పాపాయి మనస్సు వీడియో కవిత

 నేను రాసిన “పాపాయి మనస్సు “ కవిత ను వీడియో ముఖంగా చదివి వినిపించాను. ఎప్పడో పదిహేనేళ్ళ క్రితం బ్లాగ్ తో మొదలుపెట్టి ఇలా వీడియో లో  స్వీయ కవితలు కథలు వినిపించడం మొదలెట్టాను. ఈ వీడియో చూసేయండి. ధన్యవాదాలు 🙏 

వీక్షించండి. .. 

యూ మేక్ మి హ్యాపీ గ్రాండ్ పా..

You make me Happy Grandpa 

                          - వనజ తాతినేని 

నిజం చెప్పు.. అబ్బాయీ!!

నా చిటికెన వేలు పట్టుకుని నాతో నడుస్తూ 

అమాయకంగా ముచ్చట్లు చెబుతున్న పసివాడికి 

నీతి బోధల కథలు చెప్పాలా వద్దా? 

కాస్త అటు ఇటుగా మనం చూసే 

ప్రపంచాన్నే వాడూ చూస్తున్నాడు. 

మనం పీల్చే గాలి వాడు పీలుస్తున్నాడు. 

బహుశా వాళ్ళమ్మ  వాడికి మంచి ఆహారాన్ని 

వద్దన్నా మాయ చేస్తూ కథలు చెప్తూ తెరపై 

కార్టూన్ కథలు చూపిస్తూ తినిపిస్తూ ఉంటుంది. 

వాడు పసివాడుగా వున్నప్పుడే ఎక్కువగా

నచ్చేసాడు నాకు. 

మన మాయలో పడ్డట్టు నటిస్తూనే 

మనను మాయలో పడేసేవాడు. 

ఇంక వాడికి తెలియనిది ఏమి లేదు. 

కళ్ళు పెద్దవి చేసి ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ  

తెలుసుకోవాల్సింది తెలుసుకుంటూ అవసరమైనవి 

అనవసరమైనవన్నీ పోగుచేసుకుంటాడు. 

ఏది అట్టి పెట్టుకున్నాడో ఏది ఖాళీ చేస్తాడో 

ఎలా చెప్పగలం మనం? 

ఏదైనా ఒకటి రెండు స్వీయానుభవాలు 

తర్వాత జాగురకతతో వుంటాడేమో! 

మనం చెప్పాల్సింది నిప్పు కాలుతుంది 

నీటిలో దిగకూడదు మేడ మీద నుండి పడిపోతావు

రోడ్డుకి ఎడమ పక్కనే నడవాలి.

ఆ ఆకులు పండ్లు తినకూడదు 

మనిషిని గుడ్డిగా నమ్మకు లాంటి భద్రతా 

హెచ్చరికలు మాత్రమేనా!  ఇంకేమీ వద్దా!?

అమ్మ నాన్న తప్ప వేరెవరూ లేని ఇంట్లో
తాను విన్నవి కన్నవి  చేసినవి బలవంతంగా
చేయించినవి ఇలా ప్రతి పని  నుండి ఏదో వొకటి 
నేర్చుకుని అనుభవాన్ని ప్రోది చేసుకుంటూ  
ఆ చిన్నారి పెద్దల చిటికెనవేలు విడిపించుకుని 
ముందుకు వెళ్ళిపోతాడు. 

నేనెప్పుడైనా తలపులలో  వొకసారి.. 

వద్దన్న పనులు చేసే ఆకతాయిని

చిత్రాంగి కబుర్లు చెప్పే అమ్మాయిని

చూసి రమ్మంటే ఏకంగా కాల్చి వచ్చే కోతిని

స్నేహితుడి ఏడుపు చూసి ఆనందించే ప్రకోపిని..   

వాళ్ళను ఇలాంటి కొన్ని బండ గుర్తులతో 

జ్ఞాపకం చేసుకొంటానేమో! 

వారేమో .. మనతో గడిపిన కాలాన్ని చాపలా 

చుట్ట చుట్టుకుని నెత్తిన మోసుకెళతారేమో!? 

కానుకగా బాహ్యంగా కనిపించే కొన్ని 

వస్తువులను ఇచ్చి వెళ్ళగలనేమో!  

కానీ అంత కన్నా అపూర్వమైన నిధి కూడా 

ఇచ్చి వెళ్ళగలం అన్న సంగతి నీకూ తెలుసు. 

రుజువులు దశాబ్దాల క్రితం మరణించిన 

అమ్మమ్మ ను తాతయ్యను నువ్వు జ్ఞాపకం చేసుకోవడం. 

మా అమ్మమ్మ గుర్తుగా నా దగ్గర 

ఓ స్టీల్ కేన్ వక్కపొడి డబ్బా వున్నాయి. 

మా నాయనమ్మ తాతయ్య గురించి 

పురావస్తు ఆధారాలు  నా దగ్గర ఏమీ లేవు. 

కల్మషం లేని నది వొడ్డున స్వేచ్ఛగా 

ప్రేమతో సంచరించిన  కాలం, 

పిచ్చాపాటి మాటల్లా అనిపించే కొన్ని

అద్భుతమైన విషయాలు అందులో నిబిడీకృతమైన 

నీతి కథల్లాంటి సందేశాత్మక దృశ్యాలు 

అమూల్యమైన జ్ఞాపకాలు మినహా! 

నాక్కావల్సివచ్చినప్పుడల్లా గతాన్ని తలుచుకుంటూ 

నా నెత్తిన చుట్టిన చాపను పరుచుకుని 

ధూళి లాంటి జ్ఞాపకాలను ఏరుకుంటాను. 

అందులో నాకో సందేశం వుంటుంది. 

నాకై నేనెలా వుండాలో ఇతరుల పట్ల 

ఎలా మెలగాలో అని. 

ఇప్పుడు చెప్పు!? 
మన పసివాడికి ఏమైనా చెప్పాలా వద్దా!? 
అదీ వీడియో కాల్ లోనే కదా! 

బతికివున్న అమ్మ నాన్నలనే మర్చిపోతున్న

తరానికి ప్రతినిధి నువ్వు. 

పిల్లలకు చెప్పేవి పోసుకోలు కబుర్లు అనుకుంటావ్ నువ్వు. 

మీ విలువైన సమయం మొబైల్ ఫోన్ లో  

దాగి ఉంటుంది గనుక. 

కాల సృహ లేని ముసలి వాళ్ళ తాపత్రయం

తమ ముద్ర ను పిల్లల మనసులో 

నాటి పోదాం అనే దుగ్ధ కొంత 

ఏకాకి బతుకుకి కాస్త ప్రేమ రంగు అద్దుకోవాలనే 

అత్యాశ తప్ప ఇంకేముంటుంది చెప్పు?

I love you Grandpa 
My sweet sweet grandpa .. 
you make me happy ..
అని అడుగుతున్నట్టు కలలు 
ఊరిస్తున్నాయి రా!
కన్నీరు కూడా వొంటరైంది. 
తుడిచే చేయొకటి కరువై. 

