రెప్పల తడి పై సమీక్ష

రెప్పల తడి కథపై  వాయుగండ్ల శశి .. వ్రాసిన సమీక్ష ఇక్కడ .

 ఈ రోజు సాక్షి ఫండే లో వచ్చిన వనజ తాతినేని గారి కథ.

ఒకే వాక్యం లో చెప్పాలంటే సత్యవతికి కుక్క చనిపోయినప్పుడు వచ్చినంత 
ఏడుపు మొగుడు చనిపోయినప్పుడు ఎందుకు రాదు?
కుక్క సారీ బుజ్జోడు చనిపోయినప్పుడు ఏదో లోపలిది ఏదో
వదిలి వెళ్లినట్లు అయి వర్షంగా కుమిలి కుమిలి కురిసిన దుఃఖం ఒక్క చుక్కగా
కూడా భర్త శవం పక్కన రాలేదే!!!

ఇదంతా సమాజానికి కష్టంగా ఉంది,సత్యవతి ఏడవక పోవడం.
ఏడ్చి తీరాల్సిందే లేకుంటే ఏదో అయిపోతుంది దానికి.
ఏడుపు అంటే నవ్వు కాదుగా ఊరికినే పెదాల మీద అంటించుకోవడానికి!!!
దానికి మాత్రలు కూడా ఉండవు కాబోలు లోకం కోసం ఏడుద్దాము అన్నా.
అయినా లోకం ఒకప్పుడు మొగుడు చనిపోతే నువ్వుకూడా చనిపో అని సతిలో
తోసింది.ఇప్పుడు రాజారామ్ మోహనరాయ్ గారి పుణ్యమా అని ఏడుపే కదా మీ
నుండి అడుగుతుంది.కొంచెం ఇచ్చేస్తే పోతుంది కదా.

ఏడుపు ఊరికే వస్తుందా? లోపల ఏదో కదలాలి.మనదైనది ఏదో దూరంగా
లాగేస్తున్నట్లు,ఇక ఎప్పటికీ రానట్లు, హృదయం నుండి ఏదో తెగిపోయినట్లు ....
రెక్కలు తెగిన పావురం అయి మనసు ఇంకో మనసు కోసం గిలగిల కట్టుకోవాలి.
అదుగో!అప్పుడు వస్తుంది ఏడుపు గొల్లుమంటూ..... కట్టలు తెగిన వరద నీరులా
లోపలి బరువును మోసుకొస్తూ ,కాలిపోయే బంధాన్ని గుండెలపై పొదువుకుంటూ,
వదిలిపోవద్దని కాళ్ళు పట్టుకుంటూ .....అలా రావాలి.

కానీ ఇక్కడ బంధం ఏది?
తాళి కట్టాడు నిజమే!అందుకే కదా తనను కాదని,తన కష్ట సుఖాలు
పట్టించుకోకుండా ఇంకొకరితో తిరిగి చివరి దశలో వచ్చినా సేవలు చేసింది.
సేవలకు హృదయం తో పనిలేదు కరుణ చాలు.కానీ దుఃఖం అలా ఎలా
వస్తుంది!ఆయన ఎప్పుడూ తోడు ఉన్నాడని ఇప్పుడు శూన్యం అనుభవించడానికి?
తోడు లేని ఆయన ఇపుడు పోతే మాత్రం గాజులు బొట్టు తీసేయాలి లోకానికి.
ఎదురు పడితే విసుక్కోవడం,కసురుకోవడం. నిజానికి ఇలాంటి భర్తకంటే మొక్కలు,
కుక్కలు మేలు.కొంచెం ప్రశాంతత ఇస్తాయి అని వ్రాసిన రచయిత మాటలు అక్షరాల నిజం.

ఇప్పుడు కూడా సత్యవతికి శూన్యం లో బుజ్జోడే గుర్తుకు వస్తున్నాడు సత్యవతికి,భర్త కాదు.
తన కోసం ఇంటి దాకా వచ్చివెళ్లే బుజ్జోడు.కొంచెం పాలకు ఎంతో విశ్వాసం చూపే బుజ్జోడు.
,బుజ్జోడా బయటకు వెళదాము వస్తావా!అనగానే పరుగున తోడు వచ్చే బుజ్జోడు,
దూరం అయిపోతే....సత్యవతి ఏమవుతుంది?

బంధం మనకు ఎవరితో ఎలా ఏర్పడుతుందో తెలీదు.అది మొక్కలు అయినా కుక్కలు
ఆయినా దానికి చాలా విలువ ఉంటుంది.మరి అలాంటి విలువకూడా తాళి కట్టిన భార్య
మనసులో సాధించలేని భర్తలను చూసి జాలిపడటం తప్ప ఏమి చేయలేము.

ఇది సమాజం లో అర్ధం చేసుకోవాల్సిన సున్నిత సమస్య.లేకుంటే తడవని కళ్ళను
ముసుగులో కప్పి నటించడం తప్పఇంకో దారి లేదు.
చక్కటి కథనం తో వనజ గారు ఒక సమస్యను మన ముందుంచారు.