21, మార్చి 2024, గురువారం

Back to Roots.. ఎందుకు సాధ్యం కాదు?

 



Back to Roots సాధ్యమయ్యే పనేనా.. రెండవ భాగం. 


ప్రస్తుతకాలంలో  వృద్దులైన తల్లిదండ్రులేమో పల్లెల్లో, వారి పిల్లలు యాభై లు అరవైలు దాటిన వారేమో నగరాల్లో.. మూడోతరం పిల్లలేమో మహా నగరాల్లోనూ లేదా విదేశాల్లోనూ. ఒక ఉమ్మడి కుటుంబం విచ్ఛిన్నమై మూడు ముక్కలైంది. ఇక నాల్గోతరం ఒంటరిగా ఎవరి గుహలో (అదే నండీ.. ఇల్లు అనడానికి నిర్వచనం ఇవ్వడానికి నమస్కరించని ) ఒంటి ఖైదు గా బ్రతకడానికి సమాయాతమవుతుంది. 

లోపం ఎక్కడుంది? మన ఆలోచనా విధానాల్లోనే వుంది. మనది వ్యవసాయ ప్రాధాన్యమైన దేశం. అందరికీ భూములున్నాయి వ్యవసాయం చేసుకునే జీవించారు అని చెప్పడం కాదు. వ్యవసాయాన్ని కేంద్రీకృతం  చేసుకుని వివిధ వృత్తుల్లో స్థిరపడి ఎవరి పని వారు చేసుకుంటూ బాగానే బతుకుతుండేవారు. ముందుగా చదువులకోసమని బయటకు వెళ్ళడం తర్వాత ఉద్యోగం కోసమని పట్టణాలకు వెళ్ళం ఇప్పుడు ఆ పట్టణాలను కూడా వొదిలి మంచి అవకాశాల కోసం విదేశాలకు వెళ్ళడం జరిగిపోయింది. ఒక కుటుంబం అనేక ముక్కలయ్యాక వారి వారి నివాసానికి భూమి కూడా పంటలు పండటం మానేసి అడవి విస్తీర్ణం తగ్గిపోయి నివాసయోగ్యాలాగా మారిపోతుంది. భూముల ధరలకు రెక్కలొస్తున్నాయి. పల్లె వెళ్ళి పట్టణంలో కలిసిపోయిందా పట్టణమే వచ్చి పల్లె ను మింగేస్తుందా అని ఇద్దమిద్దంగా చెప్పలేం. ఎక్కడ చూసినా కాంక్రీట్ అరణ్యాలు. అయినా కొన్ని లక్షల కుటుంబాలకు సొంత ఇల్లు అనేది కలగా మిగిలిపోయింది. ఉండటానికి సొంత ఇల్లనేదే లేని వారు Back to roots అనుకుంటూ పల్లెలకు వెళ్ళి ఎక్కడ వుండగలుగుతారు? చెప్పండి. వృద్ధులైన తల్లిదండ్రులు వారికి అలవాటైపోయిన సొంత స్థలాన్ని ప్రాంతాన్ని వొదిలి నగరాల్లో తమ బిడ్డల వద్ద ఎక్కువ కాలం వుండలేరు. శరీరాల్లో శక్తి సన్నగిల్లి పిల్లలపై ప్రేమతో కండ్లు కాయలు కాచేలా ఎదురుచూస్తూ.. ఊరు పొమ్మంటుంది కాడు రమ్మంటుంది అనే అసహాయ స్థితిలో బతుకుతుంటారు. ఇక మధ్య వయస్కులేమో వారి పిల్లల భవిష్యత్ కోసం శ్రమించి వొత్తిడితో కూడిన జీవితాల్లో నలిగి బిపి షుగర్ లాంటి వ్యాధుల బారిన పడి నగరాల్లో జీవిస్తున్నారు తప్ప back to roots   అంటూ సొంత ఊరికి వెళ్ళలేకున్నారు.  ఎందుకంటే కొంత సౌకర్యవంతమైన జీవితంలో వాళ్ళు కుదురుకున్నారు. సొంత ఇల్లు ఏర్పరుచుకున్న వారు కొందరైతే అద్దె ఇళ్ళలో బ్రతికే వారు కొందరు. ఒకప్పుడు చూరు క్రింద కట్టిన తాడుపై వేలాడే బట్టలు లాగా.. నగరాన్ని పట్టుకుని వేలాడుతున్నారు తప్ప నగరం వొదిలి రావడం లేదు. ఎందుకంటే పల్లెల్లో నాణ్యమైన సరుకులు దొరకవు పాలు దొరకవు, కరెంట్ సరిగా వుండదు. దోమలు, కుళాయి తిప్పితే నీళ్ళు బకెట్ లో పడవు..ముఖ్యంగా హాస్పిటల్ కోసం నగరానికి రావాలి లాంటి కారణాలు. నిజంగా ఈ తరమంతా మనసు పెట్టి  నగరాలను వొదిలి పల్లెలకు మరలి వెళితే ఈ సౌకర్యాలు సమకూరడం చాలా తేలికైన విషయం. వీరు వెళ్ళి మళ్ళీ వ్యవసాయమో దాని అనుబంధ వృత్తులో చేస్తారని కాదు.కనీసం కాలుష్యం బారిన పడిన ఆహారాన్ని తినకుండా మంచి ఆహారం పండించుకోవడానికి పాలు తాగడానికి ఆస్కారం వుంది.  విషతుల్యం కాని  కిలో వంకాయల్ని  ఆర్గానిక్ పేరిట వందరూపాయలు పోసి కొనుక్కుంటున్నాం. పెరటి తోట పోయింది గృహ వైద్యం పోయింది. గృహ వైద్యుడు కనుమరుగైపోయాడు. ప్రతి అవయానికో స్పెషలిస్ట్. మంచి వైద్యం కోసం నాణ్యమైన ఆహార ఉత్పత్తుల కొరకూ వెంపర్లాడుతున్నాం. కార్పోరేట్ మాల్స్ కి పరుగులు పెడుతున్నాం.మనం కార్పోరేట్ వైద్యానికి అలవాటు పడిపోయాం.  మనిషికి అతిముఖ్యమైన ప్రాథమిక అవసరాలన్నీ కార్పోరేట్ గుప్పిట్లో చిక్కుకుంటున్నాయి అని మీకు తెలుసా!?.  అవేమిటంటే … ఇల్లు ఆహారం వైద్యం. ఈ మూడింటికి  అవినాభావ సంబంధం వుంది.ప్రస్తుత కాలంలో ఈ మూడింటి పట్ల మనకున్నది అభద్రతా భావమే! 