21/10/2025 The Federal.com నేటి మేటి కవిత గా ప్రచురితం.

చిన్న కవితలు

 

జీవం నింపిన మట్టిని  వదిలేసి 

ఆకశపుటంచుల వైపు చూస్తున్నాను

దిగంతాన్ని కొలవాలని. 

అదెక్కడా కానరాలేదు 

నీ ప్రేమ వలె. 

*************

వాన జ్ఞాపకాన్ని విరిబాల బరువుగా మోస్తుంది. 

జ్ఞాపకాలు ఎందుకూ మళ్ళీ ఇప్పుడే వస్తానుగా అంటుంది వాన. 

ఇది వింటున్న రైతు బెంగటిల్లాడు.

అతడలా వెళ్ళిపోయి ఉండొచ్చు

 అతనలా వెళ్ళిపోయి ఉండొచ్చు -డా. గీతాంజలి కవిత ను నేను వినిపించాను. కవిత చాలా బాగుంది. తప్పకుండా వినండీ.. 

కవిత ఇక్కడ వినవచ్చు.. 

వీడ్కోలు చెప్పని పలవరింత

 

వీడ్కోలు చెప్పని పలవరింత  

                            - వనజ తాతినేని 

                               

ఓ సీతాకోకచిలుక  తన రెక్కలు కదుల్చుతూ 

నన్ను పలకరిస్తుంది. 

నా లోచూపు లో బందించబడిన ఆ దృశ్యం 

ఇంకా తాజాగానే ఉంది 

వీడ్కోలు సమయంలో నువ్వు అరచేతిని 

ఇలా కారు అద్దం పై వుంచినట్లు .. 

నువ్వు అర్థం చేసుకునే వుంటావ్!

ఇవతలి వైపున నా అరచేతిని ఆన్చడానికి 

నొప్పి వొకటి సహకరించలేదన్నమాటే కానీ

 కారు ముందుకు కదలడం మాత్రమే నని 

సంశయం మాత్రం కానే కాదని.. 

 గుర్తుంచుకుని శ్రద్ధ తీసుకుని మరీ .. ప్రదోషసమయంలో

మనిద్దరికి ఇష్టమైన సుందరేశ్వరుడి దర్శన భాగ్యాన్ని ఇప్పించడమూనూ..

ఆ తులసి తీర్థం లో గాఢత పరిమళం లాగా

నేనో ఆధారంగా నిలబడతాననే వాగ్దానం 

నువ్వో పుష్పించేనో ఫలించేనో తీగవవుతావు

అనే సందేశం నా ఒంటిని మంటి ని 

ఇంకా అంటి పెట్టుకునే వుందని.

నిజం చెప్పనా!?  వీడ్కోలు తర్వాత 

ఏ తిరనాళ్ళలోనో తప్పిపోయిన పిల్లాడి 

బేలతనం నన్నావహించిందని

ఇది జన్మాంతరం కొనసాగుతుందని. 

(శీలావీ ఫాంట్ తో  ప్రచురింపబడిన కవితా సంకలనంలో) 

కానుక

 

కానుక

వారు తమ సంతోషాన్ని పంచుకుంటే నువ్వు కూడా సంతోషించు. 

వారు తమ జీవితాల్లో తప్పిదాలు చేసే వుంటారేమో! 

వారి గతాన్ని ముఖాలకు పూసి నువ్వు తీర్పులు ఇవ్వబోకు 

వారు ఇప్పటికే బోలెడంత పశ్చాత్తాపం 

ప్రకటించే వుంటారు

బాధితుల ముంగిట తలను వంచి క్షమాపణలు కోరే వుంటారు.

అవతలివారు కూడా కన్నీటిపొరల మధ్య 

మన్నించే వుంటారు. 

కాలం ఒడిలో కరుకు గుండెలు కూడా మెత్తనవుతాయి. 

ఎవరు మాత్రం దీర్ఘకాలం ద్వేషాన్ని మోయగలరు.. చెప్పు ?  

మనం కూడా మెత్తబడి పోదాం. 

ఒకరి జీవితాన్ని మరొకరు యెన్నడూ జీవించలేరు.

వారి జీవితాన్ని వారిని జీవించనిద్దాం

సంజాయిషీలు అడక్కుండా 

చూపుల చురకత్తులు గుచ్చకుండా

కాసిన్ని మనఃపూర్వక నవ్వులను పువ్వులుగా మార్చి కానుకగా ఇద్దాం. 

ప్రశ్నావళి - వెలగా ప్రత్యూష

 ప్రశ్నావళి 

1.మీ గురించి… మీ బాల్యం, విద్య, వృత్తి…

జ:సాధారణమైన జీవన నేపథ్యం నాది. మధ్యతరగతి వ్యవసాయదారుల కుటుంబంలో ద్వితీయ సంతానంగా పుట్టాను. కృష్ణాజిల్లా కుంటముక్కల గ్రామం నా జన్మస్థలం. నా విద్యాభ్యాసం అంతా మైలవరంలో గడిచింది. పద్దెనిమిదవ యేట వివాహం.మంచి ఉద్యోగం చేయగల అర్హత కల్గిన చదువులు వున్నా నాభర్త కూడా వ్యవసాయాన్ని వృత్తిగా ఎంచుకోవడం వల్ల వ్యవసాయ క్షేత్రానికే అంకితమైపోయాను.అంత ఎక్స్ ప్లోరర్ లేని అమాయకమైన గృహిణిని నేను. ముప్ఫై దాటిన తర్వాత నగరానికి వచ్చిపడ్డాను.  దూరవిద్య ద్వారా గ్రాడ్యుయేషన్ పూర్తిచేసాను.ఆర్థికస్వావలంబన సాధించేక్రమంలో దానితోపాటు విస్తృత లోకజ్ఞానం సముపార్జించాను. గృహిణిగా ఉంటూనే చిన్నపాటి దుకాణం ఎంబ్రాయిడరీ యూనిట్ నిర్వహించి పదిమందికి ఉపాధి కల్పన కల్పించాను. నా పని నేను చేసుకుంటూనే    సమాజాన్ని బాగా పరిశీలించేదాన్ని. అప్పుడు నాకు కల్గిన ఆలోచనలే…నా రాతలకు ప్రేరణ.

 

2.ఎప్పటి నుండి రచనలు చేస్తున్నారు? (కథలు ఎప్పటి నుండి రాస్తున్నారు) మీకు రాయాలి అన్న ఆలోచన ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఎలా పుట్టింది?

జ:నేను కాలేజీ లో చదువుకున్నప్పుడు కొన్ని కథలు వ్యాసాలు వ్రాసాను. కాలేజీ మ్యాగజైన్ లో వ్యాసాలు వచ్చేవి.కథలు మాత్రం స్నేహితులు చదివేవారు. 1996 లో సీరియస్ గా కథ వ్రాసాను. పత్రికలకు పంపితే తిరిగొచ్చింది. ఆ కథ “జాతర”. ఇప్పటికీ అచ్చుతప్పులు దిద్దటం తప్ప ఒక్క వాక్యం కూడా మార్చని కథ అది. ఆకాశవాణిలో ప్రసారమైంది.సంవత్సరానికి రెండో మూడో వ్రాసి అవి ప్రచురణకు నోచుకోకపోతే నిరాశపడి చించేసేదాన్ని. బ్లాగ్ వ్రాయడం మొదలెట్టాక వేలమంది చదువుతున్నారని తెలిసాక విరివిగా వ్రాయడం మొదలెట్టాను.

