ఊరు ఎందుకు వెళ్ళాలి!?

వేసవి కాలం వస్తుందంటేనే.. ప్రతి ఇంటికి .. ఓ..కొత్త ఆనందం పుట్టుకొస్తుంది. పదినెలల పుస్తకాల మోతతో .. అక్షర సాగరంలో పరీక్షా నావ నెక్కి ..మునిగామో,తేలామో.. కాస్త ప్రక్కన పెట్టి సేదదీరాలని ఓ..ఒడ్డున పడతారు.. పిల్లలకే పరీక్షలు కాదు. పెద్దవాళ్ళకి అంతకన్నా భయంకరమైన పరీక్ష కదా!

ఇక కొంత మంది పిల్లలకైతే.. చదువుల  నుండి విముక్తే లేదు. సమ్మర్ కోచింగ్ లు.కంప్యూటర్  క్లాసులు.. విధివిధానంగా ఉండనే ఉంటున్నాయి. ఈ యాంత్రిక మైన నగర జీవనం నుండి పిల్లలని కాస్త పల్లె వైపు అడుగులు వేయించి .. వారికి పల్లె లని పరిచయం చేస్తే..చాలా బాగుంటుంది కదా అనుకుంటే అక్కడ ఎవరున్నారు.. ? సందేహం..పుట్టుకొస్తుంది. ఎందుకంటే..మన అనుకున్న అందరూ కూడా పట్నవాసులు గా మారి ఓ..తరం గడచిపోయింది.  మా ఇంటి పిల్లలు ముద్దుమురిపెం గా..  ఎక్కడికి వెళ్ళే వీలు లేని పరిస్థితి. 

అమ్మమ్మ ఉండి   ఉంటె.. వెళ్ళేవాళ్ళం కదా ..అంటారు పైకే! మేమేమో.లోలోపల అనుకుని మూగబోతాం.  ఈ యాంత్రిక జీవనం నుండి కాస్తంత బయట పడి..స్వేచ్చగా,హాయిగా ఉండే చోటుకి వెళ్లాలని మనసు ఉబలాటపడుతుంది. అలా ఉండగల్గే చోటు.. మా వూరు ఒక్కటే! అయితే .. . 

నాకు మా ఊరు వెళ్ళాలంటే భయం . అక్కడంతా.. మొండి గోడలు,నిర్మానుష్య వీధులు..పలకరించే వారు లేక.. టీవీల మోత లో ..ప్రక్కన నడచి వెళ్ళేవారిని  కూడా పట్టించుకోని మైమరపుల మధ్య.. గ్రామీణులు..పట్టణ పోకడల్ని అరువుపుచ్చుకుని..ప్లాస్టిక్ నవ్వులని వెదజల్లడం మాత్రమే కనిపిస్తూ ఉంటుంది .

 ప్రతి ఇంటి ముందు పశువుల కొట్టం లేకపోయినా.. ఏ  హీరో..హోండా నో..  ఠీవి గా నిలబడి ఉంటుంది. ఉన్న ఒక బస్సు  ఆటో ల తాకిడికి చిత్తు అయిపోయి కొన ఊపిరితో ఉన్నట్టు  ఉండి ఉండక  మొక్కుబడిగా తిరుగుతుంటుంది. పల్లె ముఖ చిత్రం దాదాపుగా ఇదే! ఇంటింటికి సాఫ్ట్ వేర్  ఇంజినీరో.. విదేశి నివాసో..ఉంటున్నారు. ఆత్మీయత .కల్లాకపటం ఎరగని మనుషులని అనుకునే వాళ్ళలోను కాస్తంత బాగానే"గీర" కనబడుతుంటుంది.

ఇప్పుడు మా పిల్లలని తీసుకుని వెళ్లి అక్కడ ఏం పరిచయం చేయగలం.. ? మా జ్ఞాపకాలలో ఇంకా సజీవంగా మిగిలి ఉన్న ఆనందాన్ని వాళ్లకి పరిచయం చేయగలమా!?

వేసవి వచ్చిందంటే.. ఎన్ని అదనపు సోయగాలు..  గుండు మల్లెలు, సన్న జాజుల పరిమళాలు.. ఆరు బయట మంగళగిరి నూలుతో చేసిన నులక అల్లిన మంచాలు పై పడుకుని చల్లగా అప్పుడప్పు తాకే చిరు గాలి తాకిడిలో.. చిరు చెమటల చిత్తడిలో..  వడియాల పులుసులు, కొత్త ఊరగాయ పచ్చళ్ళ రుచి, సాయంత్రం వేళ ఏ పచ్చి పులుసో, పప్పు చారు తోనో వడియాలు నంజుకుని తింటుంటే వచ్చే ఆనందం.. ఏ గార్డెన్ రెస్టారెంట్ లో కూర్చుని తింటుంటే రాదు కదా!  

