని లోలోపల వెక్కివెక్కి యేడ్చేదాన్ని. ఎందుకో అంజలి మీద కోపం వచ్చేది. ఆమె కూడా చచ్చిపోతే బాగుండును అనిపించేది. అలా యేమి జరగలేదు కానీ కొన్నాళ్ళకు ఆమెకు పెళ్ళైపోయింది. ఆ పెళ్ళి కూడా నేను చూడలేదు. చిన్ని గుర్తుకొచ్చి పెద్దగా యేడ్చాను. “ఎవరూ యెవరినీ ప్రేమించకూడదు. ప్రేమిస్తే పెళ్ళి అవదు. పెద్దవాళ్ళు వొప్పుకుంటేనే పెళ్ళవుతుంది, అంతే!” అనుకున్నాను దృఢంగా అంటూ కథ ముగించింది పద్మ.


***********

“అసలిపుడు చూస్తున్నట్లే కళ్ళకు కట్టినట్లు చెప్పావత్తా. చిన్ని అన్నతనిని తల్చుకుంటే  నాక్కూడా బాధేస్తుంది. హి వాజ్  ట్రూ లవర్” అంది మేనకోడలు శృతి.


“చిన్ని జ్ఞాపకం చాలా బరువైంది. అలా నాకెంతో యిష్టమైన చిన్ని చితిలో నాకు తెలిసిన  ప్రేమ పరిమళం కాలి బూడిదైంది. అంజలికి యిద్దరు పిల్లలు పుట్టారు. నన్ను చూస్తూనే వుంటుంది అపుడపుడు పలకరిస్తుంది కానీ నాకే యేమీ మాట్లాడాలనిపించదు.  తర్వాతర్వాత నా చిట్టిగుండెకు యేమి అర్దమైందో యేమోకానీ యెవరిని తప్పు పట్టాలనిపించలేదు. అసలిదంతా నాకు గుర్తు వుంటుందని అంజలి అనుకుంటుందో లేదో అంటూ భారంగా నిట్టూర్చింది పద్మ. 


“ఈ ప్రేమ అనే సబ్జెక్ట్ చాలా టిపికల్ అత్తా, అందులో ఇప్పడొస్తున్న సినిమాలన్నీ కొత్త కొత్త థియరీ లు చెపుతున్నాయి.కన్ఫ్యూజన్ లో వున్నారు యూత్ అంతా”


“ఈ సినిమాల సంగతేమో కానీ.. నా అనుభవంలో నుండి నేను చెప్పేది యేమిటంటే..మనిషి మనసుకు మనసుకు  మధ్య  వొక యింటర్ లాకింగ్ వుంటుందనుకుంటానమ్మా. అది యెవరికిబడితే వారికి తెరుచుకోదు. ఆ బాండింగ్ అలా వుంటుందేమో మరి. ప్రేమించిన హృదయం దుర్బలం కారాదని గొప్పగా సాంత్వన వచనాలు చెప్పి ఓదార్ప చూస్తారు కానీ ఆ దుర్బలమైన మనసు వెనుక యెన్ని కలలు యెన్నెన్ని ఆశలు అథఃపాతాళానికి అణచివేయబడుతున్నాయన్నది యెవరికి తెలుసు? జాలి సానుభూతి స్థాయిని దాటి ఆలోచించగల్గిన వారికి ప్రేమికుల  ఆత్మహత్య వారు తెలిపే నిరసన బావుటా అని అర్దమవ్వాలి.  


-అంజలి కూడా మీ అమ్మ వొప్పుకుంటేనే పెళ్ళి. లేకపోతే నన్ను మర్చిపో అని యెలా అనగల్గిందో అని ఇపుడు ఆశ్చర్యపోను. తర్వాత రెండురోజులలో  యేం జరిగిందో యేమో! పెద్దలకు తెలిసి వాళ్ళు ఏమన్నారో! నేను చూసినదంతా సత్యమూ కాదు చూడనిదంతా అబద్దం కాదేమో!ఆమె అతని ప్రేమకు రుజువు అడిగిందేమో, చిన్ని ప్రాణం తీసుకుని రుజువు చూపించాడేమో  అని రకరకాలుగా తరచి తరచి ఆలోచిస్తుంటాను. తర్వాత రోజుల్లో నేను మర్చిపోయినట్టు అంజలి కూడా చిన్నిని మర్చిపోయిందేమో! ఆ రెండు పాటలూ విన్నప్పుడల్లా నాకు వారి కథ గుర్తొచ్చినట్లు వారిరువురి జ్ఞాపకాలకు సంబంధించిన వేరొక పాటలు విన్నప్పుడల్లా ఆమెకు చిన్ని గుర్తు రావచ్చేమో! లేదా దశాబ్దాలుగా అంజలి మనసులో యెన్ని అగ్ని గోళాలు బ్రద్దలవుతున్నాయో!  నాకు మాత్రమేం తెలుసు!? అంది పద్మ. 


“ఇప్పుడు ఆమె వుందా అత్తా!”  శృతి ఆసక్తిగా అడిగింది. 


“ఉందనుకుంటాను. అయినా ఆ జ్ఞాపకాలను వెలికితీయడం  యెందుకు అనిపిస్తుంది. ఒకవేళ అంజలిని  ఎప్పుడైనా కలిసినప్పుడు ఆ విషయం గుర్తు చేసానే అనుకో.. నాకిప్పుడు అసలతను గుర్తులేడు యేదో అప్పుడలా జరిగిపోయింది అందనుకో!  అప్పటి  నా చిట్టిగుండె తట్టుకోలేదు. నా మనసులో గాఢంగా ముద్రించుకున్న ఆ ప్రేమ కథ ఆ విషాద కథ అలా మిగిలిపోవడమే నాకిష్టం.  చిన్ని ప్రేమను పలుచన కానీయకుండా అప్పటి నా చిట్టి గుండెను ఎప్పటికీ భద్రంగా కాపాడుకుంటా” బాధగా ఒకింత ఉద్వేగంగా అంది పద్మ. 


ఏమి మాట్లాడకుండా మౌనంగా వుంది శృతి. కొన్ని క్షణాల తర్వాత  “బేటరీ లో చూపిస్తుందత్తా వుండనా మరి”.. అంటూండగానే ఫోన్ కట్ అయింది. 

****************

రేడియోలో “అంజలీ అంజలీ పుష్పాంజలి” పాట మొదలైంది. వినాలనిపించలేదు పద్మకు. రేడియోకి పవర్ వెళ్ళకుండా స్విచ్ ఆఫ్ చేసింది. “సిన్ని ఓ సిన్ని..ఓ సన్నజాజుల సిన్ని”..అంటూ నలబై అయిదేళ్ళ కిందట వినబడిన చిన్ని పాట ఆమె గుండెను హంట్ చేస్తూనే ఉంది.అదో తీపికోత. ప్రేమికుల గుండె కోత.  అందుకే ప్రేమికుల నిర్ణయాల గురించి  ఎన్నడూ వ్యాఖ్యానించాలని అనిపించదు ఆమెకు.