 

3.రచనలు చేసే క్రమంలో ఎప్పుడైనా శిక్షణ తీసుకున్నారా? లేదా workshops లాంటివి ఎప్పుడైనా అటెండ్ అయ్యారా? (అయితే వాటి వివరాలు తెలుపగలరు)

జ:లేదు, నేను ఎక్కడా శిక్షణ తీసుకోలేదు, రచయితగా మారిన తర్వాతనే రెండుసార్లు వర్క్ షాప్ కు వెళ్ళాను. అక్కడ అనేక మెళుకువలు నేర్చుకున్నాను.

 

4.మీరు method రైటరా? లేక impulsive రైటరా?

జ:Impulsive writer నే!

 

5.మీరు కవితలు కూడా రాస్తుంటారు కదా! కథ, కవితా ప్రక్రియల్లో ఏది రాయడానికి ఎక్కువగా మొగ్గుచూపుతారు? ఎందుకు?

జ:అప్పటికప్పుడు కల్గిన ఆలోచనను బట్టి కవితో కథో రూపుదిద్దుకుంటుంది.కథ వ్రాయడానికే ఇష్టపడతాను.ఆలోచనాత్మకమైన పాత్రల చిత్రీకరణ కు కథలో స్కోప్ ఎక్కువ వుంటుంది. కవిత్వంలో స్కోప్ తక్కువ. నా కవిత్వం ఆత్మాశ్రయమైనది.మూడొంతులు personal to social లో  ప్రయాణిస్తూ వుంటుంది.

 

6.కథకు, సమాజానికి మధ్య ఉన్న సంబంధం పై మీ అభిప్రాయం…

జ:అవినాభావ సంబంధమే! మనిషి మనిషికి ఒక కథ కాదు అనేక కథలు.ఊహాజనితమైన కథల్లో కూడా మనుషులే వుంటారు.

 

7.మీరు రాసిన కథల్లో ఎప్పుడైనా మీరు ఒక పాత్రగా ఉన్నారా?

జ:ఉన్నాను. అయిదు కథల్లోనూ ఒకే పేరు వున్న పాత్ర నేనే! 

 

8.మీరు కథ రాయడం మొదలు పెట్టిన దగ్గర నుండి ఇప్పటి వరకు కథా రచనా ప్రక్రియలో మీరు గమనించిన మార్పులు ఏమన్నా ఉన్నాయా?

జ:పనిగట్టుకుని ప్రత్యేకంగా గుర్తింపబడాలని కొత్తదనంగా చెప్పాలన్న తాపత్రయంలో పడి కథకు అన్యాయం చేస్తున్నారు. అది పాఠకులకు చేరడం కష్టం. రచయితలు చదువుకోవాల్సిన కథలు వ్రాసేమని భ్రమపడుతూ రచయితలు కూడా విసుగ్గా పక్కన పడేసే కథలు వ్రాస్తున్నారు. పాఠకుడిని చేయి పట్టుకుని కథలోకి నడిపించాల్సిన బాధ్యత రచయితదే.ఇది నేను గమనించిన మార్పు.

 

9.మీ కథల్లో తరచుగా ఏ అంశాన్ని కథావస్తువుగా ఎంచుకోవడానికి మీరు ప్రాధాన్యతను ఇస్తారు?

జ:ఈ అంశాన్ని మాత్రమే కథగా వ్రాయాలని పనిగట్టుకుని వ్రాయలేదు. నన్ను ఎక్కువ కుదిపేసిన అంశాన్ని వ్రాస్తుంటాను. ఎక్కువ స్త్రీల సమస్యలు వారి వేదన గురించి వ్రాస్తుంటాను కాబట్టి స్త్రీవాద రచయితను అనుకుంటారు.నేను అలా అనుకోను. అన్నిరకాల కథలు వ్రాసాను. మనిషి అంతర్ముఖ ఆలోచనలు గురించి వ్రాయడం నాకిష్టం.కానీ పత్రికల్లో వచ్చే కథలకు నిడివి సమస్య వుంది.అందుకే సొంతంగా డైరక్టుగా కథల సంపుటి వేస్తున్నాను. రచయితలకు సంతృప్తినిచ్చే కథలు రావాలంటే వెబ్ పత్రికలు బ్లాగ్ లు అవసరమైన కాలం ఇది.అంతకన్నా రచయితలకు పాఠకులు కావాల్సిన సమయం ఇది. రచయితకు పాఠకులుండటం కన్నా గొప్ప అదృష్టం ఇంకొకటి లేదు.

 

10.మహిళలు ప్రతిరోజూ ఇంటా బయటా ఎదుర్కొనే పలు సమస్యలపై మీరు మీ కథల ద్వారా స్పందిస్తూ ఉంటారు. అంతే కాకుండా మీ కథల్లో చాలా వరకు స్త్రీ పాత్రలు స్వతంత్రంగా, ధైర్యంగా, ఒకరికొకరు ఆసరాగా ఉంటారు  కదా! వారిని అలా సృష్టించడం వెనుక ఏదైనా ప్రత్యేక కారణముందా?

జ: నేను వ్రాసే కథలెప్పుడూ నేల విడిచి సాము చేయవు. జీవన శకలాలపై నుండి నడచి వచ్చిన పాత్రలు కాబట్టి ధీరోదాత్తంగా స్వేచ్ఛగా సహానుభూతితో మెలుగుతాయి. పాత్రలను నేను సృష్టించడం తక్కువ. కథనం బిగువుగా వుండటానికి  తగుమోతాదులో ఫిక్షన్ పై ఆధారపడతాను అంతే! నా అనుభవాలు ఇతరుల అనుభవాలే నా కథలకు మూలం.

 

11.మీ కథల్లో మీ పాత్రలు చెప్పే కొన్ని వాక్యాలు చాలా సూటిగా గుర్తుండిపోయేట్టుగా ఉంటాయి. భాషకు ఇంత సామర్థ్యం, చతురత ఉంటుందన్న విషయాన్ని మీరు మొట్ట మొదట ఎప్పుడు, ఎలా గుర్తించారు?

జ: అదంతా సహజంగా వ్రాస్తుంటాను.అంత ప్రత్యేకంగా వ్రాస్తున్నట్లు నాకు తెలియదు కూడా… పాత్రల చిత్రణ బట్టి వస్తుందనుకుంటాను.భాష శక్తివంతమైనది! దానిని బాగా వాడుకోవాలి.దుర్వినియోగం చేసుకోకూడదని సున్నితంగా చెప్పవచ్చు.కానీ అవసరమైనంత కఠినం ప్రదర్శిస్తూనే బలమైన మాటలతో చెప్పాలనుకుంటాను. 