మనుషులు సర్దుకోవడానికి ఒప్పుకోవడం లేదు. ఇందుకు మా ఇంటి సంగతే ఉదాహరణగా చెబుతాను చూడండి. మా అత్తమామలకు ముగ్గురు కొడుకులు. అమ్మాయిలు లేరు. ఓ పదేళ్ల ఉమ్మడి కుటుంబం తర్వాత  కొడుకుల సంసారాలు ఎవరివి వారివి అయిపోయాయి. కొడుకులతో సమానంగా ఆస్థుల్లో వాటా తీసుకున్నారు.అది వృద్దులకు చాలా అవసరం కూడా అంటాను నేను. తర్వాత   పదిహేడేళ్ళ క్రితం మా  మామగారు కాలం చేసారు. మా అత్తమ్మ కొద్ది సంవత్సరాలు మాతో వున్నారు. కానీ తర్వాత ఆమె విడిగా వుండాలని కోరుకున్నారు. ఏ కొడుకు దగ్గర ఆమె వుండరు. విడిగా అద్దె ఇంట్లో వుంటారు. నేను ఒక ఇంట్లో ఆమె ఒక ఇంట్లో .. ఇట్లా ఒక ఉమ్మడి కుటుంబం ఏడు ఇళ్లుగా విడిపోయింది. సంప్రదాయంమైన వ్యవసాయ కుటుంబం నాశనమైపోయి ఈ భూమి పై భారం పెంచుతూ ఏడు ఇళ్లు అయింది. అందరూ అన్ని ఆహార ఉత్తత్తులకు మార్కెట్ ను ఆశ్రయించాల్సిందే! కేవలం ముప్పై ఏళ్ళలో ఈ వినాశనం జరిగింది అంటే నమ్ముతారా!? నమ్మాలి ఇది వాస్తవం కాబట్టి.   నా వరకూ నాకు  ఈ భూమిపై రెండిళ్ల భారాన్ని తగ్గిద్దాం అనుకుంటాను. మా అత్తమ్మ నా దగ్గరికి రారు. నా కొడుకు విదేశం నుండి తిరిగిరాడు. కనీసం ఈ నగర జీవనాన్ని వొదిలి నేను పల్లె వైపు అడుగులు వేయలేకపోతున్నాను. నాలుగు రకాల కూరగాయ మొక్కలను పెంచి స్ఞఛ్చమైన ఆహారాన్ని తినలేకపోతున్నాను. ఈసూరుమంటూ జనం ఈ రీతిన వుంటే దేశమేగతిన బాగుపడునోయ్ అన్నారు ఒక కవి గారు. మనిషికంటూ ఒక మంచి వ్యాపకం లేక మంచి ఆహారం లేక ఆరోగ్యకరమైన పరిసరాలు లేక గబ్బిలాల వలె నగరాలను పట్టుకుని వేలాడటం ఎందుకు? 

