దుఃఖపు రంగు

 నాలుగు సంవత్సరాలుగా ప్రయత్నం చేస్తూనే వున్నాను.. ఎట్టకేలకు ముద్రణకు వెళ్ళింది.. 

కవర్ పేజీ తో పాటు.. ప్రస్తుత చిత్రం.. 

ఝంకారం

 ఝంకారం 

జీవితాన్ని అసాంతం  పిండుకున్నాక  

పిప్పిని కూడా  వదలనివాడు ఆమె పతి   బేహారి 

సూర్యుడు రంగులన్నీ పోగేసుకుని పోయినట్లు ఆమె నవ్వులన్నింటిని దోచేసుకున్నాడు చీకటి సముద్రంలో ముంచేసి పోయాడు 

రాత్రి   అశ్రుభారంతో దీర్ఘంగా కదులుతోంది నిద్ర కల వొడిలో సేద తీరక  కలవరంగా ఉలిక్కిపడుతుంది 

విషాద గానంలో   హోయా పక్షి ఆమెకు తోడుగా వుంది. 

ఆమె కన్నీళ్ళకు మాట్లాడే శక్తి ఉంటే ఎన్ని కథలు చెప్పేవో

వాటికే  గనుక రంగులుండుంటే .. 

తడిసిపోయిన తలగడ ఆమె  భావోద్వేగాలకు కాన్వాస్‌గా ఉండేదేమో.

 తెల్లవారింది. బయలంతా పచ్చదనం 

ఎద లోపల మండే గ్రీష్మం 

దిక్కుతోచని దారి తెలియని బాటసారి

ఆమె చెవులకు వీనులు విందుగా గడ్డి పువ్వు పై వాలిన  తుమ్మెద ఝంకారం వినిపించింది 

పెదాలపై సన్న నవ్వు మొదలై విస్తరించింది. జీవన మధువు ఆస్వాదనకై అడుగులేసింది. 

 

కథా ప్రస్థానం

సారంగ ఛానెల్ కొఱకు.. 

పాతికేళ్ళ కథా ప్రస్థానం  - వనజ తాతినేని. 

సాహితీ మిత్రులకు, సారంగ పాఠకులకు, సారంగ ఛానల్ వీక్షక మిత్రులకు హృదయ పూర్వక నమస్కారం. వనజ తాతినేని వనజవనమాలి పేరుతో నేను మీకు కొంత పరిచయం కల్గివున్నాననే భావిస్తున్నాను. పరిచయం కాని పరిచయం లేని  పాఠక మిత్రుల కొరకు ఇప్పుడిలా  పరిచయం చేసుకొంటున్నాను. ఇంతకు ముందు వెలువరించిన  “ రాయికి నోరొస్తే” “కుల వృక్షం” “ఈస్తటిక్ సెన్స్”  అనే కథా సంపుటాలు ద్వారా “వెలుతురు బాకు” అనే కవితా సంపుటి ద్వారా, త్వరలో విడుదల కాబోతున్న “దుఃఖపు రంగు” కథా సంపుటి లోని కథల ద్వారా రచయితగా తెలుగు పాఠకలోకానికి పరిచయమై  వున్నాను.

పాతికేళ్ళకు పైగా సాగుతున్న..నా రచనా ప్రస్థానం గురించి తెలియజేయడానికి ఇలా వచ్చాను. ముందు పాఠకురాలిగా నా గురించి చెబుతాను. 

 నా చిన్నప్పుడు మా అమ్మ పెద్దమ్మ  పిన్ని అక్కలు అందరూ వారపత్రికలు మాస పత్రికలు తెప్పించుకుని వంతుల వారిగా చదివేవారు.  నవలలు చదివేవారు.  నేను ఆరు ఏడు తరగతులు చదువుతున్నప్పుడు   మా అమ్మకు  లైబ్రరీ నుండి ఆమెకు కావాల్సినవి రాసి ఇచ్చిన లిస్ట్ లో వున్నవి   వారానికి మూడు పుస్తకాలు చొప్పున   తెచ్చి ఇచ్చేదాన్ని. యద్దనపూడి పూడి సులోచనా రాణి  వాసిరెడ్డి సీతాదేవి పోల్కంపల్లి శాంతాదేవి కోడూరి కౌసల్యాదేవి నవలలు ఎక్కువ వుండేవి. నాకు పదకొండేళ్ళ నుంచి పరిచయం అయినవి నేను చదివినవి రాధాకృష్ణ సీరియల్  యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ గారి  రచనలు. అమ్మ పుస్తకాలు  చదువుతున్నప్పుడు నేను కూడా అవి చదువుతూ వుండేదాన్ని.  చందమామ బాలమిత్ర చదివిన అనుభవం నుండి  నా ఊహాశక్తి  విస్తరించి క్లాస్ లో బ్యాక్ బెంచిలో కూర్చొని   లాంగ్ నోట్ బుక్ లో చిన్నచిన్న కథలు రాసేదాన్ని. . నా బాల్య స్నేహితురాలు ప్రశాంతి. నేను రాసినవి తనే మొదట చదివేది. బాగున్నాయి అని కూడా చెప్పేది. ఆ అనుభవం తోనే  కాలేజ్ డేస్ లో కాలేజ్ మ్యాగజైన్ లో కథలు వ్యాసాలు  రాశాను. అవి ప్రచురితం అయినప్పుడు నాకు గర్వంగా వుండేది. చదువులో అత్యధిక మార్కులు తెచ్చుకుని గర్వంగా ఫీల్ అయ్యే వారిని నేను అధిగమించి కథలు వ్యాసాలు నేను బాగా రాస్తున్నాను అన్న ఫీలింగ్ తో కల్గిన గర్వం అది. అలాంటి గర్వం నాకిప్పుడు వుండదు అంటే మీరు ఆశ్చర్యపోవద్దు. నా బాల్య స్నేహితురాలిని 35 ఏళ్ళ దీర్ఘకాలం తర్వాత మళ్ళీ మేము కలుసుకున్నప్పుడు “ఏం చేస్తున్నావ్” అని అడిగింది.   ‘నేను రచయితగా స్థిరపడ్డాను   కథలు రాస్తున్నానుగా’  అని నవ్వుతూ  చెబుతుంటే ‘నువ్వు  ఇప్పుడు  కథలు రాయడం ఏమిటీ?  హైస్కూల్ చదువులో వున్నప్పుడే రాసేదానివిగా నీ ప్రథమ పాఠకురాలిని నేనే అని చెప్పింది. నా లోని రచయితను ఇంతకాలం గుర్తుంచుకున్న  నా స్నేహితురాలికి కృతజ్ఞతలు చెప్పడం మినహా నేనేం చేయగలను?.  అప్పటి నాలోని రచయితను ఎలా కాపాడుకుంటూ వచ్చానో ఎవరికీ తెలియదు. ఆఖరికి మా ఇంట్లోని వారిక్కూడా! ఇంటర్మీడియట్ తర్వాత వివాహమైంది. గృహిణిగా నా జీవితం ప్రారంభమైంది. అక్కడ ఎదుర్కొన్న ప్రతి అనుభవాన్ని కథగా రాయాలనుకున్నాను. నిజానికి రాశాను కూడా! కాకపోతే అవి వెలుగు చూడలేదు. కొన్ని కథలు మెదడులో రికార్డ్ అయి వున్నాయి ఇప్పటికీ. కొన్ని కథలు చదవడానికి మీ ముందున్నాయి. 

నా కాలేజ్ డేస్ వదిలేసిన పదేళ్ళ తర్వాత 1996 లో “జాతర” అనే కథ రాసాను. వెంటనే పత్రిక కు పంపాను.  నిడివి పెద్దదిగా వుందని ప్రచురణ కు అనర్హం అన్న వాక్యం తో తిరిగి వచ్చింది. ఆ తర్వాత కూడా రెండు మూడు కథలు అలాగే తిరిగి వచ్చాయి. ఇక రాయడం మానేసాను. చిన్న చిన్న కవితలు రాసాను. వాటిని అచ్చు లో చూసుకోవాలనే తపన కూడా బాగా వుండేది.. నేను అడపాదడపా చదివే పత్రికల్లో వచ్చే కథల కన్నా కవిత్వం కన్నా ఇవి చాలా బాగుంటాయి కదా అనే ఉక్రోషం కూడా వచ్చేది. నా ఇరవైల్లో కొంత అమాయకంగా  పట్టుదలగా వుండేదాన్ని. నేను రాయడం నా భర్తకు అస్సలు ఇష్టం వుండేది కాదు. ఎందుకంటే నాది ప్రశ్నించే స్వభావం. రేడియో వినడం పుస్తకాలు చదవడం వల్ల జ్ఞానం పెరిగి ఆ ప్రశ్నించే శక్తి మరింత పెరుగుతుందని అతని అసహనం. రహస్యంగా రాసినవి కొన్ని, రాయడం పూర్తై పత్రికలకు పంపితే తిరిగివచ్చిన కథలు కొన్ని. పూర్తి చేయని కథలు ఇలా  చాలా కథలు వుండేవి నా దగ్గర. రాతప్రతులు అన్నీ ఓ ట్రంకు పెట్టెలో  పుస్తకాల అడుగున దాచుకునేదాన్ని. ఓ రోజు న  అవి నా భర్త కంటబడి నిర్దయగా   కాల్చివేయబడ్డాయి. నేను నిస్సహాయంగా చూస్తూ వుండిపోయాను.ఆ అసంపూర్తి కథలు కేవలం అక్షరాలు కాదు. ఆ కథలు నా మానస పుత్రికలు.  ఒకే ఒక కథ “జాతర”  అనే కథ మాత్రమే నా వద్ద మిగిలింది.ఇప్పటికీ  ఒక్క అక్షరం కూడా మార్చని ఆ కథంటే నాకు చాలా ఇష్టం భయం కూడా! ఒక   స్త్రీ భర్తకు అనుగుణంగా నడుస్తూ అతని అదుపుఆజ్ఞల్లో జీవిస్తూ అతని వ్యసనాలను,  లోపాలను భరిస్తూ జీవితాన్ని గడుపుతూ వుండటం అనే నరకం కన్నా మరో నరకమూ జీవిత ఖైదు మరొకటి లేదనిపించేది ఆ రోజుల్లో. నా ఆలోచనలన్నీ  కాగితం పై పెట్టకుండా పెదవి కదపకుండా వుండటం చాలా  కష్టం గా వుండేది. అయినా గృహిణి గా మరికొంత కాలం  జీవితం కొనసాగింది.  ఆ వివాహ జీవితం నుండి  నేను విడివడటానికి ముందుగా ఇంట్లోనూ తర్వాత బయటా కూడా పోరాటం చేయాల్సివచ్చింది. నాకు అందుకు ఊతమిచ్చింది సాహిత్యమే!అంటే మీరు తప్పక నమ్మాలి.  ఓల్గా రాసిన ‘మానవి’ నవల లోని వసంత పాత్ర లాంటి నేను కూడా మానవి గా మారాను. ఒంటరి తల్లిగా నిలబడ్డాను.నిలబెట్టుకున్నాను.