 

12.బ్లాగ్ గురించి మీకు మొదట ఎలా తెలిసింది? అందులో రాయడం వెనుక ఏమన్నా ప్రత్యేక కారణం ఉందా?

జ: ఒక స్నేహితురాలు చెప్పారు. ఆమె ఆకాశవాణిలో ఆర్ జె గా చేసేవారు. పత్రికల్లో వచ్చిన మీ కవిత్వాన్ని,  వ్యాసాలను, ప్రసారమైన కథానికలను సాహిత్య వ్యాసాలను అక్కడ భద్రపరుచుకోండి…అని బ్లాగ్ ను పరిచయం చేసారు.అలా బ్లాగ్ కు వచ్చాను.

 

14.మీ రచనలు పుస్తకంలో ముందు అచ్చయ్యాయా? లేదా బ్లాగ్ లో అయ్యాయా?

జ: కవితలు అచ్చు అయ్యాయి. ఆకాశవాణిలో కథానికలు ప్రసారం అయ్యాయి. కథలను పత్రికలకు పంపితే నిడివి ఎక్కువని తిరస్కరించేవారు.  బ్లాగ్ లో ప్రచురించాను. తర్వాత వెబ్ పత్రికలు ప్రచురించాక ధైర్యం వచ్చి పత్రికలకు పంపాను. అలా సాగింది నా రచనా ప్రయాణం.

 

13.బ్లాగర్ గా దాదాపు 12 సంవత్సరాల ఈ సుదీర్ఘ ప్రయాణంలో మీరు గడించిన కొన్ని ముఖ్యమైన  అనుభవాలు ఏమన్నా పంచుకోగలరా?

జ:సాధారణ స్త్రీ ని అసాధారణ స్త్రీగా మార్చింది. బ్లాగ్ వ్రాయడం ద్వారా నేను చాలా నేర్చుకున్నాను. బ్లాగ్ వ్రాయకపోతే నేను రచయితను కాలేకపోయి వుండేదాన్ని.కాగితం మీద వ్రాయడం తప్పు రాస్తే చించి  సరికొత్తగా మళ్ళీ వ్రాయడం నాకు చాలా విసుగైన విషయం. కీ బోర్డు నాకు పెన్నిధిలా దొరికింది :)   

 

14.ఒకప్పటి బ్లాగ్ స్థానాన్ని ప్రస్తుతం ఫేస్ బుక్, యూట్యూబ్ లు భర్తీ చేస్తున్నాయని మీరు భావిస్తున్నారా?

జ: అవును. మార్పు వేగవంతం అయింది.

 

15.గతం తో పోలిస్తే, 2013-14 నుండి మీ బ్లాగ్ పోస్టుల సంఖ్య కూడా క్రమంగా తగ్గుతూ వస్తోంది కదా! పుస్తకం నుండి ముఖ పుస్తకం వరకు అక్కడ నుండి దృశ్య మాధ్యమం వరకు సాహిత్యం చేసిన “ఈ” ప్రయాణం లో బ్లాగ్ తన పాత్రను నిర్వర్తించి విశ్రాంతి తీసుకుంటుందనుకుంటున్నారా? ప్రస్తుతం బ్లాగ్ అనేది ఒక మృత మాధ్యమంగా మీరు పరిగణిస్తారా?

జ: బ్లాగ్ కి విశ్రాంతి లేదండీ. నేను బ్లాగ్ వ్రాయడానికి చాలా ఇష్టపడతాను. అయితే నా దృష్టి అంతా కథలపై వుంది. వ్యాసాలు వ్రాయడానికన్నా  కథ వ్రాయడంలో మంచి కథలను చదవడంలో చర్చించడంలో ఆసక్తి పెరిగి బ్లాగ్ పై శీతకన్ను వేసానే తప్ప బ్లాగ్ ని నిర్లక్ష్యం చేయలేదు. ఒక విధంగా చెప్పాలంటే బ్లాక్ నాలెడ్జ్ పెరిగిపోయి ఏమీ వ్రాయలేని నిస్సహాయత ఆవరించింది. మెదడులో బ్లూ ప్రింట్ రూపంలో  పరిణితి చెందిన నా ఆలోచనలు చాలా వున్నాయి. వ్రాయడానికి సమయం తీసుకుంటున్నానంతే!

 

16.ఆన్లైన్, పుస్తక ప్రచురణల్లో మీరు దేనిని సులువైన ప్రచురణా మాధ్యమంగా భావిస్తారు?

జ: ఆన్లైన్ ప్రచురణ చాలా సులువు, తక్కువ ఖర్చు కూడా.

17.మీ సొంత కథలను పుస్తకంగా/ఆఫ్ లైన్ మ్యాగజైన్స్ లో  ప్రచురించడానికి ఇష్టపడతారా లేదా సోషల్ మీడియా/ ఆన్లైన్ మాగజిన్స్ లో ప్రచురించడానికి మొగ్గుచూపుతారా?

జ: ఆఫ్ లైన్ మ్యాగజైన్స్ లో, సొంత కథల పుస్తకంగా వేయడానికి ఇష్టపడతాను.

 

18.ఇంటర్నెట్ ఒక కొత్త ప్రచురణా మాధ్యమంగా మారడం వలన పబ్లికేషన్ అనేది కొందిరికే కాకుండా అందరికీ అందుబాటులోకి వచ్చిందంటారా? మీరు వ్యక్తిగతంగా ఈ మాధ్యమాన్ని ఎంచుకోవడంలో ఇది కూడా ఒక కారణంగా భావించవచ్చా?

జ:అవును. పత్రికలు అందరి రచనలనూ ప్రచురించవు. అలాంటపుడు ఈ మాధ్యమం  ఔత్సాహిక రచయితలకు చక్కని వేదికైంది.

 

19.ఒకప్పటికన్నా ఇప్పుడు వస్తున్న రచనలలో(ముఖ్యంగా ఆన్లైన్ రచనలలో) నిపుణుల పర్యవేక్షణ లోపించడం వలన “quality of writing” తగ్గిపోయిందంటారా?

జ: నిస్సందేహంగా నాణ్యత తగ్గింది. అందుకే చదవడం కూడా తగ్గింది. తామరతంపరగా ఆన్లైన్ పత్రికలు రావడం కూడా సాహిత్యానికి మంచిది కాదు. రచయితలకు సూచనలు ఇచ్చి కథలను సవరించవచ్చు.అలాంటి శ్రద్ధ తీసుకునే  ఎడిటర్స్ లేరు. రచయితలకూ  నేర్చుకునే ఓపిక లేదు.

 

20.సోషల్ మీడియాలో ఏదైనా ప్రచురిస్తే, ఆ content కు ఎంతవరకు సెక్యూరిటీ ఉందని మీరు అనుకుంటున్నారు? (ఒక వేళ సెక్యూరిటీ లేదని మీరు భావిస్తే, ఆ విషయం తెలిసి కూడా ఎందుకు సోషల్ మీడియా లో ప్రచురణలు చేస్తున్నారు?)