పల్లెలకు తిరిగి వెళ్లవచ్చు కదా! ఎన్ని పల్లెలు నిర్మానుష్యంగా మారిపోతున్నాయో! ఎన్ని ఇళ్లు తాళాలు వేయబడి మూగగా రోదిస్తున్నాయో.. అంచనా వుందా? ఉన్నన్నాళ్లు అయిన వాళ్ల మధ్య వుంటూ వృద్దాప్యంలో  వున్న పెద్దలకు ఆసరాగా వుంటూ… ఓ నలభై ఏళ్ళ క్రిందటి గ్రామీణ జీవనంలో బ్రతకలేమా? మన జీవితాలను కార్పోరేట్ శక్తుల గుప్పిట్లో మనని మనం బంధించుకోకుండా  హాయిగా పల్లె వాతావరణంలో మనుగడ సాగించలేమా చెప్పండి. మనం నిలబడటానికి ఆనవాలమైన ఈ భూమి తల్లిని అనేక రకాలుగా నాశనం చేస్తున్నాం. బీళ్లుగా మారుస్తున్నాం. లేదా అధిక ఉత్తత్తుల కోసం రసాయనిక ఎరువులు రసాయనిక క్రిమిసంహార మందులు కుమ్మరించి… వాటి ప్రభావాల వల్ల సగం ఆయుష్షు లోకి నెట్టబడిన తరం ఇప్పుడు వుంటున్న 50 -60 సంవత్సరాల తరం ఇది. ముందు మేల్కోవల్సింది వీళ్లే! భూమిని రక్కించుకోవాలి,పచ్చదనాన్ని బ్రతికించుకోవాలి. ప్రకృతిని మనిషి ఎంత నాశనం చేస్తున్నా ప్రకృతి మనకు చాలా ఇస్తూనేవుంది. అందుకే పల్లెలకు వెళ్లాలి.పంట పశువు పక్షి మన జీవన విధానం. లక్షలు పోసి చదరపుటడుగుల్లో ప్లాట్ లు కొనుక్కొనే మనం పల్లెలో ఒక ఎకరం కొనుక్కోలేమా? ఆరోగ్యం కోసం వాకింగ్ చేసే మనం చిన్న పెరటి తోటను పెంచలేమా? చెప్పండి. ప్రాథమిక వైద్యశాల లేని మండల కేంద్రాలు వున్నాయా? ఆలోచించండి మిత్రులారా! జీవనాన్ని జీవితాన్ని మనమే సంక్లిష్టం చేసుకొంటున్నాం. ఓపిక ఉండగానే అకాల అకారణ వృద్ధాప్యాన్ని మోస్తున్నాం. ఆలోచించండి. 

నా పల్లె నడిబొడ్డున జిల్లేళ్ల వనాలు విస్తరిస్తున్నాయి. జిల్లేడు దూదిపై కూడా కూడా పేటెంట్ హక్కులు పొందేంత వరకూ… మౌనంగా వుందామా… రండి పల్లెకు పోదాం అని నడుం బిగించండి.. నగరం ఖాళీ అవటం  మనమే చూస్తాం.  మిత్రులారా భూమి వ్యాపార వనరు కాదు.. మన పొట్టకి ఇంత ఆహారం పెట్టే దేవత అని తెలుసుకుందాం.  నమస్కరించుకుందాం. Save earth Save village life Save health. నేలమ్మ నేలమ్మా  నేలమ్మా… నీకు వేనవేల వందనాలమ్మా… వృక్షో రక్షతి రక్షితః ధర్మో రక్షిత రక్షితః🙏 భూమి పై గుత్తాధిపత్యాన్ని ప్రశ్నిద్దాం. ఆహార వ్యాపారాన్ని నిరసిద్దాం. ఆరోగ్యాలను కాపాడుకుందాం.. మనలో ఒక చైతన్యం రావాలి.  Yes.. చైతన్యం రావాలి. ఇవ్వాళ్టికి ఇంతే ఫ్రెండ్స్! 

