ఝంకారం

 ఝంకారం 

జీవితాన్ని అసాంతం  పిండుకున్నాక  

పిప్పిని కూడా  వదలనివాడు ఆమె పతి   బేహారి 

సూర్యుడు రంగులన్నీ పోగేసుకుని పోయినట్లు ఆమె నవ్వులన్నింటిని దోచేసుకున్నాడు చీకటి సముద్రంలో ముంచేసి పోయాడు 

రాత్రి   అశ్రుభారంతో దీర్ఘంగా కదులుతోంది నిద్ర కల వొడిలో సేద తీరక  కలవరంగా ఉలిక్కిపడుతుంది 

విషాద గానంలో   హోయా పక్షి ఆమెకు తోడుగా వుంది. 

ఆమె కన్నీళ్ళకు మాట్లాడే శక్తి ఉంటే ఎన్ని కథలు చెప్పేవో

వాటికే  గనుక రంగులుండుంటే .. 

తడిసిపోయిన తలగడ ఆమె  భావోద్వేగాలకు కాన్వాస్‌గా ఉండేదేమో.

 తెల్లవారింది. బయలంతా పచ్చదనం 

ఎద లోపల మండే గ్రీష్మం 

దిక్కుతోచని దారి తెలియని బాటసారి

ఆమె చెవులకు వీనులు విందుగా గడ్డి పువ్వు పై వాలిన  తుమ్మెద ఝంకారం వినిపించింది 

పెదాలపై సన్న నవ్వు మొదలై విస్తరించింది. జీవన మధువు ఆస్వాదనకై అడుగులేసింది.