జ: సోషల్ మీడియాలో కంటెంట్ కు భద్రత లేదు. పత్రికల్లో వచ్చాక ప్రచురించినా చౌర్యం జరుగుతుంది. రచనలు పాఠకులకు చేర్చడానికి రచయిత పడే తాపత్రయం వల్ల చౌర్యానికి గురవుతాయని తెలిసినా ప్రచురిస్తున్నాను. 

 

21.శాశ్వతం.. అశాశ్వతం.. అంటూ పుస్తకం, ఆన్లైన్ రచనలపై జరుగుతున్న చర్చ పై మీ అభిప్రాయం?

జ: ఆన్లైన్ పుస్తకాలు భద్రపరచడం సులభం కావచ్చేమో కానీ పాఠకులు ఎక్కువ కాలం, ఎక్కువ సమయం కేటాయించి  చదవలేరు. పుస్తకం ఇచ్చిన సౌలభ్యం అనుభూతి ఆన్లైన్ పుస్తకాలలో కొరవడుతుంది. పుస్తకాలను బహుమతిగా పొందడం ఇవ్వడంలో ఆనందం వుంది.

22.Facebook ఎక్కువ వాడకంలోకి వచ్చాక మీ బ్లాగ్ పోస్టులకు, పుస్తకాలకు అది ప్రచార వేదికగా ఎంత వరకు ఉపయోగపడింది? అంతకు ముందుకి, ఆ తరువాతకి మీ పాఠకుల సంఖ్యలో ఏమన్నా మార్పులు గమనించారా?

జ: ఫేస్ బుక్ వచ్చాక పాఠకులు ఎక్కువయ్యారని చెప్పవచ్చు. ఫేస్ బుక్ ప్రచార వేదికగా ఉపయోగపడింది కానీ..సీరియస్ గా చదివే పాఠకులు తగ్గిపోయారు. ఎందుకంటే ప్రచారాటోపం వల్ల నాణ్యత లేని కథలు కూడా మంచి కథలుగా చెలామణిలో వున్నాయి.

 

23.ప్రింట్ లో ప్రచురణ చేసేటప్పుడు ప్రచురణకర్తల నుండి మీరు అందుకున్న తోడ్పాటు గురించి కానీ, ఎదుర్కొన్న ఇబ్బందుల గురించి కానీ ఎమన్నా అనుభవాలు పంచుకోగలరా?

జ:ఇబ్బందులు వున్నాయి. అడుగడుగునా మనం చూసుకోకపోతే..మనం అనుకున్నట్టు పుస్తకం రాదు. ప్రూఫ్ రీడింగ్ సరిగా వుండదు.అనవసర వ్యాఖ్యానాలు కూడా వున్నాయి. అవి నన్ను బాగా బాధ పెట్టాయి కూడా.

 

24.ప్రచురణకర్తల నుండి నవలా రచయితలను లభిస్తున్న ఆదరణ కథా రచయితలకి లభిస్తుందా? కథల ప్రచురణలు మరింత ప్రాచుర్యం పొందడానికి ప్రచురణకర్తల సపోర్ట్ ఎంతవరకు అవసరమని మీరు భావిస్తున్నారు?

జ:ప్రచురణ కర్తల నుండి రచయితలకు సహకారం లేదు. రచయిత సొంత డబ్బుతో పుస్తకం ప్రచురించుకున్నా అమ్మకాలు లేవు అంటున్నారు. రచయితల పని పుస్తకాలు అమ్ముకోవడం కాదు. అలాగే రచయితలు కూడా తాము వ్రాసినదంతా పుస్తకాల రూపంలో మార్చాలన్న తాపత్రయం మంచిది కాదు. చదువరులు మొహమాటంతో కాదు ఇష్టంతో పుస్తకాలు కొనాలి చదవాలి.

 

25.కథా పాఠకులలో మీరు రాయడం మొదలు పెట్టినప్పటి నుండి ఇప్పటివరకు మీరు ఎటువంటి మార్పునైనా గమనించారా?

జ:పెద్ద కథలను చదవడానికి ఇష్టపడటం లేదు.చదవడం కన్నా వ్రాయడంలో ఆసక్తి పెరిగింది. పాఠకులే రచయితలై పోతున్నారు. 

 

26.పాఠకుల పఠనా సమయం తగ్గిపోతోందని మీకెప్పుడైనా అనిపించిందా? మీరు రచనలు చేయడం మొదలు పెట్టినప్పటికీ ఇప్పటికీ మీరు ఎలాంటి మార్పును గమనించారు ఈ విషయంలో?

జ:పెరిగిన శాస్త్రసాంకేతిక పరిజ్ఞానం మూలంగా వరదలా వచ్చిపడుతున్న అనేక ప్రక్రియల్లో పాఠకుడు మునిగిపోతున్నాడు. ఒడ్డుకు చేరి సేదతీరి పుస్తకం పట్టుకోవడం కష్టం అవుతుంది. పాఠశాలల్లో పాఠ్యేతర రీడింగ్ పీరియడ్స్ అవసరం వుంది అనిపిస్తుంది.అప్పుడే భావితరం పాఠకులుంటారు.

 

27.ఇప్పుడు వస్తున్న మైక్రో ఫిక్షన్, ఫ్లాష్ ఫిక్షన్ లాంటి ప్రయోగాలపై మీ అభిప్రాయం? అన్ని తక్కువ పదాలలో అందమైన, అర్ధవంతమైన కథానికను కూర్చడం ఎంతవరకు సాధ్యమంటారు? మీరెప్పుడైనా ఆ ప్రక్రియలో రాయడానికి ప్రయత్నించారా?

జ: కొన్ని కథలు వ్రాసాను. వాటికి చురుకు ఎక్కువ అనుభూతి తక్కువ.అలాంటి కథలు కాలానికి నిలబడవు. అలా వ్రాయడం నాకిష్టం లేదు.వ్రాయను కూడా.

 

28.ఇప్పుడు వస్తున్న యువ కథా రచయితల రచనలపై మీ అభిప్రాయం?

జ:బాగా వ్రాస్తున్నారు కానీ ఒక కథతోనే ప్రసిద్దులైపోవాలనే ఆరాటం కనబడుతుంది.

 

29.మీకు మీ సమకాలీన రచయితలతో సంబంధాలు ఎలా ఉన్నాయి? వాటి ప్రభావం మీ రచనలపై ఎలా ఉంది?

జ : సహరచయితలు అంటే మూడు తరాల రచయితలు అని అనుకోవాలి. నేను అందుబాటులో ఉన్న అందరి కథలను చదువుతాను. కానీ రచయితలతో పరిచయం తక్కువ. ఎవరి ప్రభావం నా రచనల పై ఉండదని స్పష్టంగా చెప్పగలను. 

 

30.“కథ” భవిష్యత్తులో ఎలా ఉండబోతుందని అనుకుంటున్నారు?

ఏక  పుట కథలు, సూక్ష్మ కథలు మాత్రమే ఉండగలవు అనిపిస్తుంది.

 

31.మీ రచనలు మీకు సంతృప్తిని ఇచ్చాయా? ఎలాంటి రచనలు చేయాలనే ఆకాంక్ష ఉంది? 