ఇంకా Back to Roots.. అనే విషయం పై నాకు చాలా ఆలోచనలున్నాయి. వాటిని ఇంకోసారి పంచుకుందాం…  

19, మార్చి 2024, మంగళవారం

Back to roots సాధ్యమయ్యే పనేనా!?



 ఎందుకో నగర జీవనం నాకంతగా రుచించడం లేదు. పల్లెకి వెళ్ళిపోయి ప్రశాంతంగా బతకాలని వుంది. నగరంలో ఖర్చులు కూడా అధికంగా వుంటున్నాయి. సాదాసీదాగా జీవించాలన్నా కూడా భారంగా వుంది. నగరంలో నా అభిరుచికి నా (మా) ఆర్ధిక పరిస్థితికి తగ్గట్టుగా ఇల్లు నిర్మించడం కూడా సాధ్యం కాదనిపిస్తుంది. ఇంటి ముందు రోడ్డు తగినంత వెడల్పు లేక అనుమతులు రావడం కష్టం అనిపిస్తుంది. ఇక ఆ స్థలంలో ఇల్లు కట్టే ఉత్సాహం అణిగిపోయింది. 


నా కలల కుటీరం నిర్మించుకోవడానికి పల్లెటూరు బావుంటుందనిపించింది. ఆ పల్లె ఎక్కడో యెందుకు? నేను పుట్టి పెరిగిన ఊరు నాకు చాలా యిష్టం. మా ఇల్లు  నాబాల్య జ్ఞాపకాలు నాకు మానసికమైన బలాన్నిచ్చే బంధాలు ఎన్నో వున్నాయి. మనుషులతోనే కాదు మట్టితో కూడా నా బంధం. 

నాలుగు తరాలు  నా పూర్వీకులు సంచరించిన నేల అది. అక్కడ నేలలో ధూళిలో గాలిలో వారి ఆత్మ సంచరిస్తూ వుంటుందని నా నమ్మకం. పిచ్చి ప్రేమ కూడా! ఎవరికైనా కన్నతల్లి జన్మభూమి కన్నా మించినవి ఏముంటాయి? మనిషికి మట్టికి విడదీయలేని బంధం కదా!  అలా అనిపిస్తూ వుంటుంది. అందుకే మా ఊరికి వెళ్ళిపోదామని నిర్ణయించుకున్నాను. అక్కడ నేను నిలబడటానికి కావాల్సినంత నేల కూడా కొనుక్కొని సొంతం చేసుకోవాలి. మా నాన్నగారికి మా అన్నయ్యకు చెప్పాను. రోడ్డు పక్కనే వుండే విధంగా ఒక ఎకరం పొలమైనా దొరుకుతుందేమో చూడమని. అంతకుముందు ముప్పై ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం అమ్మిన పొలం అమ్మకానికి వుందని తెలిసింది. అయితే అది నివాసానికి ఏ మాత్రం వీలు పడని మాగాణి భూమి. ఆ భూమి చుట్టూ ఇటుకరాళ్ళ బట్టీలు నెలకొని వున్నాయి. మా అమ్మ పేరున వున్న భూమి నేను కొనుక్కుంటే బావుంటుంది అనుకున్నాను కానీ అది కొనేసి కౌలుకిచ్చేసి రావడమే! ఎందుకో యిష్టం లేకపోయింది. గట్టి ప్రయత్నం కూడా చేయలేదు. 