కనిపించే వార్తలో ఒక కథే వుంటుంది. వెనుక  కనబడని కథలెన్నో కన్నీళ్ళెందరివో ! హ్మ్. నేనే రచయితనై ఇదంతా ఒక కథగా రాస్తే.. ఊహించని కోణం మరొకటి చూపిస్తాను అనుకుని అప్పటికప్పుడు కలం పట్టుకుంది పద్మ.


ఉత్సాహం గంతులు వేసే యవ్వనకాలంలో తీసుకునే నిర్ణయాలలో ఆవేశం తెంపరితనం ఎక్కువగానే వుంటుంది గనుక సులువుగా ప్రాణ త్యాగం చేసెయ్యగలరు కానీ నూకలు తినే రాత వాళ్ళ నుదుటిన రాసి వుంటే మరొకటి జరుగుతుంది.


జంటగా విషం పుచ్చుకుంటూ వార్తలకెక్కిన వారిని సమయానికి అటుగా వెళ్తున్న వారెవరో చూసి హాస్పిటల్  కు చేర్చారు. ప్రాణాలు నిలిచాయి.

పశ్తాతాప పడిన ఇరువైపు పెద్దలు అభ్యంతరాలన్నీ మరిచి బాజాలు మ్రోగించారు. తర్వాత మీ బ్రతుకు మీరు బతకండని ఇంటినుండి పారద్రోలారు. వాళ్ళు బతకడానికి నానాపాట్లు పడుతూ కీచులాడుకుంటూ సర్దుబాట్లు చేసుకుంటూ బ్రతికి వున్నందుకు అసహ్యించుకుంటూ   ప్రేమరంగు వెలిసిపోయేదాకా ఓపికగా కాపురం చేసుకుందాంలే  అని అనుకుంటుండగా చటుక్కున పసిపాప రూపంలో అనుబంధం వచ్చి వారి మధ్య ఇరుక్కుని కూర్చుంది. 


అప్పుడు వారు అనుకుంటారిలా…ఈ ప్రేమేంటి దోమేంటి!?  ఎద గిల్లి గుచ్చి చంపకుంటే అంతే చాలు. గుండె ఝరి అంటే ఏమిటో తెలియకుండా గంతకు తగ్గ బొంతతో జరిగిన పెళ్ళి పెటాకులవకుండా నిత్యం బ్రతుకు జీవుడా.. అనుకుంటూ బ్రతికేస్తాం. చాలా చాలా మంది సాధారణమైన మనుషుల్లా అనుబంధాల పీట ముడులు వేసుకుంటూ మమతల పందిరి అల్లుకుంటూ..కథలా కల్పనలా..  అని  కథ ముగించింది పద్మ. కానీ ఆమెలో ఏదో అసంతృప్తి. తయారు చేయలేని ప్రశ్నలూ అంతుచిక్కని జవాబులూ. 


************0**********


(విశాలాక్షి మాస పత్రిక జూన్ 2022 సంచికలో ప్రచురితం)




6, జూన్ 2022, సోమవారం

వ్యక్తిత్వం

రసోత్కృష్టం - అనువాద కథ -నిగమ పేరు తో  బహుళ త్రైమాసిక పత్రిక లో నేను పరిచయం చేస్తున కథలో మూడవ కథ ఇది.. చదవండీ..

యుద్దం ఒక దీర్ఘగాయం. ఎవరు ఎన్ని కారణాలు చెప్పినా యుద్దం చేసిన గాయాల వల్ల మనుషుల జీవితాలు చిధ్రమవుతాయి. ఎంతోమంది స్త్రీలు భర్తలను కోల్పోతారు తల్లిదండ్రులు తమ బిడ్డలు కోల్పోతారు. ఎంతోమంది పిల్లలు తమ తండ్రిని కోల్పోతారు. శారీరక అవకరాలతో భారమైన జీవితం గడపాల్సి వస్తుంది.ఎంతోమంది నిరాశ్రయులై ఆకలికి అలమటించిపోతారు. అయినా యుద్దాలు వస్తూనే వుంటాయి. చరిత్ర యెన్ని పాఠాలు చెప్పినా గుణపాఠంగా తీసుకోలేక యుద్ధానికి కాలుదువ్వే దేశాలెన్నో! 

 రష్యా - ఉక్రెయిన్ ల మధ్య యుద్దం మొదలవగానే ఎప్పుడో చదివిన ఈ కథ గుర్తుకువచ్చింది. ఈ కథ  కూడా రష్యన్ యుద్ధ నేపథ్యంతో వ్రాయబడింది. రచయిత ఈ కథను మాస్కో రేడియోలో పప్రధమంగా వినిపించారు. తర్వాత అచ్చులో వెలువడింది.

  అలక్జీయ్ తోల్‌స్టాయ్  "రష్యన్  కేరెక్టర్ " కథను పరిచయం చేయబోతున్నాను.  "ఇవాన్ సుదారేవ్ కథలు’ శీర్షికతో రాయబడ్డ ఏడు కథలలో ఇది ఆఖరి కథ. ప్రారంభంలో  కథగా మొదలై రచయిత "కథ లోపల కథ" సాంకేతికతను ఉపయోగించి ఏడు కథలు చెపుతాడు.అందులో అతని స్నేహితుడు  , ఒక తోటి సైనికుడు, రష్యన్ యోధుని గురించి పాఠకుడికి చెప్పడమే ఈ కథ. యుద్దం   పంతొమ్మిది వందల నలభై ప్రారంభంలో జరిగినప్పటికీ, కథానాయకుడి యొక్క సాహసోపేతమైన దోపిడీలపై  ఆక్రమణలపై దృష్టి కేంద్రీకరించబడదు, కానీ తీవ్రంగా గాయపడిన తర్వాత అతనికి ఏమి జరిగింది అని చెప్పడమే ఈ కథ. మానవుడు కష్టసమయాల్లో కూడా తన వ్యక్తిత్వాన్ని మంచితనాన్ని ఎలా నిలబెట్టుకోవాలనుకున్నాడో తెలియజేసే కథ. అలాగే  ఉన్నతమైన ఇద్దరు స్త్రీమూర్తులు ఎంత స్థూల సూక్ష్మగ్రాహ్యులై తమ హృదయంతో తనవారిని ఏ రూపంలో వున్నా గుర్తించగలరని హృద్యంగా చెప్పినకథ. 