జ:రాజకీయ కథలు వ్రాయాలనే ఆకాంక్ష ఉండేది, రెండు మూడు కథలు కూడా వ్రాసాను. కులం మతం జెండర్ వర్గం ఇవన్నీ కూడా రాజకీయ కోణాలే కదా .. ప్రత్యేకించి వ్రాయడం ఎందుకు అనుకుని మానేసాను. నేను వ్రాసిన కథలు నాకు చాలా సంతృప్తిని ఇచ్చాయి. 

ధన్యవాదాలు

ధన్యవాదాలు 

ఆలయానికి వెళ్లవద్దు

 రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్ రాసిన 

Go not to the Temple కి స్వేచ్ఛానువాదం.

ఆలయానికి వెళ్లవద్దు

దేవుని పాదాలపై పువ్వులు పెట్టడానికి ఆలయానికి వెళ్లవద్దు,

ముందుగా మీ స్వంత ఇంటిని ప్రేమ భరితంగా మార్చండి 

దేవుని బలిపీఠం ముందు కొవ్వొత్తులను వెలిగించడానికి ఆలయానికి వెళ్లవద్దు,

ముందుగా మీ హృదయం నుండి పాపపు చీకటిని తొలగించండి

ప్రార్థనలో మీ తల వంచడానికి ఆలయానికి వెళ్లవద్దు,

ముందుగా మీ తోటివారి ముందు వినయంతో నమస్కరించడం నేర్చుకోండి

వంగి మోకాళ్లపై ప్రార్థన చేయడానికి ఆలయానికి వెళ్లవద్దు,

ముందుగా అణచివేయబడిన వ్యక్తిని  పైకి లేపడానికి కిందికి వంగి ఉండండి

మీ పాపాలకు క్షమాపణ అడగడానికి ఆలయానికి వెళ్లవద్దు,

ముందు మీకు వ్యతిరేకంగా పాపం చేసిన వారిని మీ హృదయపూర్వకంగా  క్షమించండి.

ఆలయానికి వెళ్ళవద్దు. Go not to the Temple by Rabindranath Tagore.

స్వేచ్చానువాదం: వనజ తాతినేని

ఈ రోజు గాలిలో స్వరం విన్నాను

 ఈరోజు గాలిలో నీ స్వరం విన్నాను.

I Heard Your Voice In The Wind Today 

ఆంగ్ల కవితకు స్వేచ్ఛానువాదం.

ఈరోజు గాలిలో నీ స్వరం విన్నాను, 

నీ ముఖాన్ని చూడటానికి గిర్రున తిరిగాను;

నిశ్శబ్దంగా నేనా స్థానంలో నిలబడినప్పుడు 

నిట్టూర్పు గాలి నన్ను తాకింది.

ఈరోజు సూర్యుడి  నులి వెచ్చని కాంతిలో

నీ స్పర్శను అనుభవించాను.

నీ ఆలింగనం కోసం నేను కళ్ళు మూసుకున్నాను. 

నా ఆత్మ పైకి తేలుతున్నట్లు అనిపించింది.

వర్షాన్ని చూస్తున్నప్పుడు కిటికీ అద్దంలో  నీ కళ్ళు చూశాను;

వర్షపు చుక్క పడినప్పుడల్లా అది నిశ్శబ్దంగా

నీ పేరునే ఉచ్చరించినట్లు అనిపించింది.

ఈరోజు నిన్ను  నేను హృదయానికి దగ్గరగా తీసుకున్నాను, 

అది నాకు పూర్తి అనుభూతిని కలిగించింది;

నువ్వు మరణించి ఉండవచ్చు. 

కానీ, నువ్వు నను  వీడిపోలేదు, 

నువ్వు ఎల్లప్పుడూ నాలో ఒక భాగంగా వుంటావు

సూర్యుడు ప్రకాశిస్తున్నంత కాలమూ 

గాలి వీస్తుంది వాన కురుస్తుంది...

నువ్వు నాలో యెప్పటికీ జీవిస్తావు 

ఎందుకంటే, నా హృదయానికి తెలిసింది అదొక్కటే!

ఆంగ్ల మూలం: Unknown

స్వేచ్ఛానువాదం: వనజ తాతినేని.

మరణించిన వారు తల్లి కావచ్చు, భర్త/భార్య, స్నేహితుడు ఎవరైనా కావచ్చు. 

వారిని హృదయంతో స్మరించడం.. feel your heart. 

ఎర్ర ముఖముల్ వస్త్రం

 ఎర్ర ముఖముల్ వస్త్రం  -వనజ తాతినేని 

నా జ్ఞాపకాల ఊరేగింపు మొదలైంది. 

ఎర్రటి మఖముల్ గుడ్డలో  మూల విరాట్ అయిన 

నీ రూపాన్ని చుట్టి  హృదయ సింహాసంపై కూర్చుండబెట్టాను.

పక్కనే కొన్ని నీ కవితల పుస్తకాలు ఉత్సవ విగ్రహాల వలె నిలుచుని వుండాయి.  

రెండు కాళ్ళ  ఈ రాతి రథం నెమ్మెదిగా  నీవుండే వీథిలోకి కదిలివస్తుంది. 

నువ్వు   వార  పోయడానికి రెండు బిందెలతో  

పన్నీరు కన్నీరు నింపుకుని ఎదురుచూస్తూనే వుండి వుంటావ్.  

కమల నయనాలను దివ్వెలుగా వెలిగించి స్వాగతం పలుకుతావ్

స్వచ్చమైన నీ మనసుకి విలాసం లాంటి నారికేళ ఫలం

మధురమైన నీ వాక్కు లాంటి అమృతపాణి  కదళీ ఫలాలు 

సమర్పణకు సిద్దం చేసావ్ 

నీరాజనం ఇవ్వడానికి  నీ హృదయాన్నే కర్పూరకళిక మార్చావ్

 నీకు నేనివ్వగల ప్రసాదం ఏమైనా వుందంటే అది

 రెండు పొడి పొడి మాటలను కండ చక్కెర పలుకులగాను 

మొహమాటపు దరహాసాన్ని పువ్వులగానూ ఇచ్చి పోతాను.

నన్ను నువ్వు అమితంగా ప్రేమించడంలో నా తప్పేం వుందసలు? 

అయినా ఆ ఎర్రటి ముఖముల్ వస్త్రాన్ని 

తిరిగి ఇచ్చేయమంటావని భయమేసిందనుకో!

నిశికన్య

మినీ కవితలు …  

వివాహబంధం ఒక నాటకం 

 వేదికపై ఇద్దరూ సహజ నటులే

రంగులన్నీ వెలిసిపోయాక 

 మూయడానికి తెరలెందుకు 

 పలకడానికి భరతవాక్యమెందుకు!? 

      *************

కిటీకీ లేని గదిలో వెలుగులు నింపాలని

కాస్తంత వెన్నెలను తుంచి తెద్దామనుకుంటే

చందమామే చేతుల్లోకి వచ్చేసాడు.

                     తెచ్చి గదిలో వేలాడదీసాను

ఇప్పుడా గది  అమావాస్య యెరుగని 

రాత్రులతో విరాజిల్లుతుంది. 