2000 లో  స్వేఛ్ఛగా రాయడం మొదలెట్టాను. రేడియో కి రచనలు పంపడం ప్రారంభించాను. “జాతర” కథను మళ్ళీ  అప్పుడు బయటకు తీసాను.  నిడివి ఎక్కువ వుండటం వల్ల ఆ కథ కొంత భాగం తొలగించి కథానిక గా ఆల్ ఇండియా రేడియో  విజయవాడ  వనితావాణి కార్యక్రమంలో ప్రసారమైంది. అప్పుడు చాలా సంతోషం. తర్వాత “బంగారు” అనే కథానిక “మర్యాద వారోత్సవాలు “ అనే కథానికలు ఏ ఐ ఆర్ లో ప్రసారం అయ్యాయి. చదవడానికి ఆంక్షలు వుండి ఓ పదిహేనేళ్ళు పుస్తకాలు చదవడానికి కూడా దూరమై వున్న నేను  అదే 2000, 2001 సంవత్సరాల  కాలంలో రేడియోలో  ప్రసారం అయ్యే   శతవసంత సాహితీ మంజీరాలు అనే కార్యక్రమం వినడం అనేది ఆయాచితంగా లభించిన వరం అనుకునేదాన్ని.   ఆ కార్యక్రమం ద్వారా పేరెన్నికన్న పుస్తకాలు పరిచయం అయ్యాయి. పుస్తకాలు చదవడం ప్రధాన వ్యాపకం అయింది.  విరివిగా రాయడం మొదలెట్టాను. నాకు కథ కన్నా కవిత్వం అంటే ఇష్టం ఏర్పడింది. కవిత్వం రాయడం మొదలెట్టాను. కవిత్వం బాగా రాయగలను అనే నమ్మకం కూడా వచ్చింది. రేడియోలో పత్రికల్లో నా  కవితలు పది వరకూ ప్రసారం ప్రచురితం అయ్యాయి. 

ఒంటరి తల్లిగా బ్రతుకు పోరాటం  విపరీతమైన ఒత్తిడి  ఆరోగ్య సమస్యలు వర్క్ షాపు నిర్వహణ వీటన్నింటి మధ్య కూడా దూర విద్య ద్వారా డిగ్రీ చదువుకుంటూ వుండటం  వలన రాయడానికి  సమయం వుండేది కాదు. అసలు ఏ మాత్రం రాయలేకపోయేదాన్ని.. అలా  నాలుగైదేళ్ళు  అసలు కథలు ఏమీ రాయలేదు. 2010లో కంప్యూటర్ ముందు కూర్చున్నాను. బ్లాగ్ రాయడం మొదలుపెట్టాను. రాస్తూ వున్న క్రమంలో మళ్ళీ కథలు రాయడం మొదలుపెట్టాను. “కంట్రి ఉమెన్ కూతురు” “కాళ్ళ చెప్పు కరుస్తాది” “కూతురైతేనేం” “ఆనవాలు” కథలు రాసాను. 

తర్వాత సారంగ వెబ్ పత్రిక వచ్చింది. కొత్త రచయితలను ప్రోత్సహించింది. “సంస్కారం” “స్వాతి వాళ్ల అమ్మ”  “రచయిత్రి గారి భార్య” కథలు రాసాను. కథను క్లుప్తంగా చెప్పవచ్చు, ఇంత దీర్ఘంగా రాయనవసరం లేదు  అన్న పాఠకుల అభిప్రాయాన్ని చాలెంజ్ గా తీసుకుని “మర్మమేమి” కథ రాసాను. అంతకు ముందే కల్పన రెంటాల గారూ పత్రికల ఈ మెయిల్ అడ్రెస్ లు ఇచ్చి ప్రింట్ పత్రికలకు కూడా  రచనలు పంపమని ప్రోత్సహించారు. అలా వివిధ పత్రికల్లో రెండు మూడేళ్ల కాలంలోనే 25 పాతిక కథల వరకూ ప్రచురింపబడ్డాయి. అలా రచయితగా నాకొక స్థిరమైన స్థానం కుదురుకుంది. అప్పటి నుండి రాస్తూనే వున్నాను. ఇప్పటికి 130 కథలు రాశాను. నేను రాసిన ప్రతి కథ నా అనుభవంలో నుండో ఇతరుల అనుభవం నుండో రాసినవే! నా కథలన్నీ 75% వాస్తవికత 25% ఫిక్షన్ కలగలిపినవి.  నా కథలు అన్నీ చదవని పాఠకులు స్త్రీల కథలు మాత్రమే రాసాను అనుకుంటారు. నేను విభిన్నమైన కథలు రాశాను.  హిజ్రా లపై “మార్పొద్దు మాకు”  టాన్స్ జెండర్ లపై “తృతీయ ప్రకృతి”  లెస్బియన్  సహజీవనం పై “పరస్వరం”  గిగోల స్ “ప్రత్యాహారం” అనే కథలు పదేళ్ళ కిందటే కథలు రాసాను. ఎందుకంటే ఆ జీవన విధానాలు మన కళ్ళముందు  జరుగుతున్నాయి కాబట్టి. పర్యావరణ పరిరక్షణ గురించిన  అంశాలపై “బయలు నవ్వింది” “నిర్మాల్యం” “బంగారు భూమి” కథలు, విదేశీ విద్య  ఫాల్స్ ప్రిస్టేజ్ కోసం వెంపర్లాడే మధ్యతరగతి కుటుంబాల్లోని పిల్లల వెతలు గురించి “ఏనుగు అంబారీ” “రాజు -వెట్టి” కథలు రాసాను. ఆత్మాభిమానం వ్యక్తిత్వంతో నిలబడ్డ స్త్రీల కథలు రాసాను. 

సామాజికంగా  నేను వ్యక్తులతో ఎంత కలివిడిగా వుంటానో అంత మౌనంగా కూడా వుంటాను. స్వభావసిద్ధంగా మొండిదాన్ని. ఏ పనైనా నాకు నచ్చితేనే చేస్తాను.అది రాయడం కూడా!  నాకు రాయాలనిపించినప్పుడే రాస్తాను. ఒక కథా సంకలనంలో మీ కథ కూడా  వుంటే బాగుంటుంది కథ రాసి ఇవ్వండి అంటే ఇవ్వలేను. నేను రాసిన కథలన్నీ నేను ఇష్టంగా రాసినవే. ఇంకా బాగా రాయవచ్చేమో అనుకుంటాను కానీ ఇలా ఎందుకు రాసాను అని  నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు. ఒక రచయిత గా నా కాలాన్ని సమకాలీన జీవితాలను నేను నోట్ చేసాననే అనుకుంటున్నాను. ఆగి ఆగి ఆచితూచి రాసిన కథలు ఎలాగూ నాణ్యంగా వుంటాయి. కానీ ఒకే వొక సిట్టింగ్ లో రాసిన కథలు కూడా బాగా వచ్చాయన్నది నా రచనానుభవం. “ఇల్లాలి అసహనం” “నూతిలో గొంతుకలు” “రస స్పర్శ” అనే కథలు  రాత్రికి రాత్రి కూర్చుని రాసిన కథలు. అలా రాయగల్గినందుకు నాపై నాకే ఆశ్చర్యం. రోజుకొక పది కథలైనా చదువుతాను. నేను విసృతంగా చదవడం మూలంగానే కొన్ని కథలు బాగా రాయగల్గాను అనుకుంటాను. సహ రచయితలు వదిలేసిన కోణాలు, వారు కథ ముగించిన తర్వాత ఉద్భవించిన ప్రశ్నలకు కొనసాగింపుగా రాసిన కథలు లోలోపల పొరలను కూడా బహిర్గతం చేయాలనే ఆలోచనలతో రాసిన కథలు. ఇలా నా కథా ప్రస్థానం కొనసాగుతుంది.   

నా అనుభవంలో  నేను రాసిన వాటికన్నా  రాయని కథలెన్నో వున్నాయి. బద్దకం ఏర్పడింది అనే కన్నా ఒక విధమైన నిరాశ నెలకొని వుంది. పత్రికలు కథ ను బట్టి స్వీకరించే కాలం కానే కాదు ఇది. రచన కన్నా రచయిత వ్యక్తిగత స్నేహాలకు చోటిచ్చే కాలం. చాలా వరకు సాహిత్య రాజకీయాలకు నెలవైన పత్రికలు వున్నాయి కాబట్టి ఎంత మంచి రచనైనా కారణం లేకుండా తిరిగి వస్తాయి. ఆ నిరాశను తట్టుకోవాలి రచయితలు. నేను అలాగే తట్టుకున్నాను. అలా తిరిగి వచ్చిన  12  అముద్రిత కథలతో  మరో రెండు కథలు  కలిపి “ఈస్తటిక్ సెన్స్” కథా సంపుటి గా ప్రచురించుకున్నాను. రచయితగా నాకు సంతృప్తినిచ్చిన కథలు అవి. 