లెప్టినెంట్ యెగర్ డ్రోమోవ్ గొప్ప దైర్యశాలి.  యుద్దంలో ఆరితేరిన వీరుడు. కుర్క్స్ యుద్దం చవరిదశలో  విపరీతంగా గాయపడి అతికష్టంపై ప్రాణాలతో బయటపడి ముఖాకృతి కోల్పోయి కొన్ని సర్జరీల తర్వాత సరికొత్త మనిషి రూపంలో అద్దంలో తన రూపు చూసుకుని ఇంకెప్పుడూ అద్దం చూడకూడదనుకుని నిశ్చయించుకుంటాడు.  యదాప్రకారం యుద్దంలో పాల్గొనడానికి అనుమతిని పొందుతాడు.  అతనికి ఇరవై రోజుల సెలవు లభిస్తుంది. సెలవుల్లో అతను తల్లిదండ్రులను చూడడానికి యింటికి వెళ్తాడు.  తల్లిదండ్రులను చూసిరమ్మని  తన క్షేమ సమాచారములు తెలుపమని యెగోర్ తనను పంపాడని లెఫ్టినెంట్ గ్రోమొవ్ గా తనను పరిచయం చేసుకుని రాత్రి ఆ ఇంట బసచేస్తాడు. తల్లి వచ్చింది కొడుకేనని గ్రహిస్తూంది. కాబోయే భార్య కూడా అతనిని గుర్తిస్తుంది. యెగోర్ కూడా ఎక్కువ నటించడం చేతకాక అక్కడినుండి వెళ్లిపోతాడు. .. తర్వాత ఏం జరిగిందో చదివితే హృదయం చెమ్మగిల్లుతుంది. మనిషి బాహ్యసౌందర్యం కన్నా హృదయసౌందర్యం గొప్పది.తల్లి హృదయం బిడ్డను ఏ రూపంలో వున్నా గుర్తించగలదు. అలాగే ప్రేమించిన స్త్రీ హృదయానికి బాహ్యసౌందర్యంతో పనిలేదు. యెగోర్ మానసిక సౌందర్యాన్ని వ్యక్తిత్వాన్ని ఎరిగిన కాత్యా  యెగోర్ ఏ రూపంలో వున్నా అతనే తన భర్త అని నిశ్చయించుకుంటుంది. “నా జీవితమంతా నీతోనే కలిసివుంటాను నేను నిజంగా నిన్ను ప్రేమిస్తాను. నా సమస్త హృదయంతోనూ ప్రేమిస్తాను. నన్ను కాదనకు” అంటుంది.  కథ చదివిన పాఠకుడి మనసులో భావాతీతమైన ఉద్వేగం అలముకుని హృదయం విప్పారుతుంది.ఓహ్ ఎంత గొప్ప కథను చదివాం అన్న భావన నిండిపోతుందంటే అతిశయోక్తి కాదు. 

ఈ కథ రాసిన రచయిత యొక్క పని  ఒక వ్యక్తి ఎంత శక్తివంతంగా మరియు అద్భుతంగా ఉంటాడో చూపించడం. అందుకే ఈ కథ పేరు ‘’ వ్యక్తిత్వం”  ఎంత హృదయ సౌందర్యం తో మనిషి మనగల్గితే అంత జీవన సౌందర్యాన్ని సొంతం చేసుకుని మనుగడ సాగించగలడని చెప్పడమే రచయిత పని. అక్షరాలలో ఒదిగిన శక్తివంతమైన భావం పాఠకుడి హృదిని తాకుతుంది.

ఈ కథను  తెలుగులో“ రష్యన్ స్వభావం” పేరుతో  కొసరాజు లక్ష్మినారాయణ,  “వ్యక్తిత్వం”  పేరుతో రా.రా ( రాచమల్లు రామచంద్రారెడ్డి) అనువదించారు. 

నేను ఈ కథను మొదట ఆంగ్లంలో చదివాను. తెలుగు అనువాదం కోసం చాలా వెతికాను. మిత్రుడు అనిల్ బత్తుల ను అడిగితే వారు వెతికి ఈ కథను అందించారు. వారికి ధన్యవాదాలు చెబుతూ… ఈ కథను చదువుకుందాం.

 రష్యన్ వ్యక్తిత్వం 

మూలం:అలెక్జీయ్ తోల్ స్తోయ్ 

అనువాదం: రాచమల్లు రామచంద్రారెడ్డి


రష్యన్ వ్యక్తిత్వం : నేను చెప్పబోయే చిన్న కథకు యీ శీర్షిక మరీ ఘనంగా వున్న మాట నిజమే. అయినా తప్పదు మరి నేను చెప్పబోయేది రష్యన్ వ్యక్తిత్వం గురించే గదా!


అవును రష్యన్ వ్యక్తిత్వం వర్ణించండి మీకు చేతనైతే, లెక్కలేనన్ని వీర కృత్యాలను గురించి చెప్పగలను. కానీ ఎన్నో వుండగా వాటిలో దేన్ని ఎన్నుకోడం ? అదృష్టవశాత్తు ఒక మిత్రుడు తన జీవితంలోని ఒక ఘటన చెప్పి నా సమస్య తీర్చాడు. అతను నిరాడంబరమైన మామూలు మనిషి. సరాతోవ్ ప్రాంతంలో ఓల్గా తీరంలోని ఒక గ్రామంలో సమిష్టి క్షేత్ర రైతు అతను. అతని కండలు తిరిగిన దృఢ శరీరమూ, అందమైన రూపమూ అసాధారణమైనవి. యుద్ధకాలంలో తన టాంకు లోనుండి మూత తెరచుకొని బయటికి వచ్చినపుడు ముల్లోకాలనూ జయించడానికి అవతరించిన వీరాధివీరునిలా కనిపించే అతని వైపు యెవరైనా గుడ్ల ప్పగించి చూడక తప్పదు. అతను టాంకు మీదనుండి నేలమీదికి దూకి, శిరస్త్రాణం వూడదీసి, చెమటతో తడిసిన జుట్టుకు కాస్త గాలి తగలనిచ్చి, చింపిరి గుడ్డతో ముఖం తుడుచుకొని - తరువాత, మెల్లగా యీ ప్రపంచంలో ఇంకా జీవిస్తున్నందుకా అన్నట్లు ఆనందం పట్టలేక చిక్కగ చిరునవ్వు నవ్వేవాడు. 