నిశికన్య బావురుమంది. 

హృదయానికి దగ్గర దారి

హృదయానికి దగ్గర దారి

రాజప్రాసాదం పై చంద్రుడు వడివడిగా ఊరేగుతున్నాడు.

 కోటగోడలపై నుండి అంతఃపురం లోని 27గురు రాచకన్యలు 

కోట గుమ్మాలకు ఆనుకుని ఘడియలు లెక్కెట్టుకుంటున్నారు. 

జంట చకోర పక్షులు వెన్నెలను తాగుతూ  విహరిస్తూ ఉన్నాయి 

 మతిస్థిమితం కోల్పోయిన  విరహిణిలు కొందరు 

లాంతరు చేత ధరించి పతిని వెతుక్కుంటూ బయలుదేరితే 

మరికొందరు బాట వెంబడి కాపుగాసారు 

ఎవరికివారు తమ కౌగిలిలో బంధించాలని. 

రోహిణి  మాత్రం తన ప్రేమనంతా వెన్నెలగా జేసి 

పతి  కార్యంలో  తాను పాలు పంచుకుని శరత్పూర్ణిమని

మరింత శోభాయమానంగా మార్చింది. 

పతి హృదయానికి దగ్గర దారి  కనిపెట్టి.

తత్పూర్వ సూర్యోదయమే

పతి ఇష్టసఖి చెట్టాపట్టాలేసుకుని 

నిశీధి గృహానికి తరలిపోయారు.

కలవరమాయే మదిలో

ఇటీవల రాసిన 3 కథల్లో మొదటి కథ చదవండీ..

 కలవరమాయే మదిలో    - వనజ తాతినేని.(ప్రజాశక్తి స్నేహ ఆదివారం సంచికలో 05/10/2025 న ప్రచురింపబడిన కథ)

ఎలా వున్నావు ! చూడాలనిపిస్తుంది. ఎంత కాలం స్టేటస్ అప్డేట్ ల్లో చూసుకుని కొండంత అండ ఏనుగంత బలం అనుకుందాం? ఒక్కసారి వచ్చిపో.. 

నిద్ర రావడంలేదు.పుస్తకం చేతుల్లో పట్టుకుని మోసే ఓపిక లేదు, స్క్రీన్ కి కళ్ళు వొప్పగించడమే. వృద్దాప్యం ముంచుకొచ్చే సూచన నిద్ర తగ్గిపోవడం అనుకుంటున్నా కానీ ముఖ్య కారణం మాత్రం స్క్రీన్ టైమ్. ఏం చేయను మరి!?  గతకాలపు చేదు తీపి జ్ఞాపకాలతో వర్తమానం యెలా వుంటుందో తెలియని అయోమయంలో యీ రోజు  నిరాశగా గడుస్తుంది. ప్రతిరోజూ ఇలాగే గడుస్తుంది. ఏ ఆలోచనలు లేని ఖాళీ బుర్ర. ఇంకేం చెప్పను!? 

నీకో సంగతి చెప్పనా! నవ్వకూడదు, అందం యెంత తగ్గిందో అని కాదు కానీ యెలా వున్నానో చూసుకోవాలని అద్దం చేత్తో పట్టుకున్నాను.  ఎడమ కనుబొమ లో తెల్ల వెంట్రుక చూసి ఉల్కిపాటు. ఎందుకో మనసు అంగీకరించడం లేదు వయస్సై పోతుందని. నా వయస్సు ఇరవై యెనిమిది దగ్గర ఆగిపోయి ఇరవై యేళ్ళైంది. నా మనస్సేమో నిండు యవ్వనంతో జీవన లాలసతో కొట్టుమిట్టాడుతుంది. ఏదో చేయాలని ఆశ, చేయలేని అసక్తత. కొన్ని జన్మలింతే! 

“ఇంకేం కావాలి నీకు? భర్త లేకపోయినా సమర్ధవంతంగానెట్టుకొచ్చావ్!   పిల్లలిద్దరూ చక్కగా సెటిల్ అయ్యారు. వాళ్ళను చూసుకుంటూ “కృష్ణ రామ”  అనుకుంటూ   గడిపేయడమే!” అని చెప్పే హితోక్తులు ఇనుప సంకెళ్ళే!.  వీళ్ళకూ వాళ్ళకు  చెప్పానా నాకేం కావాలో! నా మనసులో ఏముందో యెవరికైనా చెప్పానా!? కనీసం నీకైనా!  Freedom is the ultimate luxury.  దాన్ని కాపాడుకోవడం విజ్ఞత.  సదా ఆ పనిలోనే వుంటాను కదా! ఎవరికో సంజాయిషీలు యెందుకివ్వాలి?. 

“ఒక్కసారి వచ్చిపో!  కళ్ళ నిండుగా నిన్ను చూసుకోవాలి.  నా జీవితకాల ప్రేమికుడా! వస్తావుగా! ఎదురు చూస్తూ వుంటాను “ సెండ్ ఆప్షన్ నొక్కుతూ వుండగా నిస్త్రాణంగా కళ్ళు మూతలు పడ్డాయి.

*******************

కాలింగ్ బెల్ మోగింది. అతనే అయి వుంటాడు. చీర సర్దుకొని ఉత్సాహం కొని తెచ్చుకుని తలుపు తీసాను. కళ్ళనిండుగా కనిపించాడు. లోపలికి ఆహ్వానించా. ఏవో కానుకలు తెచ్చాడు. అతిథి మర్యాదలు చేయబోయి ఓపికలేక కూర్చుండి పోయా.

ఎలా వున్నావ్! గుండెను చీల్చి గుండె పెట్టినట్లు వుంది పలకరింపు.

సమాధానం బదులు దుఃఖం ముంచుకొచ్చింది. అతను చేతులు చాచాడు. ఒక్క ఉదుటున అతని హృదయం పై తలవాల్చి వెక్కి వెక్కి యేడ్చింది.బేలగా యేడ్చింది. ఘనీభవించిన దుఃఖం అంతా కరిగి నీరై కాల్వలు కట్టేలా యేడ్చింది. హృదయంలోని భారమంతా తీరిపోయేలా యేడ్చింది. ఆ అరగంటసేపు అతను యేమీ మాట్లాడకుండా  వెన్ను సవరిస్తూ తల నిమురుతూ సాంత్వన కలిగించాడు. 

 హేయ్ పిచ్చీ! ఇది నువ్వే నా అసలు ? ఏమిటీ బేలతనం. మరీ ఆరోగ్యం బావుండలేదా ఏమిటీ?  సోఫాలో కూర్చోబెట్టి పక్కనే కూర్చుని చేయి అందుకున్నాడు. జ్వరం కూడా  బాగా వుందే అనుకుంటూ నుదుటిని కూడా తాకి చూసాడు. 