నా మైనస్ ఏమిటంటే  రచయితగా ప్రతి కథను ప్రింట్ పత్రికలకు అనుగుణంగా 1500 పదాల్లో క్లుప్తీకరించలేను. అదసలు నాకు నచ్చదు కూడా! “లతాంతాలు” “నీట చిత్రం” “పైడి బొమ్మ” లాంటి నిడివి ఎక్కువ కల్గిన కథలు రాసాను. ఆ కథలను పత్రికలు ప్రచురించవు అని నాకు తెలుసు. ఇతివృత్తాన్ని బట్టి కథలకు రూపం ఏర్పడుతుంది తప్ప రచయిత చేసే నాటకీయత   బలవంతపు అసందర్భ  ముగింపులు వల్ల కథలకు వాటికి రావాల్సిన రూపు రాదు. ఆ సంగతి నాకు బాగా తెలుసు.అలా రాయడం  నాకు నచ్చదు కూడా.  నా కథలు ఎడిట్ చేసి ప్రచురిస్తాం అంటే కూడా నేను వొప్పుకోను. కథలకు ఒకోసారి వర్ణన కూడా అత్యవసరం అని నా భావన. నా ప్రతి కథ నిబద్దత తో రాసాను. ఎవరి సలహాల మేరకు మార్పులు చేర్పులు కూడా ఇష్టపడను. వివాదాస్పద రచనలు చేయడం ద్వారా ప్రాచుర్యం లోకి రావడం  కోసం కూడా రాయలేదు. ఇవన్నీ నేను చేసి వుంటే నా కథలు తిరస్కరణకు గురి అయ్యేవి కాదు. మరికొన్ని కథలు ప్రింట్ పత్రికల్లో వచ్చి వుండేవి. రాశి కన్నా వాసి ముఖ్యం అని భావిస్తాను. “పలుచన కానీయకే చెలీ” “ ఆదర్శ నాయకుడు” “చూపుల దొంగాట” “నీరెండ ఛాయల్లో” లాంటి సూక్ఙమైన కథలు రాసాను. అవి మనస్తత్వ కథలు. కొన్ని చైతన్య స్రవంతిలో రాసిన కథలూ వున్నాయి. నా దృష్టిలో రచయిత రచనలు వేరు వేరు కాదు. ఒకటే! చాలా వరకు నా కథల్లో నేనూ వుంటాను. ఏ కథ? ఏ పాత్ర   అన్నది మాత్రం రహస్యం. 

ఇంకో విషయం ఏమిటంటే… 

నేనెప్పుడూ ఇలాంటి కథలు  రాశాను ఇన్ని రాశాను  అని చెప్పుకోలేదు. ఎందుకంటే ఇంతవరకూ ఏ పత్రిక లోనూ నా పరిచయం కూడా  రాలేదు. నాలుగైదు పుస్తకాలు ప్రచురించిన తర్వాత కూడా! 

రచయితల సమూహం లో నుండి అందరినీ తోసుకుంటూ ముందుకు ముందుకు వెళ్ళి మొదటి వరుసల్లో నేను కూర్చోలేను.అది నాకిష్టం వుండదు. నలుగురి దృష్టిలో పడటానికి ప్రయత్నించను కూడా. నాకున్న అవకాశాలను బట్టి సోషల్ మీడియాలో సెల్ఫ్ ప్రమోట్ చేసుకోవడం మినహా. నా కథల పుస్తకాలకు ముందు మాట రాయించుకోవడం సమీక్షలకు పుస్తకాలు పంపడం కూడా చేయను నేను. ఎందుకో నాకది అంతగా ఇష్టం వుండదు.

ఇవాళ సాహిత్య వాతావరణం ఎలా వుంది అంటే.. 

మీరు వెంటనే పుస్తకం వేయండి మీకు ఈ సంవత్సరం అవార్డు ఇస్తాం అని ముందుకు ముందే నిర్ణయం చేయబడుతున్న తెలుగు సాహితీలోకంలో అవార్డుల కోసం రివార్డుల కోసం సంకలనాల కోసం ఏదో ఒక విధమైన గుర్తింపు కోసం రచనలు చేయడం నా అభిమతం కాదు. రాయకుండా వుండలేనితనం నన్నావహించినప్పుడు మాత్రమే  రాసాను. రాయాల్సినవి చాలా వున్నాయి. రాసే సమయం వచ్చినప్పుడు తప్పకుండా రాస్తాను. ఇప్పుడు మాత్రం స్టోరీ టెల్లర్ గా అవతారమెత్తాను. ఇతరులను ఇంకా ఎక్కువగా చదువుతున్నాను. నా కథలే కాక ప్రపంచ ప్రఖ్యాతిగాంచిన కథలు మంచి మంచి తెలుగు కథలు వినిపిస్తున్నాను.  నేను రాసే కథలు నేను రాస్తున్నాను.   ఏదో అనుకోకుండా గాలివాటుగా నేను రచయితను కాలేదు. భారతీయ సమాజంలో తరతరాలుగా పీడనకు గురవుతున్న స్త్రీ ల  గురించి  వారి జీవితాల్లోని అనేక పార్శ్వాలు గురించి రాయాలనే తపన వలన రచయితను అయ్యాను.  ఆ రాయడం అనేది చాలా బాగుండాలి  అనే శ్రద్ధ వలన  రాయగల్గాను. కీ బోర్డ్ పై రాసే సౌలభ్యం వుండటం మూలంగా రాయగల్గాను తప్ప ఇందులో  వ్యక్తి గా నా గొప్ప ఏమీ లేదు. గొప్పగా వుండాలని గుర్తింపబడాలని కూడా నేను కోరుకోవడం లేదు.

 రచయితగా నాకు గుర్తింపు నిచ్చిన ప్రోత్సహించిన సారంగ వెబ్ పత్రిక నా రచనా ప్రస్థానం గురించి తెలియజేయమని కోరిన వెంటనే ఇలా మీ ముందుకు వచ్చాను. వర్ధమాన రచయితగా వున్నప్పుడు  నేను రాసిన కథల్లోని విపరీతమైన అచ్చుతప్పులను భరించి  సరైన వాక్య నిర్మాణం చేసి నా కథలను ప్రచురించి నన్ను ప్రోత్సహించిన  సారంగ వెబ్ పత్రిక  నిర్వాహకులు అఫ్సర్ గారికి కల్పన రెంటాల గారికి రాజ్ గారికి హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.  నా కథలను చదివి ఆదరించిన ఇప్పుడు విన్న మీ అందరికీ కూడా హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు నమస్తే! .

పాతికేళ్ళ కథా ప్రస్థానం

ఒంటరి పోరాటమే అన్నీ నేర్పింది - పాతికేళ్ళ కథా ప్రస్థానం గురించి వనజ తాతినేని స్యీయ పరిచయం.. “సారంగ “ ఛానెల్ లో .. 

నీలవేణి

  పాత్రలను రచయితలు చిత్రీకరిస్తూ తాము గిరి గీసి వున్న చోటనే కూర్చోబెడతారు. కొన్ని పాత్రలు మొదలుపెట్టే వరకే రచయిత పని. తర్వాత ఆ పాత్రలు రచయిత మాట వినవు. నేను రాసిన కథల్లో నీలవేణి పాత్ర ను నేను ఒక ఆశయానికి తగినట్లు గా చిత్రించదలిచాను. కానీ చాలాసార్లు ఆ పాత్ర ఎదురుతిరిగింది. పాత్ర స్వభావాన్ని బట్టి నేను అనుగుణంగా రాసాను. ఎడిటర్ స్థాయి లో వున్న వారికి ఆ పాత్ర నడక నచ్చలేదు. ఎందుకంటే వారు పాత్రలకు స్వేచ్ఛను ఇవ్వరు. బెత్తంతో బెదిరిస్తూ తాము అనుకున్న పరిధి లో customize  చేసుకుని కుంచింపజేస్తారు. నేను కథ రాసే టప్పుడే ఎదురు తిరిగిన నీలవేణి తన పాత్రను ముక్కలు ముక్కలుగా నరికి రూపం మార్చేస్తే వూరుకుంటుందా!? సంపాదకులతో విభేదించాను. అందుకే ఆ పాత్ర నడకను పాత్ర కోరినట్టు నడిపించాను. 

గొప్ప వ్యక్తిత్వం కలిగిన నీలవేణి కూడా పైకి ద్వేషిస్తూనే అంతర్లీనంగా శేఖర్ రెడ్డిని ఆరాధించింది.  మనసు చంపుకోలేని బలహీనత తో   అతనికి తన జీవితం లో చోటు ఇచ్చింది. 

కథల్లో నవలల్లో పాత్రలు బలహీనంగా వుండకూడదు అంటే ఎట్లా!?  పాత్రలను customize చేసినట్లు రూపొందించాలి కదా అనే ఆలోచన మార్చుకోవాలి.  నేను రాసిన పూర్తి కథ “దీప వృక్షం “ ఈ లింక్ లో వుంది. 

“స్వయంసిద్ధ” లో వున్న కథ నేను రాసిన “దీప వృక్షం “ కథ కాదు. ఆ కథ నాకు నచ్చలేదు. ఈ కథ .. ఒరిజనల్ కథ. ఆసక్తి వుంటే వినండీ.. ఈ లింక్ లో.. 

బేగంపేట ప్యాలెస్ ప్రక్కన

 చదువులు ఉద్యోగ అవకాశాలు - ఆర్థిక పరిస్థితులు వ్యత్యాసాలు ధోరణులు మనస్తత్వాలు నకిలీ గౌరవాలు అహంకారాలు గురించి లోతుగా చర్చించిన కథ. నా కథల్లో నాకు నచ్చిన కథ.... 