మనిషి యుద్ధ రంగంలో వుండి, నిత్యం మృత్యువుతో ముఖాముఖి అవు తున్నప్పుడు, అతను మామూలు మనిషిగా వుండలేడు. పండుటాకులు రాలిపోయినట్లు అతనిలో పేరుకున్న చెత్తా చెదారం అంతా రాలిపోయి, నిజమైన సారం యేదో అది మిగులుతుంది. కొందరిలో యీ సారం మరింత గట్టిదిగా వుండవచ్చు. కొన్ని లోపాలు వున్న వాళ్ళు కూడా వాటిని వదిలించుకోడానికి తీవ్రంగా కృషి చేస్తారు ఎందుకంటే, ప్రతి ఒక్కడూ యుద్ధ రంగంలో తాను ప్రతి ఒక్కరికీ ఆప్తుడుగా, విశ్వసనీయుడు గా వుండాలని కోరుకుంటాడు. 


కానీ, నా మిత్రుడు యెగర్ డ్రోమొవ్ యుద్ధానికి ముందు కూడా నియమబద్ధ మైన మనిషి. తల్లి మరియా పొలికార్పొన్నా అన్నా, తండ్రియెగర్ కోవిచ్ అన్నా అతనికి అపారమైన అధిక గౌరవం. “మా నాన్న ఆత్మగౌరవం గల మనిషి. ఆయన్ను చూస్తే యెవరి కైనా మొదట కనిపించేదీ అదే, నీవు ప్రపంచంలో యెన్నో విషయాలు చూస్తావు బాబూ, విదేశాలకు కూడా పోతావు. కానీ, నీవు రష్యన్ వనే గర్వం అన్నా మాత్రం వదలిపెట్టకు" అనేవాడాయన. 


ఆ వూళ్ళోనే ఉన్న ఒక అమ్మాయిని తాను పెళ్ళిచేసుకోవాలనుకున్నాడు యెగర్. యుద్ధరంగంలోని సైనికులు తమ ప్రియురాండ్రను గురించీ, భార్యలను గురించి చెప్పి బోలెడు మాట్లాడుతారు. ముఖ్యంగా యుద్ధరంగం ప్రశాంతంగా వుండి, చలి కాలంలో అందరూ భోంచేసి కందకంలో చలిమంట చుట్టూకూర్చొని వున్నప్పుడు. ఆ మాటలు వింటే, ఒకోసారి చెవులు విచ్చుకు పోతాయి. ఎవరో ఒకరు మొదలు పెడతారు, "ప్రేమంటే యేమిటి?" అంటూ. ? 


"గౌరవమున్నప్పుడు ప్రేమ పుడుతుంది" అంటాడు ఒకడు.


“అదంతా వట్టిది. ప్రేమనేది అలవాటు. మనకు భార్యమీద ప్రేమంటూ కలగదు. తల్లిమీదా, తండ్రిమీదా కలుగుతుంది, చివరకు జంతువులమీద కూడా కలుగుతుంది" అంటాడు మరొకడు. 


ఇంకొకడు "చీఛీ, అదంతా చెత్త ! మనిషికి ప్రేమంటూ కలిగితే నిలువునా వూగిపోతాడు. సీసాడు సారాయి తాగినంత కైపులో వుంటాడు," అంటూ ఉపన్యాసం లంకించుకుంటాడు. 

 

ఇలా గంటా రెండు గంటలు సాగిన తర్వాత సార్జంట్ మేజర్ తన అధికార కంఠంతో సమస్యను చులాగ్గా తేల్చేస్తాడు. 


ఇలాంటి చర్చల్లో పాల్గొనడానికి యెగర్ ద్రోమొవ్ బిడియపడతాడు. అందువల్ల అతను తన ప్రేయసిని గురించి సూచనగా మాత్రమే నాతో ఒక మాట అన్నాడు. ఆమె చాలామంచి అమ్మాయి. తన కోసం ఆమె ఆగుతా నన్నదంటే,  తాను తిరిగి వెళ్ళినప్పుడు ఒక కాలు  లేకుండా వెళ్ళినాసరే, ఆమె తన కోసం అక్కడ వుంటుందనే అర్థం. ఇదీ అతను  చెప్పింది. 

 

తన యుద్ధచర్యలను గురించి కూడా అతను యెక్కు వ గా మాట్లాడేవాడు కాదు. "అవన్నీ జ్ఞాపకం చేసుకోవడం యెందుకు ?" అంటూ అతను ముఖం చెవులు చిట్లించి గట్టిగా సిగరెట్ దమ్ము లాగే వాడు. అతను తన టాంకితో చేసిన సాహస కృత్యాలను గురించి సిబ్బంది ద్వారానే విన్నాము. మరీ సాహసోపేతమైన ఒక కథ డ్రైవర్ చువిల్యోవ్ చెప్పాడు. 


“సరిగ్గా మలుపు తిరగగానే యెదురుగా గుట్టమీద కనిపించింది యేమిటనుకున్నారు! 'శత్రు టాంకి!' అని కేక వేశాను. ‘దానిమీదికి పద’ అని ఆయన బిగ్గరగా అరిచాడు. అలాగే నేను మా టాంకిని నడిపించాను. అక్కడ వున్న కొద్దిపాటి చెట్లను మాటుచేసుకుంటూ ముందుకు సాగాము. శత్రుటాంకి తన శతఘ్నిని మా మీదికి గురి పెట్టడానికి గుడ్డివానిలాగా  తారాడింది. అది ఒక గుండు పేల్చింది, కానీ గురి తప్పింది. ఇంతలో మా లెఫ్టినెంట్ ప్రేల్చిన గుండు దాని డొక్కలో తగి లింది. ఓ యేమి దెబ్బలే! రెండో గుండు డర్రెటకు తగిలింది. శత్రు టాంకి మోర పైకెత్తి వెనక్కి ఒరిగింది. గుండుతో మూడవ దాని నవరంధ్రాల గుండా పొగ రాసాగింది. మంటలు సుమారు మూడువందల అడుగులు పైకిలేచాయి. వెనుక ద్వారంగుండా సిబ్బంది బయటికి వచ్చారు. ఇవాన్ లాల్షిన్ తన మర తుపాకీతో వాళ్ళను ఊచకోత కోసే శాడు.ఇక రోడ్డుమీద మాకు అడ్డం లేదు. అయిదు నిమిషాల్లో సుడిగాలిలా వెళ్ళి ఊరిమీద పడ్డాం. బలే తమాషాలే ! నాజీలు దిక్కుదిక్కులకూ పరుగెత్తారు. నేలంతా బురదగదూ, అందుకని చాలామంది బూట్లు వదిలి  ఎగురుతూ గెంతుతూ ధాన్యాగారం వైపు పరుగు తీశారు. "ధాన్యాగారం ప్రేల్చేయండి!" అని మా కామ్రేడ్ లెఫైనెంట్ ఉత్తరువు యిచ్చాడు. మా శతఘ్నిని వెనక నుండి ముందుకు తిప్పి ఫటాఫట్ ప్రేల్చేశాం. దంతెలు, దూలాలు, ఇటుకలు, కొయ్య పలకలు అన్నీ కుప్ప కూలిపోయాయి. అటక మీది కెక్కిన నాజీలు కూడా కూలి పోయారు. ఇంకా యేమైనా మిగిలివుంటే సాపు చేయడానికి నేను టాంకిని లోనికి పోనిచ్చాను. మిగిలిన నాజీలు చేతులు పైకెత్తేశారు. 