తర్వాత  మరొక ప్రయత్నం చేసాను. రోడ్డు పక్కనే వున్న మూడెకరాలు. ఆహా అనిపించింది. నా కలల కుటీరం పచ్చని తోట ఆవులు తువ్వాయిలు అనుకుంటూ  ఏదేదో ఊహాలోకంలో మునిగిపోయాను. ఎకరం ముప్ఫై ఐదు లక్షలు చెప్పారంట. మా అబ్బాయితో చెబితే ఏవేవో సర్దుబాట్లు గురించి ఆలోచించి ఇరువురం సంప్రదించుకుని సాధ్యాసాధ్యాలను లెక్కించుకుని భూమి కొందామని నిర్ణయించుకున్నాం. మూడు ఎకరాలు కొందామని బేరానికి వెళితే  అకస్మాత్తుగా ముందు  చెప్పిన ధర కన్నా సగం పైనే పెంచేసి ఎకరం  యాభై లక్షలు అన్నారు. అయినా ఇప్పుడు అమ్మం. రాష్ట్ర ప్రభుత్వం మారితే భూముల ధరలు మారిపోతాయి. అప్పుడు చూద్దాం లే అన్నారట. నా ఆశలపై కడవల కొద్దీ నీరు కుమ్మరించినట్లైంది. అయినా సరే మరొకమారు మా ఊరు వెళ్ళినప్పుడు మిగిలిన చిన్న ఆశతో ఆ పొలం చూద్దామని వెళ్ళాను. మా ఊరు నుండి మైలవరం వెళ్ళే దారిలో రోడ్డు పక్కనే. ప్రయాణిస్తూనే పరిశీలించాను. LBEC కి ఒక కిలోమీటర్ పరిధి లోనే వుంది ఆ పొలం. మార్కెట్ విలువ బాగా పెరిగే ప్రాంతమే కానీ పరిసరాలు ఏమంత బాగాలేవు. కనుచూపు మేరా ఎక్కడా పచ్చని పొలాల జాడ లేదు.  చుట్టూ ఇటుకరాళ్ళ బట్టీలు, పొగ కాలుష్యం, బట్టీల్లో పని చేయడానికి వచ్చిన బీహారు ప్రాంత పని వారి గుడిసెలు చాలా కంగాళీ గా తోచాయి. నాకు ఆ ప్రాంతం అస్సలు నచ్చలేదు.  క్షణాల్లోనే వద్దు, అసలు ఇక్కడ వద్దనే వద్దు అని తీర్మానించుకున్నాను. అసలు పల్లెలు ఎలా వుంటాయని మనం ఊహించుకుంటున్నామో అలా వుండటం లేదు. అక్కడ కూడా ప్లాస్టిక్ కాలుష్య కాసారమే! వీలైనంతగా పర్యావరణాన్ని నాశనం చేస్తూనే వున్నారు.  చాలా అసంతృప్తి.   కొన్ని నెలల తర్వాత మళ్ళీ వెతుకులాట ప్రారంభించాలి అనుకున్నాను. నా వెదుకులాట ఫలిస్తుందో లేదో చెప్పలేం. 

నా స్నేహితురాలితో  ఈ సంగతి చెబితే పల్లెటూర్లలో పరిస్థితులు ఏం బాగోలేవు. వ్యవసాయం గిట్టుబాటు కాదు. పెరటితోట కూడా పెంచుకోలేం. కోతులు పీకి పాకం చేసి పెడుతున్నాయి. ఏమైనా డబ్బులుంటే ప్లాట్ కొనుక్కొని అద్దెకి ఇచ్చుకో అంది. ఉపరితలంలో కనిపించే సమస్యలు ఇవి. కానీ నేను మానసికంగా ఏం కోరుకుంటున్నానో అంచనా వేయగల్గడం ఆమె కు కూడా సాధ్యం కాకపోవచ్చు. 

“బయలు నవ్వింది” కథ నేను రాసినదే! నా ఆలోచనలు మానసిక స్థితి యశోదమ్మ మానసిక స్థితి లాంటిదే! Back to roots.. కష్టంతో కూడుకున్నది అయినప్పటికీ .. ఓపిక వున్నంత వరకూ.. ఇష్టంగా బతుకుదాం.. మనసుకి కష్టంగా వుండకుండా అనుకుంటున్నాను. 

ఏ వ్యాపకం లేక స్థబ్దత నెలకొని జీవనం నిరాశామయంగా వుంది. అపార్ట్మెంట్ సంస్కృతిలో మన అభిరుచికి తగ్గట్టుగా బతకడం నాల్గు గోడల మధ్య కూడా సాధ్యం కాదు. ఇక మొక్కల పెంపకం కూడా పరిమితి
లోనే! మన ఆహారం మనమే పండించుకోవాలి అనే పద్ధతిలోకి వెళ్ళాలని చాలా సంవత్సరాలుగా ప్రయత్నం చేస్తున్నాను. నేనసలు ఈ ఆలోచన ఎప్పుడో చేయాల్సింది. చేతులు కాలాక ఆకులు పట్టుకున్నట్టు మాకున్న పొలాలు అమ్ముకున్న తర్వాత ఈ ఆలోచన కల్గింది. అమ్మినంత సులభం కాదు అమరడం. అదీ నేను ఒంటరిగా వుండి చేయవల్సిన ప్రయత్నం అది. మనిషి తనకి చేయాలనిపించింది చేయకుండా కాలం సంకెళ్ళు వేయడం అంటే  ఇలాంటి అవాంతరాలు రావడమే అనుకుంటా! సంకల్పబలం వుంది.. ఏం జరుగుతుందో వేచి చూద్దాం. 



