కావ్య ఆయుధం

మోహన సహజంగా దైర్య వంతురాలు. చిన్న చిన్న విషయాలకి పెద్దవైన సమస్యలకి కూడా భయపడదు.

స్త్రీలు సుకుమార హృదయులు అంటారు. ఆ సుకుమారం కావాల్సి వస్తే ఆమె శరీరంలోనూ,ఆమె ప్రవర్తన లోను, మాటలోనూ, మనసులోనూ పువ్వులా మెత్తనైన సుకుమారమే వుంటుంది. చాలా విషయాల్లో వజ్ర కఠోరమైన మనసు ఉంటుంది.

ఆమె మొండి మనిషి. ఒక విషయానికి ప్రాముఖ్యతనిస్తే అదే విషయానికి కట్టుబడి వుంటుంది.అలాగే తన ఆలోచన తప్పని తెలిస్తే యితరుల ఆలోచన కూడా మంచిదని అనిపిస్తే తన అభిప్రాయాన్ని మార్చుకుంటుంది. అటువంటి ఆమెకి ఒక సమస్య వచ్చి పడింది.

ఇంట్లో టీవి పెడితే అందులో ధారావాహిక హత్యోదంతాలు, సీరియల్స్ లో తుపాకులు పట్టుకుని తిరిగే లేడీ విలన్లు, కొట్టుకోవడాన్ని యె౦జాయ్ చేస్తూ ప్రోత్సహిస్తూ వుండే లాగా వస్తున్న కార్యక్రమాలు చూస్తుంటే వొడలంతా వణుకు ముంచు కొస్తుంటుంది.

హింస నట్టడవుల్లో కాదు, తుపాకీ గుండ్ల శబ్ధం దేశ సరిహద్దుల రక్షణలో కాదు నడిమింట్లోనే వున్నట్లు వుంటుంది.

ఆమెకి హింస అంటే అంతులేని భయం. చాప క్రింద నీరులా జనజీవితాలని కబళించే హింస ప్రక్కనే భయం భయంగా బ్రతుకుతున్నట్లు వుంటుంది. కన్ను తెరిస్తే హింస. కన్ను మూసే దాక తప్పదా? అనుకుంటుంది.

మనసుకైన గాయం,శరీరానికైన గాయం యేదైనా గాయం గాయమే కదా! తక్కువో,యెక్కువో గాయం చేసిన బాధ అనుభవించే వాళ్ళకే తెలుస్తుంది కదా  అనుకుంటుంది.

మోహనకి హింస అంటే నిజంగా భయమే! ఎవరైనా చిన్న పిల్లని చిన్న దెబ్బ కొట్టినా బేలగా మారిపోతుంది.
మోహన చిన్నప్పుడు ఆమె తండ్రి తల్లి రాజేశ్వరిని చీటికి మాటికి కొడుతుండేవాడు. ఆమె మౌనంగా భరించేది.అలాగే తల్లి కాకుండా కొంత మంది తల్లి లాటి ఆడవాళ్ళు నోటికి పనిచెప్పి గయ్యాళితనాన్ని అపాదించుకున్నారు. పాపం భర్త కొడితే కొట్ట గలరా, తిడితే యెదురుగా తిట్టగలరా? వాళ్ళ అణువూ అణువూ ప్రతివతా లక్షణాలని బోధించి బోధించి అత్తవారింటికి పంపిన పెంపకమాయే! మొగుడు తిడితే పడాలి,కొడితే పడాలి. వాళ్ళు లేనప్పుడు ఆ కోపాన్ని పిల్లలపై ప్రదర్శించాలి, ఇతరులపై గయ్యాళి తనం ప్రదర్శించాలి. అంతే తెలుసు.