అలా పోరాడాడు లెఫ్టినెంట్ యెగర్ డ్రోమొవ్. చివరకొకనాడు అతని అదృష్టం వక్రించింది.కుర్క్స్ యుద్ధపు చివరిదశలో, జర్మన్లు వెనుకంజ వేసే రోజుల్లో, ఒక గుట్ద మీద గోధుమ పొలంలో వున్న ద్రోమొవ్ టాంకికి షెల్ దెబ్బ తగిలింది. సిబ్బందిలో యిద్దరు వెంటనే చచ్చిపోయారు. రెండవ షెల్ తో టాంకి అంటుకుంది. ముందరి ద్వారం బయటికి వచ్చిన డ్రైవర్ చువిల్యోవ్ టాంకిమీదికి యెక్కి, లైప్టినెంట్ ను బయటికి లాగగలిగాడు. అప్పటికే అతనికి స్పృహ తప్పింది. బట్టలు అంటుకున్నాయి. చువిల్యోవ్ అతన్ని పక్కకు లాగిన మరుక్షణంలోనే మరొక గుండు వచ్చి మా టాంకిని బదాబడలు చేసింది. అయినా అతను లెఫ్టినెంటు తలమీదా, బట్టలమీదా మట్టి చల్లి మంటలు ఆర్పివేశాడు. తరువాత ఆతన్ని మెల్లమెల్లగా ప్రథమ చికిత్సా కేంద్రానికి యీడ్చుకపోయాడు. "ఆయన గుండె కొట్టుకోవడం నాకు వినిపించింది గనుక అలా యీడ్చుకపోయాను" అని " చువిల్యోవ్ తరువాత చెప్పాడు. 


యెగర్ ద్రోమొవ్ బతికాడు. అతని కళ్ళు పోలేదు కానీ, ముఖమంతా ఎంతగా కాలిపోయిందంటే, అక్కడక్కడా యెముకలు బయటపడ్డాయి. ఆస్పత్రిలో యెనిమిది నెలలు వున్నాడు. ప్లాస్టిక్ సర్జరీతో అతనికి ముక్కూ, చెవులూ, పెదవులూ, కనురెప్పలూ పెట్టారు. ఎనిమిది నెలల తరువాత కట్లు విప్పి నప్పుడు అతను అద్దంలో ముఖం చూసు కున్నాడు. తనదేనా ఆ ముఖం? అతనికి ఆద్దం అందించిన నర్సు పక్కకు తిరిగి యేడ్చింది. కానీ అతను అద్దం ఆమె చేతికిచ్చేసి "ఇంతకంటే ఘోరమైనవి చూశాను నేను ఫరవాలేదులే" అన్నాడు. 


అతను మళ్ళీ అద్దం కావాలని అడగలేదు. కానీ, తన ముఖం తానే చేతులతో తడుముకునేవాడు. దానికి అలవాటు పడటానికి ప్రయత్నిస్తున్నట్లు. వైద్య బృందం అతన్ని యుద్ధేతరమైన కొలువుకు యోగ్యుడుగా ప్రకటించింది. కానీ, అతను నేరుగా తన జనరల్ వద్దకు వెళ్ళి, తనను మళ్ళీ తన రెజిమెంటుకు పంపించండని కోరాడు. "నీవు యుద్ధానికి అసమర్థుడివి కదా" అన్నాడు జనరల్. "కాదు. నేను విరూపినయ్యాను అంతే. ఫరవాలేదు. త్వరలో మునుపటిలాగే యుద్ధం చేయగలను" అన్నాడు అతను. 


జనరల్ తనతో మాట్లాడేటప్పుడు తన ముఖంవైపు చూడకుండా చూపులు పక్కకు తిప్పుకోవడం యెగర్ గమనించినప్పుడు, అతని నోరు అనబడే రంధ్రం మీద వికట దరహాసం వెలిసింది. పూర్తిగా కోలుకోడానికి అతనికి ఇరవై రోజుల సెలవు యిచ్చారు. సెలవుల్లో అతను తల్లిదండ్రులను చూడడానికి యింటికి వెళ్లాడు.


రైలు స్టేషన్ నుండి స్వగ్రామానికి పోడానికి గుర్రపు బండి ఉంటుందని అతను అనుకున్నాడు. కానీ లేదు. ఆ పదిమైళ్లూ  అతను నడచి వెళ్ళాడు. నేల యింకా మంచుతో నిండివుంది. అంతా చిత్తడి.  ఎక్కడా జనసంచారం లేదు. ఈదర  గాలి యీడ్చి కొడుతూ,చలి కోటు సందుల గుండా లోపలికి దూరుతూ,  చెవులలో హోరు పెడుతున్నది. అతను గ్రామం సమీపించేటప్పటికి చీకటి పడుతున్నది. ఊరబావి మొత్తం గాలికి కీచుకోచుమంటున్నది. వీధివెంబడి పోతే ఆరవ యిల్లు తనది. హఠాత్తుగా అతను ఆగి, జేబులలో చేతులు పెట్టుకొని, తల పంకించాడు. తల వాకిలివద్దకు పోకుండా  అతను యింటిచుట్టూ తిరిగి, మోకాళ్ళ లోతువున్న మంచులో తొక్కుకుంటూ వెనక్కి వెళ్ళి, కిటికీ దగ్గర వంగి, లోపల  వున్న తల్లిని చూశాడు. కిరసనాయిల్ దీపపు మసక వెలుతురులో ఆమె టేబుల్ మీద రాత్రి భోజనానికి ఏర్పాట్లు చేస్తున్నది. ఆమె మునుపటిలాగే తలకు నల్లని శాలువ కట్టుకుంది, మునుపటిలాగే లాగే ప్రశాంతంగా, తొందరపాటు లేకుండా, దయగా కనిపించింది. కానీ, ఆమెకు మరింత వయసు పెరిగింది. భుజాలు పలుచబడ్డాయి. అయ్యో, ఈ సంగతి నించి తెలిస్తే రోజూ జాబు రాసేవాణ్ణిగదా,  నాలుగు మాటలైనా రాసేవాణ్ణి గదా ! అనుకున్నాడు అతను. ఆమె భోజనం  సిద్ధం చేసింది - గిన్నెలో పాలూ, కాస్త  బ్రెడ్డూ, రెండు గరిటెలూ, ఉప్పుడబ్బీ, తరువాత ఆమె టేబుల్ వద్ద నిలబడి చిక్కి శల్యమైన  చేతులు రొమ్మున కట్టుకొని, ఆలోచనలో మునిగి పోయింది. యెగర్ ద్రోమొవ్  కిటికీ గుండా ఆమెను గమనిస్తూ, ఆమెను యింకా బెదరగొట్ట కూడదనీ, అమాయక మైన

ఆ చిన్న ముఖాన్ని నిస్పృహతో మాడ్చి  వేయకూడదని నిశ్చయించుకున్నాడు. 