9, మార్చి 2024, శనివారం

గిల్ట్ బతుకులు

 వాళ్ళ పిల్లలు అమెరికాలో వున్నారు.  డబ్బు కి వాళ్ళకేం లోటు ( పచ్చిగా చెప్పాలంటే.. వాళ్ళకేమి దొబ్బిడాయ్) అంటారు కానీ.. నిజాలు ఇవి. 

**********

పిల్లలు విదేశాల్లో ఉద్యోగం చేస్తూ లగ్జరీ గా బతుకుతుంటారు. Mk bags $200 చెప్పులు ధరిస్తారు. SUV కార్లలో తిరుగుతారు.వారి తల్లిదండ్రులు ఇక్కడ వృద్దాప్యపు పెన్షన్ కోసం రైతు భరోసా కొరకూ క్యూ లో నిలబడతారు. సిగ్గు వుండదు వీరికి అని వొక గ్రీన్ కార్డ్ హోల్డర్ వ్యాఖ్యానించారు. 

ఆమె మాటలతో కొంత ఏకీభవిస్తూనే.. ఇంకొక అభిప్రాయం చెప్పాను. పొలం కౌలు కిచ్చి రైతు భరోసా అందుకున్నవారు.. పదెకరాల పొలం వుండి తెల్లకార్డు వున్నవారు వున్నారు. ఆరోగ్య శ్రీ కార్డు కూడా వుంటుంది వీరికి. 

అలాగే అర్హులై వుండి కూడా ఆ వైపు తొంగి చూడనివారు వుంటారు.. నా లాగా. 

నేను వింతతువు పథకం క్రింద పెన్షన్ కి అర్హురాలిని. నాకు ఏ విధమైన ఆస్థిపాస్థులు లేవు. 9 ఏళ్ళ క్రితం కొన్న కారు వొకటి నా పేరున వున్నది అంతే! 

అది తీసేస్తే నేను ప్రభుత్వ పథకాలకు పూర్తి అర్హురాలిని. నేను పెట్రోల్ డీజిల్ కొంటాను. కరెంట్ బిల్ కడతాను. బస్ ఎక్కుతాను. నిత్యావసర సరుకులు బట్టలు బంగారం అన్నీ టాక్స్ చెల్లించే కొంటాను. నేను నాకు వచ్చే పెన్షన్ ఎందుకు వొదులుకోవాలి ? అప్లై చేస్తాను అనుకున్నాను కూడా! 

విదేశాల్లో పిల్లలున్నంత మాత్రాన వారేమి తల్లిదండ్రులకు చేతికి ఎముక లేనట్టు డాలర్స్ ఏమీ విసిరేయరు. వారి సర్ధుబాట్లు  వారి బాధలు వారివి. 

ఇక్కడ పేరంట్స్ కి మాత్రం ఖర్చులు ఎక్కువ.. సహాయాలు చేయమని అడిగేవారు ఎక్కువ. మింగలేక కక్కలేక మౌనం వహించి పిసినారి అని పేరు వేయించుకోవడం తప్ప  పది వేల రూపాయలు కూడా ఇంకొకరికి అప్పు ఇవ్వలేని పరిస్థితి. వారు మార్చిన ఐ ఫోన్ లు వాడుకుంటూ బడాయిగా కారు మీద తిరుగుతూ ఫాల్స్ ప్రిస్టేజ్ లో బతుకుతున్న తల్లిదండ్రులు ఎందరో! 

విదేశాల్లో పిల్లలున్నారంటే డబ్బులుంటాయనే భ్రమలు తొలగిపోవాలి. హాస్ఫిటల్ ఖర్చులకు భయపడి హాస్ఫిటల్ కు వెళ్ళకుండా అనారోగ్యాన్ని మొండిగా నెట్టుకొస్తూ  వున్నవారు ఎందరో! 

నా వరకు నేనైతే పుస్తకాలు కొనడం మానేసాను. టూర్లు మానేసాను. విరాళాలు సహాయాలు ఇవ్వడం మానేసాను.  వేడుకలకు వెళ్ళడం మానేసాను. 

