దృష్టి కోణం

కొన్ని కథలను పత్రికలు ససేమిరా ప్రచురించవు. ఎవరి ప్రామాణికాలు,విధానాలు, ఉద్దేశ్యాలు వారికి వుంటాయి కదా!
అందువల్ల రచయితలకు యిబ్బంది కూడా లేదు. ఎక్కువమంది చదవాల్సిన రచనలను ఆలస్యంగా తక్కువమంది చదువుతారు. లేదా ఆలస్యంగా యెక్కడో ప్రచురితం అవుతాయంతే..అంతే !

ఒక మాసపత్రికలో లో పబ్లిష్ అవబోయిన కథ ఆఖరినిమిషంలో ఎడిటర్ కథ చదివి తన నిర్ణయం మార్చుకోవడం వల్ల cancel అయింది. కథ పంపి ఏడు నెలలు. పరిశీలన ప్రచురణకు వెళ్ళేముందు జరుగుతుంది అనుకుంటాను . అదీ... రచయితకు ప్రచురణకు వెళుతుంది అని తెలియజేసాక కూడా నిర్ణయం మారవచ్చు. అది దృష్టి కోణం వల్ల కావచ్చు. కథలు ప్రచురించని పత్రికల వారిపై నాకు యెలాంటి వ్యతిరేకత కూడా లేదు. వూరికే నా ఆలోచనలను పంచుకుంటున్నాను అంతే!
నేను ఆ మాస పత్రికకు పరిశీలన కొఱకు పంపిన కథ “ పగిలిన కల” ఆ కథలో కుల వివక్ష, దళితులను అణిచివేసే అగ్రకుల అహంకారం కన్నా.. దళితులు aggressive గా ఆలోచనలు చేసి atrocity act కేసులు పెడుతూ విచారణలో అవి false cases అని నిరూపితం అయ్యాక కూడా కక్షపూరిత స్వభావంతో యితరులపై దాడి చేయడం క్షణికావేశంతో ఆత్మహత్యలకు పాల్పడటం జరుగుతుంది. వారి aggressive thoughts మూలంగా వారి వ్యక్తిగత జీవితంతో పాటు కుటుంబానికి ముఖ్యంగా కుటుంబంలోని స్త్రీ లకు అన్యాయం జరుగుతుంది. కేసు బలంగా వుండటం కోసం ఈవ్ టీజింగ్ చేస్తున్నారనో కులం పేరున తిట్టి అవమానించారనో అత్యాచారం చేయ ప్రయత్నించారనో స్త్రీలతో కేస్ లు పెట్టించడం లాంటి చర్యలకు దిగుతున్నారు. అలాంటి సందర్భాలలో ఆ చర్యలు స్త్రీల మనఃసాక్షికి విరుద్దంగా తనవారే తమని వ్యక్తిగత ఆస్తిగా పరిగణించడం తమకి అవమానంగా మిగులుతున్నాయని భావించడం జరుగుతుంది. ఇలా జరుగుతుందని నోరు విప్పి చెప్పే స్త్రీలు కూడా తక్కువే! ఇటువంటి చర్యల వల్ల ప్రతి స్త్రీ తన పురుషుడి చుట్టూ అల్లుకున్న కలలన్నీ పగిలిపోతాయి. వాళ్ళకు అవమానంతో పాటు దుఃఖం మాత్రం మిగులుతుంది.
ఈ అంటరానితనం ఉందనుకుని aggressive గా వుండే వారికి కూడా atrocity act ఒక ఆయుధమై పోయిందని కొందరు దళిత స్త్రీలు వాపోయిన సందర్భాలున్నాయి. పనిపాటలు చేసుకుని బ్రతికే వారికి పనులు దొరకడం కష్టమైపోయిందని అదివరకు కనిపించని వెలి అప్పుడే మొదలైందని అగ్రకులాల వారు దళితులని భయంగా చూస్తున్నారని చదువుకునే పిల్లలు సైతం స్నేహానికి దూరం జరుగుతున్నారని చెప్పడం జరిగింది.
నేను స్త్రీ కోణంలోనే ఆ కథ వ్రాసాను. ఎందుకంటే అణచివేతకు గురవుతున్నామని భావించే పురుషులు కూడా తమ అహంకారాన్ని చూపేది వారి వారి స్త్రీల పైనే అన్నది మరువరాదు. నా కలమెప్పుడూ నేల విడిచి సాము చేయదు.
కథ అంటే కొందరికి ఊహాకల్పన కావచ్చు. నా దృష్టిలో కథంటే జీవితం.
సరే ..ఈ కథ ఇంకొక పత్రికకు పంపే ఆలోచన లేదు. నేను ప్రచురించే "దుఃఖపు రంగు " కథా సంపుటిలో అముద్రిత కథగా రాబోతుంది.
ప్రచురణకు నోచుకోని కథలు వల్ల రచయితలకు వారి వారి అనుభవాలు రాటుదేల్చుతాయి. 🙂
ఫోకోస్ లేకపోతే చిత్రాలు బాగా రానట్లు ఫోకోస్ లేకపోతే కొన్ని సమస్యలు బయటకి రావు

                                                      (చిత్రాలు  గూగుల్ నుండి సేకరణ)