ఇంతకీ బేగంపేట ప్యాలెస్ ప్రక్కన ఏముందో! 

తప్పకుండా వినండీ. 

The Butterfly of Dreams

 The Butterfly 🦋 of dreams…

(కలల సీతాకోకచిలుక -వనజ తాతినేని)

Translated by P. Simhadramma 

The Butterfly 🦋 of dreams…

It's over the tired eyelids, there landed the 🦋 butter fly of dreams

And how much it shook the heart that filled with inertia 

And how hard it bit and shook the thoughts that would never change  their go

The peaks that would never be scaled and the valleys whose routes are quite untaken 

The meadows and the secrets of night that the desert narrates 

The magical murmurs and the the facts that appear to be lies 

And what else it brought to me so intensely 

To how infinite number the secret notes that are tuned and the emotions that are sparked and the  cosmetic showers with the embedded soft consolings it stood   witnessing !!!

How imposible is it to either reclaim or share the moments  which   floated our beings in emotional flow !!!

The wings may be dropped off if they are spread 

And the butterfly of dreams flies away as the season has gone changed.

మూలం: కలల సీతాకోకచిలుక - వనజ తాతినేని. 

కలల సీతాకోకచిలుక

జాలితలచి అలసిన కనురెప్పలపై

నిశ్శబ్దంగా వాలింది కలల సీతాకోకచిలుక

జడత్వం నిండిన మనసును రూపం మార్చుకోని 

ఆలోచనలను  యెంతగా కుట్టి కుదిపిందనీ

 అధిరోహించలేని శిఖరాలను దారి తెలియని లోయలను

పచ్చని మైదానాలను యెడారి చెప్పే రాత్రి రహస్యాలను 

మరులు గొలిపే మర్మాలను భ్రాంతిగా తొలిచే సత్యాలను

యెన్నెన్ని పరిచయం చేసిందనీ

మీటబడిన రహస్యతంత్రులు చెలరేగిన అలజడులు

పన్నీటి గంధపు చిలకరింపులు  కలిగిన సాంత్వనలు యెన్నింటికి సాక్షీభూతంగా నిలిచిందనీ

మనః దేహాలను రసప్లావితం లో తేల్చిన 

అనుభవైకవేద్యమైన ఆ సంగతులను

పదిలపరుచుకోవడమో పంచుకోవడమో 

యెంత అసాధ్యమనీ

రెప్పలు విప్పితే  రెక్కలు విరుగుతాయనీ 

కలల సీతాకోకచిలుక బుుతువు మారిందని 

యెగిరి పోతుందనీ..

(చిత్రం సేకరణ )

నువ్వు నేను -కనకాంబరం

 నువ్వూ నేనూ - ఓ కనకాంబరం 

వివాహిత స్త్రీ విడాకులు కోరుకుంటే  అదీ..  ఓ బిడ్డ తల్లి  కోరుకుంటే లభించడం అంత సాధ్యమేనా!? 

ఈ కథ లో సావేరి జీవితం ఏమైంది? 

పిడికెడంత ప్రేమ కోసమో ఆకర్షణ తోనో అవసరాల దృష్ట్యానో మరొక పురుషుడికి దగ్గరై.. అతనితో జీవితం కొనసాగించడానికి నిర్ణయించుకుంటే అది సాధ్యం అవుతుందా? 

టాల్ స్టాయ్ అన్నాకెరనినా, చలం రాజేశ్వరి విశ్వనాథ రత్నావళి నామిని కొనమ్మి ఇలా సాహిత్యంలో ఎందరో స్త్రీలు ప్రేమ నాశించి భర్తను వదిలి ఇల్లు విడిచారు. అలాంటి స్త్రీలు ఏ కాలంలో నైనా తారసపడతారు. వారు చివరకు ఏమయ్యారు? 

ఈ కథ లో సావేరి జీవితం ఏమైంది?  ఆమె కు శత్రువులు ఎవరు!? ఆమెను కోరుకున్న అతని జీవితం ఏమైంది..? భర్త నుండి ఆమె విడుదలకి నోచుకుందా? విడాకులు లభించాయా? కథ పూర్తిగా వినండి. 

భారతం బొమ్మలు

 1999 అక్టోబర్ లో రెండు భాగాలుగా వార్తా పత్రిక ఆదివారం సంచిక లో ప్రచురితమైన “భారతం బొమ్మలు “ గోపిని కరుణాకర్ రచన. 

అసలు కథ చెప్పడానికి కొసరు కథ తో ప్రారంభించి అసలు కథ ఏ విధంగా ముగిసి ఉంటుందో అన్న ఆలోచన ఆసక్తి ని  పాఠకులకు కలిగించిన ఈ కథ కాలమానం.. దాదాపు వందేళ్ళ క్రితం ది అని రచయిత చెప్పినదాన్ని బట్టి తెలుస్తుంది. ఈ రచయిత  చిత్తూరు మాండలికంలో రాసిన కథలు అన్నీ గ్రామీణ నేపథ్యం లోనే ఉంటాయి. కథనం అంతా  కవితాత్మకంగానే సాగుతుంది. ముఖ్యంగా ప్రతీకాత్మకంగా వుండే వర్ణన.  కరుణాకర్ కథలు తెలుగు పాఠకులకు బాగా పరిచయం. నేను ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు. మేజిక్ రియలిజం లో కథలు రాయడం అంటే ఏమిటో కరుణాకర్ కథలు చదివే అర్థం చేసుకున్నాను.  వర్ధమాన రచయితలకు ఈ కథలు చదవాలి అని సూచించాను కూడా! కరుణాకర్ కథల్లో చాలా కథలు నాకిష్టమైన కథలు. అబ్బ! ఎంత బాగా రాశారు అనుకుంటాను. కథల్లో వర్ణనలని ఉపమానాలునూ నేను ఎక్కువగా ఇష్టపడతాను. ఈ కథలో ఇలాంటివి అనేకం ఉన్నాయి. ఇతివృత్తం సామాజికత  ప్రయోజనం సందేశం వీటి  సంగతి వదిలేసి ఫిక్షన్ కథలను ఫిక్షన్ కథలు గానే ఎంజాయ్ చేయాలంటే.. ఈ కథలు చదువుతూ వుంటాను. ఈ కథ గురించి నేను చెప్పడం కన్నా విని చూడండి లేదా చదవండీ.. 

హమ్ సఫర్

 హమ్ సఫర్ -వనజ తాతినేని 

పగ్గాలు లేని గుర్రంపై ప్రయాణం సాగుతుంటుంది. 

కళ్ళెం వేయాలని తోడు చేస్తారెవరినో

లోపల వున్నవన్నీ పెకలించి పడేసి నమ్మకం తో ప్రయాణం చేద్దాం అనుకుంటాం 

అనుసరిస్తాము కానీ నియంత్రించబడతాము

అలవాటు పడిపోతాం

అకస్మికంగా ప్రయాణంలో వొంటరిగా మిగలాల్సివస్తుంది. మనమేమో

జీవితపు కూడలిలో వున్నప్పుడు ఏదో వొకదారి ఎన్నుకోవాలి తప్పదు 

అదే మిగిలిన ప్రయాణమంతా చేయాల్సిన దారి అని అదే గమ్యాన్ని చేరుస్తుందని నమ్మాలి. 

ఏ రహదారి వొంపుల్లోనో కాస్తంత వొంగుదామని ప్రయత్నించకుండానే సహజంగా వొంగిపోతాం. 

కఠినమైన రహదారి సాఫీగా సుందరంగా 

వుంటుందని. 

సోలి సొక్కిపోకముందే మనం నడుస్తున్న రహదారి మనం అనుకున్న రహదారి వొకటి కాదని సందేశం వస్తుంది. 

అదొక మలుపు మాత్రమే నని.

కూలిపోయిన వంతెనలనూ 

కాలిపోయిన వంతెనలనూ 

ఎవరూ పునరుద్ధరించలేరు 

 కాస్త ఆగి అలుపు తీర్చుకుని 

 ప్రయాణపు భారాన్ని  నమ్మకంగా వెనుకనున్న అదృశ్యశక్తి పై నుంచి అడుగులు ముందుకు వేయడమే

సంకోచం లేకుండా ప్రయాణం చేయడమే 

మలుపు లెన్నో వస్తూవుంటాయి. 

మనం స్థిరంగా దృఢంగా గమ్యం పై దృష్టి సారించాలంతే! 

ఓ నమ్మకం వుంచండి. 

కాంతులీనే సుందరమైన మార్గం మీ కొరకు

సిద్ధపరచబడి వుందేమో

మీరొక మలుపులో నిలబడి వున్నారేమో

ఆ మలుపు భిన్నమైనదేమో! 

ఎవరు చెప్పలేం! అద్భుతాలు ఇలాగే జరుగుతుంటాయి. 

లిహాఫ్

 లిహాఫ్ -ఇస్మత్ చుగ్తాయ్.  1941 లో రాసిన ఈ కథ అశ్లీలంగా వుందని బ్రిటీష్ ప్రభుత్వం కేసు పెట్టింది అంట. ఈ కథ ఆంగ్లంలో అనువాదం అయి ప్రచురణ లోకి వచ్చినప్పుడు అనేకులు రచయిత్రిని దుమ్మెత్తి పోశారంట. అయినా రచయిత్రి జంకలేదు. రచయిత్రి కి అపఖ్యాతి వచ్చింది. కాలక్రమేణా ఈ కథను అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నం జరిగింది. ఇంతకీ ఈ కథలో ఏముంది అంటే.. స్వలింగసంపర్కం గల ఇద్దరు స్త్రీల గురించిన కథ ను ఒక చిన్న పిల్ల తన దృష్టి కోణంలో  ఉత్తమ పురుష లో చెప్పిన కథ ఇది.  ఈనాటికి ఈ కథ గురించి చర్చించడానికి చాలామందికి ఇష్టం వుండదు. 