హెల్త్ ఇన్సూరెన్స్ కూడా లేదు.  వాళ్ళబ్బాయి అమెరికాలో వున్నాడు ఆమె కు ఏమిటబ్బా.. అనుకోవద్దు. నెక్స్ట్ గవర్నమెంట్ వచ్చాక పెన్షన్ కోసం అప్లై చేస్తాను. చిన్నపాటి ఖర్చుల కోసం వుంటాయి అని. 

అభిమానం తో భర్త ఆస్థి అంటుకోని.. 93 లో వొకసారి 2004 లో వొకసారి పుట్టింటి వారిచ్చిన పొలం అమ్ముకుని చేతిలో చిల్లిగవ్వ లేకుండా కొడుకు పై 100% ఆధారపడ్డ అమ్మని నేను. 

స్వశక్తి తో బతికిన కాలం 2000 to 2017 మధ్య కాలం. తలెగరేసి బతికిన కాలం. ప్రస్తుతం విశ్రాంతి మోడ్ లో వున్నాను. 

ఎవరైనా రెండు ఎకరాలు పొలం కౌలుకి ఇస్తే కమ్యూనిటీ కిచెన్ గార్డెన్ కి రూపకల్పన చేయాలని మహా ఉబలాటంగా వున్నాను. నా దగ్గర చాలా ప్లాన్స్ వున్నాయి మరి.  😊

ఇప్పుడు  నేను పెన్షన్ కి  అర్హురాలినా.. కాదా !? మీరే చెప్పండి. ఒకవేళ కమ్యూనిటీ గార్డెన్ ఆలోచన సక్సెస్ అయితే.. పెన్షన్ వద్దనే వద్దు కూడా! 

రిటైర్మెంట్ ఏజ్ రాకుండానే ఏడేళ్ళ నుండి ఖాళీగా వున్నాను.. అమెరికా ప్రయాణాల వల్ల. 

స్త్రీలకు ఆర్థిక స్వాతంత్ర్యం ఎంత అవసరమో మరీ గుర్తుకు వస్తుంది. నాకన్నా మా అత్తమ్మ నయం. కొడుకులతో పాటు సమానంగా వాటా తీసుకుని బెట్టుగా పై చేయి గానే బతుకుతుంది వొంటరిగా. 

ఏందో! నాకు మనసవలేదు అలా చేయడం. 

పిల్లలపై అతి ప్రేమ కొంప ముంచుతుంది కూడా.



8, మార్చి 2024, శుక్రవారం

అమెరికా కలలు - కల్లలు

 


ఎందరు పిల్లలు ఈ మంచి మాటను చెవిన పెడుతున్నారు😢😢

తల్లిదండ్రులను మోసం చేసిన పిల్లలు వున్నారు కానీ.. 

బిడ్డలను మోసం చేసిన తల్లిదండ్రులు లేరు. కనీ.. పెంచి.. ఎన్నో ఆశలు పెంచుకుని విదేశాలకు ఉన్నత చదువులకు పంపితే.. ఏరు దాటాక తెప్ప తగలేసినట్లు.. 

తల్లిదండ్రులను వదిలేసి వారిని మానసికంగా చంపేసిన పిల్లలు ఎంత ఉన్నత ఉద్యోగాలు చేస్తే ఏమిటి? 

థూ.. 😡😡 అని ఛీత్కరించాను. 

తెల్లారినాక… ఈ రోజు మరికొందరి వ్యథలు రాయాలనిపించింది. 

మా అన్నయ్య ఉదయం మహిళా దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు చెప్పాడు. 

నేను ఏమన్నానంటే.. ఆ.. ఏం సాధించామని శుభాకాంక్షలు చెబుతున్నావ్, అందుకునే అర్హత కూడా లేదులే.. అన్నాను. 

“అయితే వొక పని చేయి! ఒక కొండను తవ్వి పక్కన పొయ్యి. అప్పుడు అర్హత వచ్చినట్టు” అన్నాడు. 

సెటైర్ కి నవ్వు వచ్చినా.. 

లైఫ్ అంటే చాలా విరక్తి వచ్చేసింది ..రా అబ్బాయ్ అన్నాను. 

ఏమైందమ్మా.. అన్నాడు  మా అన్నయ్య నా దిగులు స్వరం విని. 