అతను ఉన్న చోటు నుండి ముందు వైపుకు తిరిగివచ్చి  గేటు తెరుచుకొని లోగిట్లోకి వచ్చి, అతను తలుపు తట్టాడు. "యెవరు?" అని  ప్రశ్నించిన తల్లి గొంతు అతనికి వినబడింది. "లెఫ్టినెంట్ గ్రోమొవ్", అని అతను జవాబు చెప్పాడు. 


గుండె దడదడ లాడడంతో అతను తల ద్వారబంధానికి ఆనుకోవలసి వచ్చింది. లేదులే, తల్లి తన గొంతు గుర్తుపట్టలేదు. తనకే అది మొదటిసారి వింటున్నట్లు అనిపించింది. తన గొంతు మొద్దుగా రాచినట్లు వుంది. "యేం కావాలి, బాబూ ?" ఆమె అడిగింది. "మీ అబ్బాయి సీనియర్ లెఫ్టినెంట్ ద్రోమొవ్ వద్ద నుండి వర్తమానం తెచ్చాను, మరియా పొలికార్పొనా. 


ఆమె తలుపు తెరచి, ఒక్క అంగలో అతన్ని సమీపించి, అతని చేతులు పుచ్చుకుంది.


 “మా యెగర్ బతికే వున్నాడా ? బాగున్నాడా ? లోపలికి రా, బాబూ, లోపలికి రా. ." 


యెగర్ ద్రోమొవ్ టేబుల్ దగ్గర బెంచీమీద కూర్చున్నాడు తాను పసి వాడుగా వున్నప్పుడు యెక్కడ కూర్చుంటే తల్లి తన ఉంగరాల జుట్టు నిమురుతూ "తిను బంగారూ, అంతా తినెయ్" అంటూ తనను బుజ్జగించేదో అక్కడే కూర్చున్నాడు. 


అతను ఆమె కుమారుని గురించి, అంటే తనను గురించే చెప్పసాగాడు. అతని తిండి తీర్థాల గురించీ, అతను సుఖంగా, కులాసాగా వుండడం గురించీ, యిబ్బందు లేమీ లేకపోవడం గురించీ అతను చెప్పాడు. టాంకి యుద్ధాలను గురించి ఒకటి రెండు మాటలు మాత్రమే చెప్పాడు.


 "అయితే మరి, యుద్ధమంటే భయంకరంగా వుండదూ?" ఆమె అడ్డు ప్రశ్న వేసింది. ఆమె అతని ముఖంపై చూసినట్లే వుంది గానీ, చూపులు యెక్కడనో వున్నాయి.


 "అవునమ్మా, భయంకరంగానే వుంటుంది. కానీ, అలవాటు పడిపోతాం" 


అతని తండ్రి యెగర్ యెగరోవిచ్ వచ్చాడు. ఆయనకు కూడా వయసు పెరిగింది గడ్డంసగం నెరసింది. ఆయన అతిథిని చూసి, ఫెల్టు బూట్లకు అంటుకున్న మంచును గడప దగ్గర వదలించుకొని, మెడచుట్టూ వున్న మఫ్లర్ నిదానంగా తొలగించి, చలికోటు విప్పిటేబుల్ దగ్గరకు వచ్చి కరచాలనం చేశాడు. తండ్రి చేయి, ఆన్యాయమెరగని విశాలమైన ఆ చేయి, యెగర్కు బాగా పరిచితమే. ఆయన ప్రశ్నలేమీ అడగలేదు — రొమ్మున వరుసగా అన్ని పతకాలు గల ఆ వ్యక్తి అక్కడికి యెందుకు వచ్చిందీ తెలుస్తూనే వుంది కూర్చొని అరమోడ్పు కన్నులతో విన సాగాడు. 


లెఫ్టెనెంట్ డ్రోమొవ్ తాను మరొకరైనట్లు నటిస్తూ తనను గురించే మాట్లా డడం కొనసాగే కొద్దీ, అతను ఆ నటనను వదలేయడం అంతకంతకూ అసాధ్యమయింది. అతను లేచినిలబడి "అమ్మా, నాన్నా, నేను యెంత విరూపి నైనా నన్ను గుర్తుపట్టలేరా ?" అని అడగడం అసాధ్యమయింది. స్వగృహంలోని భోజనాల టేబుల్ దగ్గర అతనికి సంతో షమూ, కలిగింది, బాధా కలిగింది.


 “సరే, భోంచేద్దాం. అతిథికి వడ్డించు" అంటూ తండ్రి లేచి, చిన్న అలమార తెరచాడు. చేపల కొక్కేలు గల అగ్గి పెట్టె అక్కడే వుంది. ముక్క బోయిన టీపాట్ కూడా వుంది. అన్నీ యెగర్కు గుర్తే. యెప్పటి లాగే అలమార యెండు బ్రెడ్డు వాసనా, ఉల్లిపాయల వాసనా వేస్తున్నది. తండ్రి వోద్కాసీసా బయటికి తీశాడు. అందులో కొద్దిగా మాత్రమే వోద్కావుంది. అంతకుమించి తాను యెక్కడా సంపాయించలేనందుకు ఆయన నిట్టూర్చాడు. గతంలో లాగే అందరూ భోజనానికి కూర్చున్నారు. తాను గరిటె పట్టుకున్న కుడి చేతి యొక్క ప్రతి కదలికనూ తల్లి గమనిస్తున్నదని లెఫ్టెనెంట్ ద్రోమొవ్ కొద్ది సేపు తర్వాత గుర్తించాడు. అతనికి నవ్వు వచ్చింది. తల్లి కన్ను లెత్తింది. ఆమె ముఖం బాధతో పణకింది. 


వాళ్లు యేవేవో మాట్లాడారు. వచ్చే వసంతం ఏలా వుండబోయేదీ, రైతులు సకాలంలో విత్తనం వేసుకోగలుగుతారా లేదా అనేదీ మాట్లాడారు. వేసవికల్లా యుద్ధం ముగియ వచ్చునని తండ్రి అన్నాడు.


 "ఈ వేసవిలో యుద్ధం ముగుస్తుందని యెందు కనుకుంటున్నారు"?, అని కొడుకు అడిగాడు.


