మనిషి చెట్టుకు సంతోషపు పూలు

మార్గశిర మంచులో సూరీడు కూడా కాస్త బద్దకంగా ఆవలించి మెల్ల మెల్లగా రావడానికి కూడా ఇష్టంలేనట్టు తప్పనిసరిగా వెళ్ళాలి కదా అనుకుంటున్నా సమయాలలో .. ముక్కు ఎగబీల్చుకుంటూ .. బాల్కనీ రెయిలింగ్ పై చేతులానించి మంచుభారంతో కదలలేక కదలలేక ఆకులను పూవులను మొహమాటంగా కదుల్చుతూ వున్న పూపొదలను చూడటం నాకిష్టమైన వ్యాపకం. ఆ పూపొదలపై కువకువలాడుతూ సరాగమాడుకున్నట్లుండే బుల్లి పిట్టలు పసుపు పచ్చ సీతాకోకచిలకలను కన్నార్పకుండా చూస్తుంటానని కళ్ళు నొప్పి పుట్టినప్పుడు కానీ తెలియని మైమరపు తనంలో నా సమయాలు గడవడం ఆనందదాయకం కూడా !

ఈ రోజు ఉదయం .. ఎదురుగా రోడ్డవతల బడ్డీకొట్టు బరువైన యువతి తన ఇంటికి వస్తున్న బంధువును  చూసి చటుక్కున లేచి తన రెండు చేతులను విశాలంగా చాచి ఇరవై అడుగులు దూరం ముందుకు నడిచి ఆత్మీయంగా ఆ బంధువుని ఆత్మీయంగా హత్తుకుని చెంపకు చెంప ఆంచి స్వాగతం పలికే మనోహర దృశ్యం చూడటానికి నా కనులు అదృష్టం చేసుకున్నాయని చెప్పాలి. ఇలా ఎందుకు అంటున్నానో మీకర్ధమయ్యే ఉంటుంది అనుకుంటున్నాను. 

ఆ మనోహర దృశ్యం నుండి మళ్ళీ పూపొదలపై నా దృష్టిని పారించినప్పుడు నాకనిపించింది.. కోయకుండా మిగిలి ఎండిన పూలు తరువుకొక సంరంభ చిహ్నమే  కాదు వాటిని గాంచిన మనకు కూడా నిన్నటి అనుభూతి జ్ఞాపకం మరొక తీరులో కనబడుతుంది. మనిషి చెట్టుకు సంతోషపు పూలు నిలువెల్లా పూచే సమయాలవి.

ఈ మధ్య ప్రేమంటే ఏమిటీ అనే ప్రశ్న ..పుట్టుకొచ్చింది. అందరూ తలా ఒక వ్యాఖ్యానమిచ్చారు. "ప్రేమంటే ఏమంటే చెప్పేసే మాటుంటే ఆ మాటకి తెలిసేనా ప్రేమంటే" ... సిరివెన్నెల గారి సాహిత్యం. నా దృష్టిలో ప్రేమంటే .. విశ్వసనీయత నిశ్చింత. కేవలం ఈ రెండిటితోనూ ప్రపంచంలో ఎక్కడైనా తిరిగి భద్రంగా యింటికి వస్తామని నమ్మకం లేకపోవడమే ఇప్పటి అసలైన విషాదం కూడా! 

ప్రేమంటే ..కాంతిని వెదజల్లి మనసుకు కల్గించే శాంతి. ఆ శాంతి కోసం మనుషులు పరిసరాలు కూడా స్వచ్ఛంగా ఉండాలి మనముంచాలి కదా ..అని అనుకుంటూ ..  అందెశ్రీ పాట "మాయమయిపోతున్నాడమ్మా మనిషన్నవాడు " ను గుర్తుకు తెచ్చుకున్నాను.