పచ్చని తోటల్లో ఎగబడి కోసే అనేక రకాల కాయలు,పండ్లు..తాటి ముంజెలు,ఈతకాయలు,సీమతుమ్మ కాయలు, చింత కాయలు,మామిడి కాయలు..పనస కాయలు,ముంత మామిడి కాయలు..,విరగబడి కాసిన మునగ చెట్లు.. ఆలస్యంగా వచ్చే పైరు వేరు సెనగ కాయలు.. ఓహ్.. ఎన్నని చెప్పం? 

అలాగే తిన డానికి పనికి రాని కాయలు.కూడా ఎన్నెన్నో!.ఎర్రటి,నల్లటి కలబోతతో..అందంగా కనబడే గురివింద గింజలు, గచ్చకాయలు..  బూరుగ చెట్లు.. ఎన్ని .. వర్ణాలు... ఎక్కడ వాటి ఆచూకి వెతికి ఇవ్వగలం. ? 

చెరువులు ఎండి పోయి.. బావులు అడుగంటి..  మంచి నీటి బావి మాయం అయి.. మినరల్ వాటర్ ప్లాంట్ లు వెలిసి.. "శివుని శిరం నుండి.. వాటర్ బాటిల్ లో కి ఒదిగిన  గంగమ్మ పరవళ్ళు ని చూసి విచారము  ముంచుకొస్తుంది.

మా వూర్లో ఏ ఇల్లు చూసినా వాస్తు పిచ్చితో.. నామ రూపాలు లేకుండా మారిపోయి..మండువా లోగిళ్ళు,  పెంకుటిల్లు ,తాటాకు ఇల్లులు  స్తానే.. కాంక్రీట్ ఇల్లులు కనబడుతుంటాయి.  కాలికి మట్టి అంటని సిమెంట్  రోడ్లు సాదించిన ప్రగతికి ఆనవాళ్ళు గా దర్శనమిస్తాయి.

పాల సేకరణ  కేంద్రం స్థానం లో.. విజయ డైరీ పార్లర్ కనబడుతుంది. లైబ్రరీ లో  పుస్తకాలు స్థానంలో  రెండు మూడు టీవిలలో..క్రికెట్,సినిమాలో..సాక్షాత్కరిస్తూ ఉంటాయి.. ఉన్న జనాభాలో సగాని కి పైగా ఏబైలు పై బడిన వారు. .యువతంతా.. చదువుల కోసం, మధ్య వయస్కులంతా వ్యాపారం పేరిట విజయవాడ, ఉద్యోగస్తులు వివిధ నగరాలలో.. సెటిల్ అయిపోయి.. పల్లె నిరక్షరాస్యుల ఉనికి తో.. కాలం వెల్లబుచ్చుతుంది. అక్కడికి  మా పిల్లలని తీసుకుని వెళ్లి ఏ ఘనమైన ఆనవాళ్ళని చూపించగలం!?

జనానికే కాదు..ఊరుకి వృద్దాప్యం వచ్చినట్లు ఉంటుంది.. ఏ వృద్దులని కదిలించినా.. ఊరు పొమ్మంటుంది..కాడు రమ్మంటుంది..అని అంటారు. 

పుట్టిన ఊరు అనే మమకారం తప్ప మన అనే అనుకునే సంబందీకులు లేక.. ఒక పూట అయినా ఆత్మీయంగా వడ్డించే వారు లేక.. ముఖమున ఇంత కుంకుమ బొట్టు పెట్టి..రవిక ముక్క పెట్టె ప్రేమ లేకపోయాక.. మా వూరు ఎందుకు వెళ్ళాలి అనిపించడం తప్పు కాదు కదా!

అక్కడ అన్నీ ఉన్నా.. అమ్మ లేని ఆ ఇంట ..నాన్న కూడా  ఉన్నారు.. ఆయనే చేయి కాల్చుకుంటూ..పుట్టిన గడ్డపై..మమకారం చావక.

కన్న తల్లి-జన్మ భూమి ని ఎవరు ఇస్తారు?  ఎన్ని సంపదలు ఉన్నా.. నా అన్న వాళ్ళు కరువైతే ఇలా అనిపించక తప్పదు. సిరివెన్నెల గారు..అన్నట్లు.. "పదుగురితో పంచుకొని ఆనందమైనా పచ్చికైన పెంచలేని ఎడారి కదా!"..అని .

ఓ..నాలుగు ఏళ్ళ క్రితం మా అబ్బాయిని తీసుకుని నేను వెళ్ళినప్పుడు.. నాలో కల్గిన బాధకి గుర్తుగా.. ఈ కవిత   వ్రాసుకున్నాను. 

ఇది చూడండీ..

సాయం చేయడానికి చేతులు కావాలి.  .