అవన్నీ చూస్తున్న మోహన యె౦దుకు వీళ్ళంతా మొగుడి అహంకారాన్ని భరిస్తారు.రోకలి బండ తీసుకుని తిరిగి కొడితే ఏమవుతుంది అనుకునేది. నేనైతే యిలా వుండను,ఇలా పడను గాక పడను మనసులోదృఢంగా అనుకుంది    

ఆలాంటి రోజులు ఆమెకి రానే వచ్చాయి. ముందు తరాన్ని చూసి చూసి మోహన తన కాలంకి కాస్త నోరు పెగిలే దైర్యం వచ్చింది. బానిసత్వాన్ని, మొగుడి దౌష్ట్యాన్ని, వ్యసనాలని భరించాల్సి రావలసిన అవసరం లేదని తెలుసుకుని ప్రశ్నించడం మొదలెట్టింది. అక్కడా మొగుడి అహంకారమే కనబడింది. అతని కర్కశ పాదాలకి ఆమె దేహం బలి అయ్యేది. రక్తం ధారలై కారేది, మొగుడిని చూస్తే భయం కల్గేది. బేలగా, దైన్యంగా మారిపోయేది. చీటికి మాటికి కళ్ళల్లో కన్నీళ్లు కాపురం చేసేవి.

తనని హింసించిన వాడిని కత్తితో పొడిచి చంపాలని అనుకుంది. కానీ ఆమె ఆ పని చేయలేక పోయేది.వాడు సృహ తప్పేలా కొడుతున్నా,అందుబాటులో కత్తి ఎదురుగా కనబడుతున్నా పొడిచి చంపేయాలనే కక్ష  వున్నాకూడా ఆ పని చేయలేక భరించేది. ఏళ్ళ తరబడి భరించి భరించి మొగుడి నుండి దూరంగా పారిపోయింది.

మోహన కి ఓ కూతురు ఉంది. ఆ పిల్ల పేరు కావ్య.  ఇప్పుడు ఆ పిల్లకి ఆత్మ విశ్వాసం, చదువు-ఉద్యోగం వున్నాయి.

తల్లిలో పేరుకుని వున్న భయాన్ని చూస్తే బాధ. టప్ మన్న చప్పుడు వినబడితేనే భయం తో వణికి పోతుంది. ఎవరినో కొడుతున్నారు  అనేది. అలాటి దృశ్యాలు చూడకుండా,కనబడకుండా జాగ్రత్తలు తీసుకోవడం సాధ్యం కాదు కనుక టీవిని త్యజించేసింది.

మోహన కూతురు కావ్యకి పెళ్లి అయింది. ఆ పెళ్ళికి ముందు అబ్బాయి గుణ గణాలు విచారించి జాగ్రత్తలు తీసుకుని మంచి అబ్బాయి అనుకుని నమ్మకం కుదిరిన తర్వాతే పెళ్లి జరిపించారు. అయినా సంవత్సరం లోపులోనే అల్లుడు అమ్మాయి పై చేయి చేసుకున్నాడు.రక్తం కళ్ళజూచాడు, ఎముకల డాక్టర్ ట్రీట్మెంట్ అవసరం తెప్పించాడు. ఇక సాక్ష్యం లేకుండా  మనసుకి తగిలిన గాయాలెన్నెన్నో!

ఒక రోజు అల్లుడిలోనూ మొగుడు అనే అహంకారాన్ని కళ్ళారా చూసిన పాపానికి మోహనలో భయం రేగింది. పిచ్చిదయిపోయింది.

ఓ గదిలోకి వెళ్లి గడియ వేసుకుని కూర్చుంటుంది. పురుషుడిని యెవరిని చూసినా భయం. అమ్మో! వాడు చంపేస్తాడు,రక్తం కారేటట్లు కొడతాడు. ఇదిగో చూడు నా తల పగిలిపోయింది. నా చెవి తెగిపోయింది నా పళ్ళు వూడిపోయాయి. నాకు యిలాంటి మొగుడు వద్దు, ఇంకెవరికి వద్దు, వద్దు వద్దు..అసలు ఆడవాళ్ళకి మొగుడేవద్దు అని తనలో తనే మాట్లాడుకుంటుంది.