 "ప్రజల కోపం మిన్ను ముట్టింది, వాళ్ళు నరకం అనుభవించారు. వాళ్ళ నిక ఏ శక్తీ ఆపలేదు. కనుక ఫాసిస్టులకు చావు మూడింది. అంటున్నాను" 


తల్లి అడిగింది: “యెగర్ యింటికి వచ్చి మమ్మల్ని చూడడానికి యెప్పుడు సెలవు యిస్తారో మీరు చెప్పనేలేదు. అబ్బాయిని చూసి మూడేళ్ళయింది. బాగా పెద్దవాడయివుంటాడనుకుంటాను. మీసాలు పెరిగి వుంటాయి. ప్రతిరోజూ మృత్యువుకు అంత దగ్గరగా వుండడం వల్ల గొంతు బాగా కరుకుదేలివుంటుంది."


"అవును అతను తిరిగివస్తే మీరు గుర్తు పట్టలేక పోవచ్చు," అన్నాడతడు. అతనికి పడక ఏర్పాటు చేశారు. అక్కడి ప్రతి ఇటుకా, కొయ్య మొద్దుల గోడలోని ప్రతి సందూ, ఇంటి కప్పు మీది ప్రతి అంగుళమూ అతనికి గుర్తే. ఆదంతా గొర్రె చర్మం వాసనా, బ్రెడ్డు 'వాసనా వేస్తున్నది. మరణ సమయంలో కూడా మరచిపోలేనట్టి సొంత ఇంటి సౌఖ్యపు వాసన అది. మార్చి గాలి చూరు కింద గీ పెడుతున్నది. కొయ్య దడికి ఆవల తండ్రి మెత్తగా గుర్రు పెడుతున్నాడు. కానీ, తల్లి తన మంచం మీద నిట్టూరుస్తూ పొర్లుతున్నది. ఆమెకు నిద్ర పట్టలేదు. తనేమో చేతుల్లో ముఖం పెట్టుకొని నిశ్చలంగా పడుకున్నాడు. ఆమె తనను ఎలా గుర్తు పట్టలేకపోయిందా అని అతను ఆలో చిస్తున్నాడు. 


ఉదయం పొయ్యిలో కట్టెల చిట పటలతో అతనికి మెలకువ వచ్చింది. తల్లి నిశ్శబ్దంగా పొయ్యి అంటిస్తున్నది. అతని మేజోళ్లు ఆమె వుతికి తాటి మీద ఆరవేసింది. అతని బూట్లు శుభ్రంగా తుడిచి వాకిటి పంచన పెట్టింది.


 "ధాన్యం అప్పలు ఇష్టమేనా బాబూ!" ఆమె అడిగింది. అతను వెంటనే జవాబు చెప్పలేదు. ప్రక్క దిగి, మిలటరీ చొక్కా తొడుక్కొని, బెల్టు బిగించుకొని, వుత్త కాళ్ళతో బెంచీ మీద కూర్చున్నాడు.


 "ఈ వూళ్లో కాత్యా మల్మిషేవా అనే అమ్మాయి వుందా? అంద్రేయ్ మల్మి షేప్ కూతురు."


"ఆమె నిరుడు కోర్సు పూర్తిచేసి, ఇప్పుడు ఇక్కడే బడిలో పంతులమ్మగా పనిచేస్తున్నది. ఆమెను చూడాల్నా?' 


"మీ అబ్బాయి ఆమెకు తన శుభాకాంక్షలు తప్పక అందజేయనున్నాడు”

కాత్యా కొరకు తల్లి పొరుగింటి పిల్లను పంపింది. లెఫ్టినెంటు బూట్లు తగిలించుకునే లోపలే కాత్యా మల్యిషేవా ప్రత్యక్షమయింది. విశాలమైన ఆమె ధూసర నేత్రాలు ఆశ్చర్యంతో మరింత విశాలమై మిల మిల లాడుతున్నాయి. సంతోషంతో ఆమె బుగ్గలు ఎరు పెక్కాయి. తల మీది శాలువ ఆమె భుజాల మీదికి లాక్కున్నప్పుడు అతను బాధతో మూల్గినంత పని చేశాడు. ఆ వెచ్చని మెత్తని వెంట్రుకలు ముద్దు పెట్టు కోగలిగితే ' 


ఆమెను తాను ఇలాగే మనసులో చిత్రించుకున్నాడు – నవనవోన్మేషంగా, కుసుమ సుకుమారంగా, కరుణార్ద్రంగా, అందంగా, ఎంత అందమంటే, ఆమె ఇంట్లో అడుగు పెట్టగానే ఇల్లంతా బంగారంలా మెరిసింది. 


"యెగిర్ నాకు శుభాకాంక్షలు పంపాడా?" ఆ క్షణంలో అతను వెలు తురుకు వీపు మళ్ళించి నిలుచున్నాడు. మాట్లాడడం సాధ్యంకాక అతను అవునని తల ఆడించాడు " రేయింబగలూ అతని కోసం కాచుకొని వున్నా నని చెప్పండి." ఆమె మరింత దగ్గరికి వచ్చింది. ఆమె కన్నులూ, అతని కన్నులూ కలుసు కున్నాయి. 


ఆమె అడుగు వెనక్కి వేసింది. గుండె మీద ఎవరో బలంగా గుద్దినట్లు ఆమె భయపడిపోయింది. దానితో అతను నిశ్చయానికి వచ్చాడు, అక్కడ ఇహ ఒక్క రోజు కూడా ఆగకూడదని, తల్లి పాలు కలిపి ధాన్యం అప్పలు చేసింది. తను మళ్ళీ లెఫ్టినెంట్ దోమొవ్ను గురించి, అతని సాహస కృత్యాలను గురించి, మాట్లాడాడు. కరకుగా కాత్యా వైపు కన్నెత్తి చూడకుండా మాట్లాడాడు. తన విరూపితనపు ప్రతిబింబం ఆమె మధురమైన ముఖంలో తనకు కనిపించకూడదనే ఉద్దేశంతో. తండ్రి సమష్టి క్షేత్రానికి వెళ్ళి గుర్రాన్ని తెస్తానని అన్నాడు. కానీ, తను స్టేషన్ కు నడిచే వెళ్ళాడు. జరిగినదానితో అతను నిలువునా కుంగి పోయాడు. దారిలో అప్పుడప్పుడు ఆగి, చేతులతో ముఖం కప్పుకొని “ఇప్పుడేం చేయాలి నేను?" అని బాధతో మూలిగాడు. 