ఈ కథ ఉర్దూ ఆంగ్లంలో నూ తెలుగులోనూ వుంది. తెలుగులో పి.సత్యవతి గారూ కిరణ్మయి గారూ అనువదించారు. ఇప్పుడు ఈ కథను నేను చదివి వినిపించాను. LGBTQ రైట్స్ లీగల్ అయిన మన దేశంలో కూడా  ఈ కథలు అబద్దం కాదు..అసహ్యం కాదు. కథ ఎంత మార్మికత తో చెప్పారో రచయిత. అందుకోసమైనా చదవండి వినండీ. “The Quilt” అనే పేరుతో ఆంగ్లంలో “లిహాఫ్” పేరిట ఉర్దూ లో “పట్టుబొంత” పేరుతో తెలుగులో వుంది కథ. 

అనువాదకులకు ధన్యవాదాలు. 

తప్పిపోయిన పాట

 తప్పిపోయిన పాట  -వనజ తాతినేని 

అనుకున్నవీ అనుకోనివి కలగన్నవీ కలకనవీనూ రాత్రి పగలూ పగలూ రాత్రి సంజె మసకలోనూ వేకువ జామున అల్లుకున్నవి విదిలించుకున్నవీ విదిలించేసినా అతుక్కునే వుండేవి..

 అన్నీ నాతో కలసి ప్రయాణం చేస్తూ వున్నవి. నా ఊహచిత్ర పరంపర దీర్ఘకాలంగా కొనసాగుతూనే వుంది. 

గుండె గదిలో  కవితొకటి  విరహ దీపంలా ఉద్విగ్నతతో వొణుకుతుంది. 

హృదయాన అణిగిమణిగి వున్న రాగమొకటి జనియించి పెదవులపై చిగురించి పాటగా పరిమళించి.. ఏ అపరిచిత జాడనో వెతుకుతూ కొంగలా ఆకాశాన్ని ఈదుతూ నేలపై లేడిలా పరుగెడుతూ  నడుస్తూ లేస్తూ

తొవ్వలో  రేగిన దూగర లో కలిసిపోయింది. నా పాటని .. 

ఏ పడమటి గాలి లాక్కుని పోయిందో! మీగ్గాని.. 

కనబడితే వెతుక్కుంటూన్నానని చెప్పరూ!? 

మాతృత్వానికి మరోముడి

 రచయిత: వి.విజయలక్ష్మి 

అసలే… మూడో ఆడపిల్ల. ఆ పిల్ల పుట్టగానే తండ్రి కి ఉద్యోగం పోయింది. తాత చనిపోయాడు. పైగా ఆ పిల్లకు ఎప్పుడూ అనారోగ్యం. పోలియో ఎటాక్. ఆ పిల్ల మూగ చెముడు కూడా! అనారోగ్యంతో అప్పుడే కాసేపు అన్నట్టు వున్న పిల్లను కాశీలో గంగ వడ్డున వదిలేసి వస్తాడు తండ్రి. ఆహారం కోసం వెదుకుతున్న గద్దకు ఈ పిల్ల కనిపించింది. ఒక కన్ను ను పొడుస్తుంది. 

ఆ తర్వాత ఏం జరిగింది!? పన్నెండేళ్ల తర్వాత ఒక స్త్రీ ఆ పిల్లను చూడటానికి వస్తుంది.. ఈ మధ్య కాలంలో ఏం జరిగిందో !? కథ వినండీ.. నిజంగానే విభిన్నమైన కథ ఇది. తప్పకుండా వినండీ . 

మాతృత్వానికి మరోముడి - వి. విజయలక్ష్మి కథ వినండీ . ఒక మంచి కథ తప్పకుండా వినండీ. 

నువ్వు - నేనూ -కనకాంబరం

 నువ్వు నేనూ - ఓ కనకాంబరం.   -వనజ తాతినేని

“సావేరి”  నేనొక స్వర విపంచిని. 

పాట వినిపించే మానసిక స్థితి కాదు నాది. పోనీ, కథ చెప్ప మంటారా! కథ కేమి తక్కువ!? బ్రతుకు కథ చెబుతాను, వేయి కథలతో పాటు.

ఒక్కో కథకి మూలం ఒక్కోలా ఉంటుంది. నా కథ మూలం ఎందరో స్త్రీల కథ లాంటిదే! ఇంకాస్త విభిన్నంగా ఎందుకు లేదూ.. అనే ఆరోపణ నాక్కూడా వుంది. 

నెలాఖరు రోజులు. చేతిలో పైసలు నిండుకున్నాయి.  ఎవరికీ యెప్పుడూ కూడా మనసు విప్పి చెప్పుకోలేని  మొహమాటం లాగానే అప్పు అడగలేని మొహమాటం. మూడు నెలల అద్దె బకాయి. డ్యూటీ చార్ట్ ఖరారు కాకముందే ప్రోగ్రాం ఎగ్జిక్యూటివ్ దగ్గరకు వెళ్ళి తరువాత నెలలో ఆఖరి వారంలో తన షో స్ వుండేలా చూడమని రిక్వెస్ట్ చేసాను. అతను దయతలిస్తే  కాస్త ఊపిరి పీల్చుకున్నాను. పిల్లను తీసుకుని హైదరాబాద్ పయనమయ్యాను. అక్క దగ్గర అతిథిగా కొన్నాళ్ళు  వుండి కొన్ని జింగిల్స్ చేయాలి. రాసి రికార్డ్ చేసుకున్న జావళి లు వినిపించి ఏదైనా ఛానల్ లో అవకాశం కోసం ట్రై చేయాలి. అదృష్టం కలిసొస్తే యేదైనా అవకాశం లభిస్తే ఈ ఎఫ్ యెమ్ ను వదిలేయాలి. అంతకన్నా ముందు భర్త నుండి విడాకులు తీసుకోవాలి, అక్క మహిళా కోర్టు జడ్జి గా చేస్తుంది. ఆమె సాయం వుండనే వుంటుంది అనుకున్నాను. కొన్ని అనుకున్నట్టే అవుతాయి. ముఖ్యమైనవి తప్ప. 

వచ్చిన రెండు రోజుల తర్వాత అక్కను విడాకులకు అప్లై చేస్తానని అడిగాను. అక్క యేమీ మాట్లాడకపోవడం బాధ కల్గించింది.కాస్త వివరంగా చెప్పాను.

“అతన్ని భరించడం చాలా కష్టంగా వుంది. ఎప్పుడెక్కడ వుంటాడో  అసలు ఆఫీస్ కి వెళతాడో లేదో తెలియదు. పాప నేసుకుని వెళ్ళి షో చెయ్యడం కష్టంగా వుంది. ఆ జాబ్ చెయ్యకపోతే యింటి ఖర్చులకు కూడా డబ్బులుండవు. జెరాక్స్ సెంటర్ కూడా మూసేయక తప్పలేదు. షట్టర్ తెరిస్తే అప్పుల వాళ్ళ తాకిడితో మెదడు మొద్దుబారిపోతుంది. మూడేళ్ల నుండి యిదే వరుస. అవన్నీ వొకెత్తు.  అతను యింటికొస్తే యింకో నరకం. నోటితీట, జుగుప్సాకరమైన మాటలు,చేతలు భరించలేకున్నాను అక్కా!” మనసులో బాధను  కళ్ళనీళ్ళతో  గుమ్మరించాను.

“కారణాలు గట్టిగానే వున్నాయి. కానీ విడాకులు వరకూ వెళ్ళే ముందు యింకోసారి గట్టిగా ఆలోచించు చెల్లీ!  పిల్లదానికి తండ్రి అనేవాడు వుండాలి కదా” అంది. 

“ఇంకెప్పుడూ అక్కతో కష్టాలు చెప్పుకోకూడదు” దృఢంగా అనుకున్నాను. ఫ్రెండ్స్ సహకారంతో అవకాశాల కోసం ప్రయత్నించాను.రెండు జింగిల్స్ చేసి కొంత డబ్బు చేతికందాక పర్వాలేదు, ఈ మాత్రం ప్రోత్సాహం వుంటే లైఫ్ లాగించేయవచ్చుననే ఆశ వేళ్ళూనుకుంది. . 

 “పిల్లకు నీకూ పండుగ కి బట్టలు కొనుక్కో”  అని చేతికి పదివేలు యిచ్చింది అక్క. 

“వద్దక్కా! యిప్పటికే నీకు చాలా రుణపడి పోయాను” అని సున్నితంగా తిరస్కరించాను. 

 “తోడబుట్టిన వాళ్ల మధ్య రుణం అనే మాటలుంటాయటే” అని మందలించింది.తర్వాత నేను చూడకుండా యింకొంత కలిపి నా బ్యాగ్ లో పెట్టింది.

బస్ యెక్కించడానికి అక్క బావ యిద్దరూ వచ్చారు.  కదలబోతున్న బస్ యెక్కేముందు “అక్కా, బావ గారూ! మీ యిద్దరిని వొక మాట అడగనా?”

“చెప్పమ్మా సావేరి, ఏ హెల్ప్ కావాలన్నా నిస్సంకోచంగా అడుగు” మాటిచ్చాడు బావ. 

“నాకేదైనా జరిగితే నా పాపను చూస్తారు కదూ!” సమాధానం కోసం చూడకుండా బస్ యెక్కేసింది. వాళ్ళిద్దరి చూపుల్లో దిగులు వీడ్కోలు బాధలో మిళితమైంది.

**********

జీవితంలో అన్ని రోజులు ఒకేలా వుండవు. జీవితాన్ని మలుపు తిప్పే పరిచయాలు జురుగుతుంటాయి. అప్పటికి అది మాములు పరిచయమే ! ఆ రోజు   ఎఫ్ ఎమ్ లైవ్ లో వుంది. నానారకాల పైత్యాలు భరించిన తర్వాత అతని కాల్. 