అనుభవం నాదే కానవసరం లేదు. ఎవరిదైనా అయ్యో పాపం అనిపిస్తుంది అని

నా ఫ్రెండ్ నిన్న చెప్పిన అమెరికా కొడుకు కథ చెప్పాను. 

ఆమె చెప్పిన మాటలు యదాతథంగా ఇక్కడ.. రాస్తున్నాను.

*****************

ఈ కాలం పిల్లలు చాలా స్వార్ధపరులు అయిపోయారు. తల్లిదండ్రులతో మాట్లాడటానికి సమయం వుండదు. వాళ్ళ ఫ్రెండ్స్ , సరదాలు షికార్లు షాపింగ్ లు పార్టీలు

వాటికే సమయాలు. కనీ పెంచీ వాళ్ళ ఉన్నతికి అహర్నిశం పాటు పడితే .. వాళ్ళు అమ్మానాన్నలతో మాట్లాడే సమయానికి కూడా డబ్బు లెక్కలు వేసుకుంటున్నారు. వాళ్ళను చదివించడం తప్పు అయిపోయింది. మగపిల్లలు వ్యవసాయం చేసుకుంటే కళ్ళెదురుగా వుండేవారు. ఆడపిల్లకు పద్దెనిమిది ఏళ్ళకు పెళ్ళి చేసేస్తే పైత్యం పనులు చేయకుండా వుండేవారు.. అనిపిస్తుంది. విదేశాలకు పిల్లలను పంపిన తల్లిదండ్రులకు అనేక బాధలు అనుకో! 

ఈ కొడుకులున్నారే..  వాళ్ళ సంగతి చెబుతాను చూడు.. వారి భార్యకు 20 జతల చెప్పులు వున్నా ఇంకొన్ని జతల చెప్పులు కొంటారు. పది ఖరీదైన వాచీలున్నా ఇంకో వాచీ కొంటారు. క్లోజెట్ లో వందలకొద్ది జతల బట్టలున్నా నెల నెలా కొంటూనే వుంటారు.ఇరవై హ్యాండ్ బ్యాగ్ లు వున్నా clutch కొంటూనే వుంటారు. రోజూ.. కొరియర్ వాడు ఏదో వొకటి ఇచ్చిపోతూనే వుంటాడు. వాటన్నింటికీ.. డబ్బులుంటాయి. అమ్మనాన్నలకు తిండీతిప్పలకు అయ్యే ఖర్చు పంపడానికి  మాత్రం డబ్బులు లేవు అని కసురుకుంటారు. కళ్ళనీళ్ళు నింపుకుని వెర్రిముఖాలు వేసుకుని చూడటమే! 

మేము ఎట్టాగొట్టా సర్దుకుంటాం నువ్వు జాగ్రత్త రా .. అయ్యా! అని చెప్పాను అంది నా ఫ్రెండ్. 

ఇక కూతురు సంగతి చెబుతా విను. అక్కడికి పోయినా.. అన్నీ మనమే చేసి పెట్టాలి. ఇక్కడికి వచ్చినా అన్నీ చేసి అమర్చాలి. మన అనారోగ్యాలు మన నొప్పులు మన డబ్బు ఇబ్బందులు వారికేమీ పట్టవు. ఆడపిల్లకు ఏం బాధ్యత వుంటది? అన్నీ కొడుకులే చూసుకోవాలి అంటూ.. తెలివిగా జారుకుంటారు. వాళ్ళు ఇండియాకి వచ్చిందే బంగారం కొనడానికి బట్టలు కొనడానికి అన్నట్టు రోజూ షాపింగ్ లు ఫ్రెండ్స్ ఇళ్ళకు తిరగడాలు. వారికి కావల్సిన లిస్ట్ అంతా తెచ్చి  సూటేకేస్ లకు సర్దే కూలీలు లాగా చూస్తారు మనల్ని. అసలు రాకుంటే.. ఏ బాధ లేదు, ఎందుకు కన్నామా ఇలాంటి బిడ్డల్ని అని చెప్పుతో కొట్టుకొంటున్నా “ అంది.

మహిళా దినోత్సవం లో తల్లుల వ్యథలు ఇవి. మహిళగా సాధించిన వ్యక్తిగత విజయాల కన్నా  బిడ్డల స్వార్థం  బారిన పడిన తల్లులను కృంగదీసే అంశాలు ఇవి.

 మహిళలూ.. Take care of yourself.. మాతృ ప్రేమను పరిమితం చేసుకోండి అని మాత్రం చెప్పగలను.