 అతను తిరిగి తన రెజిమెంటులో కలిశాడు. అక్కడ మిత్రులు యిచ్చిన స్వాగతంతో అంత వరకు అతన్ని  నిద్రకూ తిండికీ దూరం చేసిన హృదయ భారం తొలగిపోయింది. తనకు కలిగిన దౌర్భాగ్యాన్ని తల్లికి యింకా కొంతకాలం దాకా తెలియజేయవలసిన అవసరం లేదని అతను నిశ్చయించు కున్నాడు. ఇక కాత్యా, ఆమెను తన గుండెలో నుండి పెకలించిపారవేయాలి. 


 సుమారు రెండు వారాల తర్వాత తల్లి వద్ద నుండి అతనికి ఉత్తరం వచ్చింది "బాబూ, నీకు జాబు రాయలంటే నాకు భయమౌతున్నది; ఎందుకంటే, నాకు యేమీ పాలుపోవడం లేదు. ఒక మనిషి మన యింటికి వచ్చాడు, నీ వద్ద నుండి వచ్చానని చెప్పాడు. అతను చాలా మంచివాడు, కానీ ముఖం మరీ విరూపం చెందింది. అతను యిక్కడ కొన్నాళ్లు వుండడానికి వచ్చాడు, కానీ హఠాత్తుగా మనసు మార్చుకొని వెళ్లి పోయాడు. బాబూ, అప్పటి నుండి నాకు కంటిమీద కునుకు లేదంటే నమ్ము. ఆ మనిషి నీవే అని నాకు అనిపిస్తున్నది మీ నాన్నేమో నన్ను కేకలు వేస్తున్నాడు. “నీకు మతి చెడింది, ముసలి పీనుగా. అతను మన అబ్బాయే అయితే ఆ విషయం మనతో చెప్పడంటావా ? మన అబ్బాయే అయితే, మరొకనిలా యెందుకు నటించాలి ? అలాంటి ముఖం వున్నందుకు యెవరైనా గర్వించాలి ?" ఇలా అంటూ మీ నాన్న నా మనసు మార్చడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. కానీ, నా మాతృ హృదయానికి తెలుసు అతను నీవే! నీవే అతను అని  మనసు ఘోషిస్తున్నది. ఆ మనిషి మన ఇంట్లో ప్రక్క మీద పడుకొని నిద్రపోయాడు. నేను అతని చలి కోటు దులపడానికి పెరట్లోకి తీసుకపోయాను. దాన్ని గుండెలకు హత్తుకొని యేడ్చాను. ఎందుకంటే అతను నీవే అని నాకు తెలుసు గనుక. బాబూ, యెగర్, భగవంతుని మీద ఆన, నాకు జాబు రాయి. ఏమి జరిగిందో  నిజం చెప్పు. లేక, నాకు నిజంగా తల కాయ చెడిందా ?" 


యెగర్ ద్రోమొవ్ యీ జాబు నాకు చూపించాడు. తన కథ చెప్తూ అతను  కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు. నేను అతనితో అన్నాను.. 


"నీవు మూర్ఖునివోయ్, వట్టి మూర్ఖునివి. మీ అమ్మకు జాబు రాసి క్షమాపణ కోరుకో. ఆమెను పిచ్చిదాన్ని చేయవద్దు. నీ ముఖం యెలా వున్నా ఆమెకు లెక్కలేదు. ఇప్పుడున్న ముఖంతో నిన్ను ఆమె యింకా యెక్కు వగా కూడా ప్రేమిస్తుంది." 


ఆ దినమే అతను ఉత్తరం రాశాడు, "ప్రియమైన అమ్మా, నాన్నా నన్ను క్షమించండి. మిమ్మల్ని చూడడానికి వచ్చింది నేనే, మీ కొడుకునే..." అలా అతను నాలుగు పుటలు రాశాడు. తీరిక వుందే యింకా యిరవై పుటలురా సేవాడే.


 కొన్ని రోజులు గడిచాక ఒకనాడు మేమిద్దరమూ ఒకచోట వుండగా, ఒక సైనికుడు పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి, "మీ కోసం యెవరో వచ్చారు. కెప్టెన్ ద్రోమొవ్," అని చెప్పాడు. ఆ సైనికుడు కెప్టెన్ ఎదుట సైనికుడు నుంచోవలసిన విధంగానే కచ్చితంగా నిలుచున్నాడు గానీ, అపురూపమైన  శుభవార్త మోసుక వచ్చిన వింత కళ యేదో అతని ముఖంలో తాండవిస్తున్నది. 


నేనూ, ద్రోమొవ్ కలిసి మా గదికి వెళ్ళాం. అతను కాస్త అస్తిమితంగా వున్నాడని నాకు అర్థమౌతూనే వుంది. అతను దగ్గుతూ, కేకరిస్తూ వున్నాడు. టాంకి సైనికుడయితే కావచ్చు గానీ, అతను కూడా మనిషే కదా అని నేను అనుకున్నా ను. అతను నాకంటే ముందు గదిలోకి వెళ్లాడు. అతని కంఠం నాకు "అమ్మా, నేనే " వినిపించింది. 


ఒక ముసలి స్త్రీ అతన్ని రొమ్ముకు అంటగరచుకోవడం చూశాను. చుట్టూ కలయజూసినప్పుడు గదిలో మరొక స్త్రీ కనిపించించి, ప్రపంచంలో అందకత్తెలు చాలామందే వుంటారు. కానీ, యింత అందగత్తెను నేను యెప్పుడూ చూడలేదు. 


అతను తల్లి కౌగిలినుండి విడిపించుకొని, ఆ యువతి వైపు తిరిగాడు. నేను ముందే చెప్పినట్లు ఆ సమయంలో అతను తన శరీర సౌష్టవం మూలంగా ప్రపంచాన్ని జయించడానికి అవతరించిన వీరాధి వీరునిలా కనిపించాడు. "కాత్యా! నీవెందుకు వచ్చావ్? నీవు కాచుకుంటానన్నది యీ మనిషి కోసం కాదు, మరొక మనిషి కోసం.” 


ఇహ అక్కడ వుండడం నాకు మనస్కరించలేదు, నేను బయటికి వెళ్ళే లోపలే ఆమె మాటలు నాకు వినిపిం చాయి.


 "యెగర్, నా జీవితమంతా నీతోనే కలిసివుంటాను నేను నిజంగా నిన్ను ప్రేమిస్తాను. నా సమస్త హృదయంతోనూ ప్రేమిస్తాను. నన్ను కాదనకు."


రష్యన్ వ్యక్తిత్వ మందే అదీ! ఒకరు సాదామనిషి లాగా కనిపించ వచ్చు. కానీ, కష్టసమయం వచ్చినపుడు ఆ మనిషికి అతిలోకమైన శక్తి వస్తుంది. అదే మానవ హృదయపు మహా సౌందర్యం.