“నా పేరు శ్రీకాంత్! “

 

“నైస్!  ఇంకొంచెం చెప్పండి మీ గురించి?”

“నౌ ఐ యామ్ ట్వంటీ యెయిట్.  సినిమాలు అమ్మాయిలు చాట్స్  ప్రేమలు పిక్నిక్ స్పాట్స్  ఫ్రెండ్స్ తో వీకెండ్ పార్టీలు అన్నీ రొటీనైపోయి లైఫ్ బోర్ కొట్టేసింది. నన్ను యెప్పుడూ విడిచిపెట్టనిది పాట వొక్కటే, పాట నా చేతివెన్నముద్ద.  ప్రస్తుతానికి దాన్నే పట్టుకుని వేలాడుతున్నాను. మీ స్వరం మీరు ప్లే చేసే పాటలు చాలా బాగుంటాయి.”

“పాట పట్టుకుని వేలాడుతూ వుండటానికి కూడా ఇంకేదో పట్టుకుని వేలాడాలి కదా! అదేంటో చెప్పే సేయండీ”

“చెప్పాలంటారా, చెప్పక తప్పదంటారా?”

 

“బలవంతం ఏమీ లేదు, fm యెవరు వింటున్నారు అనే సర్వే కోసం అనుకుని చెప్పేస్తే వొక పనై పోతుంది”అని హింట్ పాస్ చేసింది. 

“సాఫ్ట్ వేర్ అన్నాననుకోండి” అన్నాడతను. 

“ఓకే.. ఓకే. మీకిష్టమైన పాట చెప్పండి?”

 “కీరవాణి  ప్రణయమా! ప్లే చేయండి.”

“ ఓ! మీది 90’ స్ టేస్ట్ అన్నమాట, మీరు  కొంచెం పాడవచ్చు కదా! “

అడగడమే తడవు అతను  పాట అందుకున్నాడు. విబ్రాంతి గా వింటూ అనుకున్నాను. 

“పాడమని అడిగితే తన ప్రాణాన్ని పాటలో నింపే వాడితను. పాట సాహిత్యానికి జీవం పోసేవాడితను అని.”

ఆ తర్వాత రెండు రెండురోజుల పాటు అతని పాట మెదడులో గింగిరాలు తిరుగుతూనే వుంది.

ఇంకోరోజు.. అతనే! పాట తోనే  పలకరింపు. 

“నీవే అమర స్వరమే సాగే శృతిని నేనే” అంటూ. పాట కోసం యెవరూ ఫోన్ చేయరు. మీతో మాట్లాడటానికే చేస్తారు” అన్నాడు.

అలా అన్న అతను రుజువు చేయడానికే అన్నట్టు నిత్యం నా షో కి మాత్రమే కాల్ చేసేవాడు. మిడ్ నైట్ కి గంట ముందు యెండ్ అయ్యే షో కి కాల్ చేసినపుడు సంభాషణల్లో డిన్నర్ గురించి ప్రస్తావన. 

“మీకేం, మీరు హాయిగా తినేసి రిలాక్స్ అవుతూ కాల్ చేస్తున్నారు. నేను యింటికి వెళ్ళి వొండుకుని తినాలి” అంది. 

సైన్ ఆఫ్ చేసి  బయటికి వచ్చి పార్కింగ్ వైపుకు వెళ్ళబోతుండగా  “సావేరి  మేడమ్!” అని గట్టిగా పిలిచాడో వ్యక్తి.  అప్రయత్నంగా తల తిప్పి చూసింది. 

అతను వేగంగా  సమీపించి “మీరు వెజ్ ఆర్ నాన్ వెజ్ ? “

చిరాకుపడి “మీరెవరు? అసలు ఆ విషయం మీకెందుకు?”

“ఇప్పుడు యింటికి వెళ్ళి యేం వొండుకొని తింటారు లెండి. వెజ్ అయితే ఇది తీసుకోండి నాన్ వెజ్ అయితే ఇది తీసుకోండి” చేతులు రెండూ చాచి చూపుతూ అన్నాడు. 

“ఆర్ యు శ్రీకాంత్!” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది. 

“యెస్ మేమ్. తప్పుగా అనుకోకండి. ఆకలి తో యెవరున్నా  యిలాగే పుడ్ అందిస్తాను. ఆకలి యెలా వుంటుందో నాకూ బాగా తెలుసు గనుక.”  ఈ సారి అతను చూపుల్తో   స్నేహ సేతువు కడుతున్నాడు 

 ఏవో పాజిటివ్ వైబ్స్. అతని చేతిలో వెజ్  పేకింగ్ ని అందుకుని థ్యాంక్స్ చెప్పింది. ఆ అందుకునే క్రమంలో అతని చేతివేళ్లు తగిలి మనసు ముట్టుకున్నట్టు అనిపించింది. 

“ఏంటి విశేషం? కొందరు నీ షో కి మాత్రమే కాల్ చేస్తారు. వారికి ఏం మంత్రదండం వేసావ్” అని నవ్వుతూ కో ఆర్జేస్  అడిగినా అందులో  కనబడని ఓ వెక్కిరింత ఈర్ష్య కలగాపులగంగా వుండేవి. 

“అదేంలేదు, ఏదో పాటల టేస్ట్. అంతే!”

నిజంగా అప్పటికి అంతే! ముందు ముందు ఏం కాబోతుందో నాకు మాత్రం ఏం తెలుసు? 

విధి వల్లనో వరం లాగానో ప్రేమ దేవతల కరుణ వల్లనో నాకు తారసపడ్డాడు.

అతను కాల్ చేయగానే.. ఎందుకో నా కళ్ళలో మెరుపు. పెదవి పై లేనగవు అంకురిస్తూ వుంటుంది. 

అనేక చికాకులు సమస్యల్లో వున్న  నాకు అతని పరిచయం నచ్చింది. నా బాధల గురించి మర్చిపోయే వెసులుబాటు నిచ్చింది. అతని ఆలోచన రిలీఫ్  నిచ్చింది. పర్సనల్ ఫోన్ నెంబర్లు ఇచ్చి పుచ్చుకోవడం జరిగిపోయింది. ఫ్లూట్ ప్లేయర్ రాజేష్ చేర్తాల, శాక్సోఫోన్ లిపిక సమంతా ని వారి స్వరనాదాల తీయదనాన్ని  పరిచయం చేసింది  అతనే!  ఎన్నో కబుర్లు, క్లాసికల్ మ్యూజిక్, పుస్తకాలు గురించి అతని మాటల్లో అవలీలగా దొర్లిపోయేవి. అతని నేపథ్యం సంగీతసాహిత్యంతో ముడిపడి ఉందని అర్ధమైంది. అప్పుడప్పుడు ఏ పార్క్ లోనో బీచ్ లోనో కలవడం. సరదా కబుర్లు. లిరిక్స్, స్క్రిప్టులు ఇచ్చిపుచ్చుకోవడం. ఇద్దరం కలసి  కొన్ని పాటలు రికార్డ్ చేసాము. 

అతనొక ప్రేమ సముద్రం. ఒడ్డున వున్న రాయిలాంటి నన్ను  అలల కళ్ళతోనే  నిలువెల్లా సృశిస్తుంటే తడిసి ముద్దై  సజీవంగా మారినట్లు వుంది. మదిలోకి   చొరబడుతుంటే టక్కరిగా  ఓరగా తలుపు తీసి మూసి దాగుడుమూతలు ఆడింది.వమూసిన కిటికీ తలుపులపై వాన తన మృదువైన స్పర్శతో సంతకం చేసినట్లు అతని గుండె గుసగుస నా గుండె వరకూ చేరింది. 

ఏకాంతమున నేల యెదురైతినే తనకు

లోకాధిపతికేల లోనైతినే

చేకొనిదె మన్నించె శేషాద్రివల్లభుడు

పైకొనిదె మమ్మేల పాలించెనే - పదే పదే పాడుకున్నాను.

మనసు ముట్టుకున్నవాడు బాహ్యంగా దూరంగా ఎలా వుంటాడు?  

అటుఇటూ తేల్చుకోలేక ఊగిసలాడాను. మధనపడ్డాను. బిడ్డ తల్లిని కదా..  నేను అని నాలుగునాళ్ళు ఊగిసలాడాను. ఆఖరికి సందేహాన్ని జయించాను. 

“ఉత్తమ వ్య క్తినించివొచ్చే వున్నత ప్రేమ మన జీవనానికి పరమ అవసరము, మకుటము అని చలం అనలేదూ”  ఆహ్వానించకపోవడం తప్పు కదూ! నా మోహ గిరి అతను.  వశం తప్పుతున్న శరీరానికి  గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చేసాను. 

మంచులా గడ్డకట్టిన నా దేహం కరగడం మొదలైంది. జడము చైతన్యంతో కలిసి ప్రవహించిది. ఆ కలయిక కు పారిభాషిక పదజాలం ఏమిటి? నువ్వు నా స్వైరిణి వి అన్నాడు అతను. ఉలికిపడ్డాను. నిజమే కదా! అతనితో అనుభవం నా జీవితానికో వరం. 

అతను ఏ పని చేసినా మనఃస్పూర్తిగా అంకితభావంతో చేస్తాడు. పాపాయి కి పాలు పట్టడం ముక్కు తుడవడం డైపర్ మార్చడంతో సహా. ఆల్కాహాల్ మానేయమని అడిగాను.. మారుమాటాడకుండా వదిలేసాడు. అంతే! తనను పూర్తిగా అతనికి వదిలేసుకుంది.

మూడు నెలలు సెలవు పెట్టేసింది. ముందుకు అడుగు వేసింది. అతని తల్లి నివాసముంటున్న ఇంటికి తీసుకువెళ్లాడు. కోనసీమ లో ఓ పల్లెటూరు.  అప్పుడు ఆమె  కలకత్తాలో వుంది అని చెప్పాడు. ఆ ఇల్లు గోదావరీ తీరం లో వుంది. గ్రంథాలయంలా పూలవనంలా చిత్రకళా కుటీరంలా  వుంది. “ఎంతో రసికుడు దేవుడు ఎన్ని పూవులెన్ని సొగసులిచ్చేడు” పాట పదే పదే పాడుకున్నాను. 