కావ్యా!  నీ మొగుడిని కత్తితో పొడిచి చంపేయి. ఎన్ని తరాలు భరిస్తాం ? అని ఆ చీకటి గదిలోనుండే అరుస్తుంది, ఏడుస్తుంది. ఆ మాటలు విన్న బయటవాళ్ళు పాపం పిచ్చి పట్టింది అనడం కావ్యకి వినబడింది. తల్లి దాక్కున్న గది ముందుకి వెళ్లి తలుపు తట్టింది. మోహన తలుపు తీయలేదు.
ఇంకో ప్రక్కకి వెళ్లి కిటికీ తెరవబోయింది ఆ కిటికీ కూడా తెరుచుకోలేదు.

అమ్మా!తలుపు తీయమ్మా! అని పిలిచింది. తలుపు అయితే తీయలేదు కాని మోహన కూతురితో ఇలా చెప్పింది. 
"కావ్యా! నీకు నా రాత రాకూడదని అనుకున్నాను. తరాలు మారినా ఆడదాని తలరాత మారలేదే తల్లీ! మొగుడుని తిడితే తిడతారేమో కాని కొడితే కొట్టలేరు.అది క్షమా గుణమేమో, బలహీనతేమో!"

మొగుడు అనేవాడు నోటికి పని చెపుతాడు,కాలికి పని చెపుతాడు,చేతులకి పని చెపుతాడు. ఇంకా వేటికైనా పని చెపుతాడు. ఇవన్ని మొగుడి బలం యేమో! అబల శరీరం అలాటివన్నీ వోర్చుకోగలదా? మనసు గాయపడకుండా ఉంటుందా ?

నేను యీ హింసని చూడలేను , చూడలేను చచ్చిపోతాను, నేను చచ్చి పోతాను. పొగిలి పొగిలి యేడుస్తుంది.హృదయవిదారకంగా యేడుస్తుంది. తల్లి యేడుపు యుగ యుగాల బానిసత్వం లో నుండి వుబికి వస్తున్న గంగా ప్రవాహంలా తోచింది. మండుతున్న అగ్ని పర్వతం నుండి వెదజల్లబడుతున్న లావాలా తోచింది.

స్త్రీల పై అత్యాచారాలకి పాల్పడేవాళ్ళు , హత్యలకి పాల్బడే వాళ్ళు ఆమెని శారీరక బలహీనమైనదిగా భావించి అలా చేయగలరు అంటే వొప్పుకోలేము. స్త్రీకి  తన  మాన ప్రాణాలపై దాడి జరుగుతున్నప్పుడు మానసికంగా బలహీనమైపోతుంది. ఆ మానసిక బలహీనత పైనే వాడు దెబ్బ కొట్టి తనకి కావలసిన విధంగా జులుం విసురుతాడు.  ప్రవర్తిస్తాడు.  నేను మానసికంగా బలహీనం కాకూడదు. అప్పుడే శారీరకంగా బలహీనం కాలేను. ఈసారి నా భర్త కొడితే నేను వుపేక్షించ లేను అని ఆలోచించసాగింది కావ్య. కాసేపు ఆగిన తర్వాత అనుకుంది.

అవును, మొగుడు దాష్టీకాన్ని భరించాల్సిన అవసరం యేముంది? అతను కొడితే కొట్టనవసరం లేదు,తిడితే తిట్టనవసరం లేదు.చంపాల్సిన వసరం లేదు.మరో రాజేశ్వరి, మరో మోహన లా ఈ తరం స్త్రీ గా నేను అలా వుండకూడదు నా చేతిలో ఒక ఆయుధం ఉంది. అది చట్టం ఆనే ఆయుధం.చట్ట సహాయం తీసుకుంటాను న్యాయ దేవతకి మొరపెట్టుకుంటాను. వ్యవస్థ పై నాకు నమ్మకముంది. అదే నా ఆయుధం అనుకుంది. ఆ దిశగా కదిలింది.