ఆలోచన చేద్దాం కొంచెం ..

మనుషులను మనం విశాల దృష్టితో  వాళ్ళ కోణంలో అర్ధం చేసుకోవాలని అనిపించిన సందర్భం వొకటి చెప్పదలచుకున్నాను.

అది నా కవితా సంపుటి ఆవిష్కరణ రోజు. చాలా యేళ్ళ నుండి వాయిదా వేసి వేసి ఆఖరికి నేను కూడా వొక కవినే అన్న దైర్యం హెచ్చిన పిమ్మట  పుస్తకం ప్రచురణలోకి  వచ్చేసింది. మా అబ్బాయితో ఆవిష్కరణ చేయించాలని నా కోరిక. తనకి వీలవలేదు ఆ సమయానికి కోడలు వచ్చింది . తనచేత ఆవిష్కరింప జేసే ప్రయత్నం. అంతకు ముందు రోజు మా నాన్నగారికి కాల్ చేసి "నాన్నా.. రేపు పుస్తకావిష్కరణ. మీరు రావాలి "అని చెప్పాను. జెట్ స్పీడ్ లో "నాకు రావడం కుదరదు. రేపు మేము పోలవరం ప్రాజెక్ట్ చూడటానికి వెళుతున్నాం " అని సమాధానం వచ్చింది.

నాకు వెంటనే వుక్రోషం పొడుచుకొచ్చేసింది. కూతురి పుస్తకం కన్నా ఈయనకి పోలవరం ప్రాజెక్ట్ చూడటం యెక్కువైపోయింది అని అనేసి  వూరుకున్నానా .. యింకా పొడిగించి "   చూడటానికి ఆ మాత్రం కళ్ళు వుండాలి,మనసుండాలి " అని అనేశాను. అప్పటికి నాన్నగారు ఫోన్ కట్ చేశారు. చేసేది మనమైనా ఇంకేం చెపుతారో అని వేచి వినడం ఆయనకి  లేదు.  ఇంకేమైనా విషయం మిగిలి వుంటే  మళ్ళీ ఇంకోసారి ఫోన్ చేయాల్సిందే.

అలా జరిగిన కొన్ని నిమిషాల తర్వాత "అయ్యో,నేనలా అనకుండా వుండాల్సిందేమో, ఎవరి భావోద్వేగాలు, ఎవరి సమయనిర్ణయాలు వారివి. ఒక రైతు కుటుంబంలో పుట్టిన వ్యక్తికి అప్పుడో యెప్పుడో  వ్యవసాయం చేసిన రైతుకి ఆ మాత్రం పోలవరం ప్రాజెక్ట్ నిర్మాణం చూడాలని అనుకోవడంలో తప్పేమి వుంది. నా కవితా సంపుటి భావోద్వేగాలకు సంబంధించినదే అయినప్పుడు ఆయనది కూడా భావోద్వేగమే కదా" అని అనుకున్నాను.

అలాగే కొంతమంది పనిగట్టుకుని రాకూడదు అనుకుని ముఖం చాటేసినా, వొంకలు వెతుక్కున్నా వారిని రాలేదమని అడగను కూడా అడగను. బహుశా నేను వారికి ప్రాధాన్యంగా అనిపించకపోవచ్చును. ఒకవేళ నా పొగరు వాళ్ళని గాయపరచి వుండవచ్చును.. ఇలా అనుకుని మామూలైపోతాను.

ఇలాంటి విషయాలకు ముఖం నల్లగా పెట్టుకోవడం, నిరాశగా వుండటం లేదా కక్ష సాధింపుగా వుండటం లాంటి వాటికి దూరంగా వుంటాను. ఇతరులను అర్ధం చేసుకుంటే మనకు చాలా మనఃశాంతిగా ఉంటుంది కదా!

   అరే జరా సే సోచ్నా   (जरा से सोचना)