అది మండు వేసవి. ఆ మూడ్నెల్ల  కాలం ఎలా గడిచిందో చెప్పలేను. నా జీవితంలో గడిపిన అత్యద్భుత కాలం అది. ఏటిలో పడవ ప్రయాణం లా భావగీతంలా సాగిపోతుంది. అతనొక ప్రేమ ప్రవాహం. రేపటి గురించి ఆలోచన లేదు భయం లేదు. స్వేచ్ఛగా హాయిగా కలసి పాడుకుంటూ ఆడుకుంటూ వంట చేసుకుంటూ పిల్లదాన్ని అపురూపంగా పెంచుకుంటూ. 

నల్లగా నిగనిగలాడే (ఆకుపచ్చ ) తోటలో అనేక రంగురంగుల కనకాంబరాలు.  ఆ రంగులంటే అతనికిష్టమట. పొద్దున్నే పూసి సాయంత్రానికి రాలే పువ్వులు కావవి. తీయని మకరందంతో విరాజిల్లుతూ తుమ్మెదలను ఆకర్షిస్తాయి అని చెప్పాడు. పాపాయి ని ఆ పూలతోటలో నిలుచుండబెట్టి పదుల సంఖ్యలో ఫోటోలు తీసాడు. దాన్ని గుండెలకు హత్తుకుని నువ్వు నా కనకాంబరానివి అనేవాడు. ఈర్ష్య గా చూస్తున్న నన్ను హత్తుకుని నువ్వూ నా కనకాంబరానివే! అనేవాడు ఆకాశాన్ని చూపిస్తూ.కాలం అలా స్తంభించిపోతే బాగుండును అని పదే పదే అనిపించేది కూడా! 

“సావేరి, పాపను ఎవరికీ ఇవ్వవద్దు. మన దగ్గరే వుంటుంది. అమ్మకు అంతా చెప్పాను. అభ్యంతరం చెప్పలేదు. మనం ఇక్కడే వుండిపోదాం. సిటీ కి వెళ్ళవద్దు” అని పదే పదే అనేవాడు. 

 ఇతను ఎల్లప్పుడూ ఇదే ప్రేమ ఇవ్వగలడా? అన్న అనుమానం కల్గేది నాలో. మళ్లీ అంతలోనే ఛీ! నేను తప్పుగా ఆలోచిస్తున్నాను అని మొట్టికాయలు వేసుకొనేదాన్ని. “అయినా ఈ నగ్నదేహాల బిగింపుల బలమెంతో కాలమే చెప్పాలి” అని అనేక సంశయాలతో అనుకున్నాను.  అయినా నాకు యిదే కావాలి అదొద్దు అనడానికి మనమెవరం ? నాకిపుడు ఇది ఇలా జరగాలని రాసి పెట్టి వుంది కాబోలు అనుకునేదాన్ని. 

కాలం అలా గడిచిపోతే ఎలా? ఆడియో సంభాషణలతో సరిపెడుతున్న నన్ను వీడియో కాల్ చేయమని బలవంతపెట్టసాగింది అక్క.  నేను ఏదో కుంటిసాకులతో దాటేసేదాన్ని. ఆమెకేదో అనుమానం పొడచూపింది. ఆరా తీయడం మొదలెట్టింది. వచ్చి చూస్తే  ఖాళీ ఇల్లు వెక్కిరించింది. కొలీగ్స్ ని ఆరాతీసారు. ఎలాగైతేనేం మా ఆచూకీ కనుక్కొన్నారు. రెండు కార్లలో మేమున్న ఇంటికి వచ్చి పడ్డారు.

అప్పుడు శ్రీకాంత్ ప్రక్కనే వున్న టౌన్ కు వెళ్లాడు. అది వాళ్ళకు అనుకూలంగా మారింది.

“చూస్తూ కూర్చుంటే యేకు మేకు అవుతుంది మేకు బాకవుతుంది” అంది అక్క. 

బావ గారు “ఇదేం పని అమ్మా! ఫలానా జడ్జి చెల్లెలు ఇలా చేసింది అంట అని చెప్పుకుంటుంటే  మీ అక్క కు ఎంత అవమానం? పరువు తక్కువ?“ అన్నారు. 

“జీవితాన్ని ఆస్వాదించడానికి అనుభవించడానికి అనుభూతి చెందడానికి సరైన జోడి కావాలి. వయస్సు రాగానే ఎవరినో వొకరిని  చూసి ముడి పెట్టేసి చేతులు దులుపుకుంటారు. కనీస అభిరుచులు కూడా కలవకుండా శరీరాలు మాత్రమే కలుస్తూ మనసులు యుద్ధాలు చేస్తూ నిత్యం నటిస్తూ రోజులు గడుపుతారు. కాబట్టే.. ఆ జీవితం నిస్పృహ గా మారింది. దానికి తోడు ప్రేమరాహిత్యం, అతగాడి వ్యసనాలు, ఆర్థిక పరిస్థితులు, అప్పులు, బాధ్యతలు నా జీవితాన్ని నరకం చేసాయి”  అని గట్టిగానే చెప్పాలనుకున్నాను. కానీ గొంతు పెగల్లేదు. 

ఎలాగో నోరు విప్పి “నాకు నచ్చిన పని నేను చేసాను. అతను నాకు వద్దు. విడాకులకు అప్లై చేస్తాను.”

“అలాగే! విడాకులు తీసుకున్న తర్వాత అతన్ని పెళ్ళి చేసుకుందువు. అప్పటి వరకూ నా దగ్గర వుందువు గాని వచ్చేయ్” అంటే  అక్కను నమ్మి వారి వెంట వచ్చేసాను. 

అక్కడికి చేరుకున్నాక  ఇరువైపు పెద్దలూ చేరి  చూపుల చురకత్తులతో మాటల గునపాలతో గుచ్చి గుచ్చి చంపారు. నీకు వాడే కావాలి అనుకుంటే  పిల్లను వొదిలేసి వెళ్ళిపొమ్మని పిల్లను లాక్కుని రెండు రోజులు కనబడనీయకుండా చేసారు.  

“పాప కావాలా? శ్రీకాంత్ కావాలా!? అంటే ఏం చెబుతాను.” నిస్సహాయంగా చూస్తూ వుండిపోయాను. ఈ లోపు ఎక్కడ వున్నాడో తెలియని భర్తను వెతికి పట్టుకొచ్చి ఇంటికి వొంటికి కాపలా పెట్టారు.  శ్రీకాంత్ ని కలవనీయకుండా మాట్లాడకుండా విశ్వాసం కల కుక్కలా అనుక్షణం కనిపెట్టి అనుసరించే వుండేవాడతను. అత్తమామలు సైనికుల్లా కాపలా. తన చేతిలో ఫోన్ అనేది లేకుండా చేసి గృహ ఖైదు చేసేసారు. శ్రీకాంత్ రెండు రోజులు ఇంటి చుట్టూ తిరిగాడు. అక్క కంప్లైంట్ చేసింది. అతన్ని పోలీసులు తీసుకు వెళ్ళారు. ఏం జరిగిందో తెలియదు. అలజడి,భయం,ఏవో పీడకలలు. ఇంట్లో గుసగుసలు. అతని గురించి ఆందోళన.తిండి లేదు, నిద్ర లేదు.  

ఎలాగోలా వాళ్ళ కళ్ళుగప్పి పక్కింటి అమ్మాయి నడిగి ఫోన్  తెప్పించుకుని రహస్యంగా శ్రీకాంత్ కి ఫోన్ చేసాను. ఇంట్లోనే వున్నాడు. ఎంత చిక్కిపోయాడో! అంత నిరాశగా వున్నాడు. 

.

“సావేరీ! పాపను తీసుకుని వెంటనే వచ్చెయ్, విడాకుల సంగతి తర్వాత చూసుకుందాం” గొంతు రుద్దమై  మాట కన్నీటి మడుగులో చేప పిల్లలా ఈదులాడింది. 

 “రాలేనేమో శ్రీ” అన్న నా మాట విని ధారగా  కన్నీరు కార్చాడు. అతన్ని ఓదార్చడం నా వల్ల కాలేదు.

 “శ్రీ! ఇప్పుడు నేను నీ ప్రేయసిని కాదు,ఆ నాటి స్వరఝరి ని కాదు. పరాజయ కంఠధ్వని మాత్రమే! ఓ బిడ్డకు తల్లిని మాత్రమే!  కుటుంబ గౌరవాన్ని కాపాడే బానిసని మాత్రమే! నన్ను అర్థం చేసుకో! ప్లీజ్!”

“నాకు రెండు నాల్కలు, రెండు గుండెలు, రెండు జీవితాలు లేవు సావేరి.  వసంతంలో పుట్టి శిశిరంలో రాలిపోయేది కాదు నా ప్రేమ. నేను రాలిపోవడమే తప్ప!”

“నీకేమైనా పిచ్చిపట్టిందా! లేక  బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తున్నావా ? నన్ను మర్చిపొమ్మని చెబుతున్నాను కదా!” అరిచేసాను. 

అవతల ఫోన్ పగిలిపోయిన శబ్దం. 

“ప్రయత్నిస్తాను అని కూడా తాను ఎందుకు చెప్పలేకపోయింది? అంటే  ప్రయత్నించడం లేదనే కదా! ప్రశ్న ప్రశ్నించింది. అపరాధభావంతో  ఓ నిట్టూర్పు విడిచాను. ఆలోచించడం మొదలెట్టాను. పాపతో సహా  వెళ్ళిపోవడానికి మార్గాలు వెతకసాగాను.

వారం రోజులు గడిచాయేమో! ఆడదాన్ని తిరస్కారాన్ని మగవాడు భరించలేడు. మొగుడైతే మరీనూ. ఆ మొగుడనే వాడు  నన్ను తన దారిలోకి తెచ్చుకో ప్రయత్నం చేసాడు. అతన్ని దూరంగా  నెట్టి కచ్చితంగా చెప్పాను.

“మనం భార్య భర్త  అన్న గీత దాటిపోయింది. ఎవరి సరదాలు సుఖాలు సంతోషాలు  వారివి గా  మారిపోయాయి. నలుగురు స్త్రీలతో నాకు అక్రమ సంబంధం వుండొచ్చు కానీ నువ్వు మాత్రం నాకు ప్రతివతా శిరోమణి  అయిన భార్య గానే వుండాలి అంటే  కుదరదు. అసలు నీతో జీవితం కొనసాగించాలంటేనే నాకసహ్యమేస్తుంది.  విడాకులు కావాలి. ఇచ్చేయ్!” అని అరిచాను. 

జుట్టు పట్టుకుని ఈడ్చాడు. విచక్షణా రహితంగా కొట్టాడు. అసహ్యంగా తిట్టాడు. భరిస్తూనే మొండిగా చెప్పాను.

“నేను అతనితో గడిపిన రోజుల్లో పొందిన ప్రేమ ఆనందం సంతోషం  నీతో గడిపిన మూడేళ్ళ లో  వీసమెత్తు కూడా దక్కలేదు. మన ఇద్దరికీ  ఏ విధంగానూ సరిపోదు. నన్ను వదిలేయ్ ప్లీజ్!” వేడుకున్నాను కూడా!. 

అయినా వినలేదు. పశు బలంతో దాడి చేశాడు.ఆ మృగం ముందు నా దేహం ఓడిపోయింది. ఒడలంతా భగభగ మండిపోయింది. ఇక ఈ జీవితం ఇంతేనా? నాపై నాకే అసహ్యం కల్గింది. 

నిస్త్రాణంగా పడిపోయిన నేను తడి స్పర్శకు కళ్లు తెరిచాను.  లేచి పాపాయి కి డైపర్ మార్చబోయి అది పొడిగా వుండేటప్పటికి జరిగింది గ్రహించాను. అదొక అవమానం. అసహ్యంతో బాత్ రూమ్ లోకి పరిగెత్తాను.

స్నానం చేసి వచ్చి కారిడార్ లో నిలబడ్డాను. అప్పుడే గుడి గంట మ్రోగింది. గోపురం వైపు చూసి హృదయ నమస్కారం చేసుకున్నాను.ఆ చర్య నాలో పాపభీతి కాదు. నేను మనసా వాచా కర్మణా శ్రీకాంత్ తో గడిపానని అర్థమైంది. అంతలో  పక్కింటి అమ్మాయి కంగారుగా కారిడార్ లోకి వచ్చింది. సైగ చేసింది. ఫోన్ నాకే అంది. అందుకుని లిఫ్ట్ చేయగానే  శాపనార్ధాల వర్షం శరాఘాతంలా తడిపేసింది. ఓ తల్లి గుండె శోకాలు పెడుతుంది. ఆమె శ్రీకాంత్ తల్లి. ఆమె చెప్పిన మాటలు విని..

“నో! అలా జరగడానికి వీల్లేదు” అంటూ గట్టిగా అరిచి పెద్దగా ఏడుస్తున్నాను. 

ఇంట్లో అందరూ చుట్టుముట్టారు. విషయం చెప్పాను. భర్త అనే పురుగు  నా  వైపు చూస్తున్నాడు అతని కళ్ళల్లో వికృతమైన ఆనందం నృత్యం చేస్తోంది. అందరూ  వాన కురిసి ఆగిన తర్వాత గొంతు చించుకుని అరిచే బావురు కప్పల్లా బెకబెక మన్నారు. వారందరి కళ్ళల్లో రాక్షసత్వం ద్విగుణీకృతం అయింది. ఏవో అపశకునపు మాటలు. 

నాలో ఏదో విస్పోటనం, పశ్చాతాపం. ఇంకేమీ  ఆలోచించకుండా ఒక్క ఉదుటన ఇంట్లో నుండి బయటకు వచ్చి తలుపు గడియ బిగించేసాను.  రోడ్డున పడి ఎక్కడికో, ఏమో తెలియని పరుగులు తీస్తూ..  

నిశ్శబ్దంగా జారుతున్న కన్నీరు, అడుగడుగుకి గుండె బరువు పెరిగిపోతుంది. అడుగు తడబడుతుంది. అయినా  ఆగలేదు వగరుస్తూ.. అడ్డదిడ్డంగా  అనేక మలుపులు తిరుగుతూ తిరుగుతూ.. రైల్వే స్టేషన్ వైపు.

 నేను సమాజానికి భయపడ్డానా? శ్రీకాంత్ పరిచయానికి ముందైనా భర్త తన మెడకు భారమైనా బాధ పెడుతున్నా  నాకొద్దీ  మనిషని యెందుకు త్యజించలేకపోయింది?  ఇప్పుడు మాత్రం ఏమైంది? అది బిడ్డను వదలలేని బలహీనత మాత్రమే కాదు, ఏదో బలవంతపు భరింత.

శతాబ్దాలుగా స్త్రీల మనోభావాలపై అణచివేత వున్నట్లే ఇప్పుడు కూడా తన జీవితంపై మరి కొందరి ఉక్కుపాదం, పెత్తనం, జులుం, స్వారీ. ఇంకా ఏవేవో! నచ్చని వ్యక్తి నుండి విడాకులు ఆశించడం తప్పా!? ఆ హక్కు సుదూర తీరమేనా!? 

శ్రీకాంత్ జీవితాన్ని నిర్లక్ష్యంగా సుళువుగా తీసుకునే మనిషి. ఎంత బాధను అనుభవించి వుంటే ఆ కఠిన నిర్ణయం తీసుకుని వుంటాడు?. అందుకు  కారణం యెవరూ? నేను కాదూ! ఏడేడు జన్మలకు కలిసి నడుద్దాం అనుకున్న వాగ్ధానాలు నీటి బుడగలై పోయాయి. 

“శ్రీ.. నువ్వు లేకపోతే నేనుంటానా?  నెవ్వర్! ప్రేమ ముగిసినప్పుడు జీవితం కూడా ముగిసిపోతుందని నువ్వు అనుకున్నప్పుడు నేనూ నీ దారిలోనే!  క్షణకాలం కూడా ఆలోచించకూడదు. ఈ బంధాలు బంధనాలు అన్నీ తృణప్రాయంగా విసిరేయాలి. అవును అంతే!” 

“శ్రీ !  నేను భౌతికంగా నీతో కలిసి జీవించలేక పోయానన్నమాటే కానీ.. ఈ ఎడబాటులో నిన్ను మరిచింది లేదు. కేవలం ఈ దుఃఖ దేహంతో నిలిచి వున్నాను. నా ఆత్మ  నీవు. ఆత్మను మాత్రమే నీకివ్వగలను. నువ్వు మాత్రం బ్రతకాలి,నిండు నూరేళ్ళూ బ్రతకాలి!! ఈ ప్రపంచానికి నువ్వు కావాలి. ముఖ్యంగా మీ అమ్మకు నువ్వు కావాలి.  ఎవరికైనా నువ్వు పంచే అమృత ప్రేమ కావాలి. అతి మధురమైన నీ స్వరం నిర్జీవమై పోకూడదు. నీ ప్రేమ లో తడిసి తరించే భాగ్యం  అదృష్టం నాకెలాగూ లేదు. పరువులు కోసం పడి చచ్చే పాపాత్ములు నాకు నిన్ను  మిగలనీయరు. నా కోసం నిష్కారణంగా నువ్వు మరణించకూడదు!”  అప్రయత్నంగా అంతులేని ప్రేమ నిండుకున్న నా గొంతు నుండి  నా ఆత్మ చీల్చుకుని వచ్చిందా అన్నట్లు ఓ పెనుకేక. “శ్రీ”.. అంటూ. 

చుట్టూ వున్నవాళ్ళు విచిత్రంగా చూసారు. వెళుతున్న వారు  ఆగి వెనక్కి తిరిగి మరీ చూసారు. వెనుక నడుస్తున్నవారు ఆసక్తిగా నన్నే  గమనిస్తున్నారు. లోకం అంతే! లోకానికి మరే పని లేదు ఇతరులను గమనించడం, నిందించడం తప్ప. వ్యాఖ్యానించడం తప్ప..

వేగంగా గూడ్స్ బండి దూసుకువస్తుంది. అంతవరకూ ప్లాట్ ఫామ్ పై నడుసున్నదాన్నల్లా వొక్క వుదుటున పట్టాల మీదకు దూకేసాను. పైన నిలబడినవారు వెనక్కి రమ్మని లేదా అవతలకు వెళ్లమని గోల గోలగా అరుస్తున్నారు. 

ప్రేమ అగ్ని కీల. అందులోనే దగ్ధం కాదలుచుకున్నాను.  శ్రీకాంత్ లేని జీవితం ఊహించలేను. ఆ విషాద గీతం ఆలపించలేను. నాకూ ఈ జీవితం వద్దనే వద్దు. మృత్యు భయాన్ని జయించాను. తెంపరితనంతో ముందుకు ఉరికి  ఎదురుగా వస్తున్న రైలును క్షణ కాలం అతన్ని  హత్తుకున్నట్టుగానే. అంతే! బాధల తుఫాన్ తీరం చేరడానికి సమీపంలో వుంది. 

కథ ఇంకా వుంది. పాట సాగుతూనే వుంది అంతులేని ప్రవాహంలా! 

***********సమాప్తం*****************

(ఫిబ్రవరి 15/2025 సారంగ పక్ష పత్రికలో  ప్రచురితం)