 డైనింగ్ టేబుల్ పైన పెట్టిన టాబ్లెట్స్ ని పట్టి పట్టి చూసి..జ్వరానికి వేసుకునే టాబ్లెట్ తీసుకుని నీళ్ల సీసా కోసం వెతికాడు.అతనికి ఈ ఇల్లు కొత్త. వంటిల్లు ఏదో వెతుక్కొని సీసాలో నీళ్ళు నింపి తెచ్చాడు. 

ముందు ఈ టాబ్లెట్ వేసుకో.. కొద్దిగా ప్రెష్ అయితే హాస్పిటల్ కి వెళదాం. బుద్దిమంతురాలిలా మందు వేసుకున్నాను. స్వయంగా కాఫీ కలిపి తాగించాడు. అందని చోట వచ్చిన భుజం నొప్పికి మందు రాసాడు.బెడ్ రూమ్ లోకి తీసుకెళ్లి పడుకోబెట్టాడు. కాళ్ళనొప్పులకు కొబ్బరి నూనె రాసి మసాజ్ చేశాడు. జ్వరం తగ్గేవరకు  నా తల తన ఒడిలో పెట్టుకుని కూర్చున్నాడు. నేను స్నానానికి వెళితే పక్క శుభ్రం చేసి బెడ్ షీట్ పిల్లో కవర్లు మార్చాడు. సూప్ చేసి తాగించాడు. ఇంకో డోస్ మందు వేసి పడుకోబెట్టి తాను తెచ్చిన లిల్లీ పూలగుత్తులను ప్లవర్ వాజ్ లో అమర్చాడు. గదంతా సన్నటి పరిమళాలు వెదజల్లుతూ ఉండగా నేను నిద్ర లోకి జారుకున్నాను.

ఒళ్ళు నొప్పులు మొదలయ్యాయేమో కాళ్ళు చేతులు వేళ్ళు విరుచుకుంటూ మూలుగుతూ వుంటే. కాళ్ళు చేతులు నొక్కుతూ వుండిపోయాడు. రెండు గంటల తర్వాత  జ్వరం తగ్గింది.  యాపిల్ ముక్కలు తినిపించి దుప్పటి కప్పి  వెళ్ళడానికన్నట్టు  లేచాడు. చప్పుడుతో  కళ్ళు తెరిచి చూసి . దగ్గరగా రమ్మని చేతులు చాచాను. అతను నా చేతుల్లో వాలిపోయాడు. పన్నీరా కన్నీరా తేడా తెలియలేదు ఇద్దరికీ. అతని స్పర్శ లోని ప్రేమ నిండిన తడి నన్ను చల్లబరుస్తుంది. ఉద్వేగంతో వొణికిపోతున్నాను. కళ్ళు తెరిచి చూస్తే..అతను సముద్రపు అలలా నను  ముంచేస్తున్నాడు. నేను నదిలా కరిగిపోతున్నాను కలిసిపోతున్నాను. సహజంగా అతను తనలోకి లాక్కుంటున్నాడు. ఉధృతి తగ్గి వేగంగా వచ్చిన అల నెమ్మదిగా వెనక్కి మళ్ళిపోతుంది. ఆ అల నన్నూ లోపలికి లాక్కెళుతుంది.మెల్లగా చల్లగా లోతుగా. ఎంత హాయిగా వుందీ సముద్రం. ఇది చాలు.. ఇది చాలు అనుకుంటూ.. సుఖానుభూతితో కూడిన మైకంలో మునిగి పోయాను..

శబ్దాలేవో వినబడుతున్నాయి.  కళ్ళు తెరిచి చూస్తే  చుట్టూ వెలుగు. సముద్రంలో నుండి మర్మైడ్ లేచినట్లు తేలికగా లేవబోయాను. బెడ్ పై కూలబడి పోయి అయోమయంగా చూసాను. మరికొద్ది సేపటికి తెప్పరిల్లాను. నేను కలలో నుంచి మేల్కొన్నానని అర్థమైంది.  నిరాశ నిండిన నోటి వెంట పావురం మూలుగు లాంటి శబ్దం వెలువడింది. బెడ్ పై మళ్ళీ కూలబడ్డాను.

ఎందుకీ కల!?  తెగ కలవర పడిపోయాను. తీరని లోపలి వాంఛలే కలలు అన్నాడు ఫ్రాయిడ్.

నిజమేనేమో! 

నాలో ఏమో నవరస రాగం పిల్లన గ్రోవి వూదింది

మోహాలేవో మోసులు వేసి ఊహాగానము చేసే

కలవరమాయే మదిలో నా మదిలో

***********************

చిలక పలుకుల కాలింగ్ బెల్ మోగుతుంది. ఒకటి, రెండూ, మూడు, నాలుగుసార్లు. ఓపిక చేసుకుని అతి కష్టం మీద తలుపు తెరిచింది. ఇంటి యజమాని తో పాటు అతను. 

నీరసం మగత నిండిన నా కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం.

“నువ్వు రమ్మని పిలిస్తే రాకుండా వుంటానా” కళ్ళతోనే అతని జవాబు. 

ఎవరితను? అన్న ప్రశ్నతో పాటు ఇంటి యజమాని అనుమానపు చూపు. 

“మా బంధువులే లెండి” అతను లోపలికి రాగానే గ్రిల్ గేట్ మూసింది. తన అనుమానపు ఆసక్తి చూపులతో మా ఇరువురిని కలిపి కడిగేసి మళ్ళొకసారి జాడించడానికి వస్తానన్నట్టుగా చూసి అయిష్టంగా లిఫ్ట్ వైపు నడిచాడు ఇంటి యజమాని. 

“ఎలా వున్నారు!? ఒంట్లో బాగోలేదనిపించింది. వెంటనే వచ్చేసాను”  ఏ మాత్రం మర్యాద హద్దులు దాటని పురుషోత్తముడి పలకరింపు. 

“ఊ.. పర్వాలేదు” 

అతిథి సత్కారాలు అవసరం లేని మనిషి అయిపోయాడు క్షణంలో. చేయందుకున్నాడు తన రెండవ చేతిని  కలిసిన ఆ కరచాలనం పై  వుంచి ఏదో తెలియని భద్రత భరోసాన్ని కలిగించాడు. నుదుటిపై చేయి వేసి జ్వర తీవ్రత ను లెక్కించాడు. 

“ఎన్ని రోజుల నుండి యిలా?  హాస్పిటల్ కి వెళ్ళలేదా?” 

“ చిన్న జ్వరమే, బ్లడ్ టెస్ట్ కి ఇచ్చాను. వచ్చాక వెళ్తానులే “ 

‘’ చిన్నవే అని కొట్టి పడేయటం నీకలవాటు” 

వెలుపలి ద్వారం వద్ద మళ్ళీ అలికిడి. అతనే వెళ్ళి చూసాడు. ఈ సారి ఇంటి యజమానురాలు. 

‘’ చుట్టాలొచ్చారుగా, పాలు వున్నాయో లేవో నని వచ్చాను’’

“ప్రిడ్జ్ లో రెండు మూడు పేకెట్ లు వున్నాయండీ. వద్దులెండి’’

“అదేలే, ఇన్నేళ్ళలో యెప్పుడూ రాని కొత్త చుట్టం లా వున్నాడు ఈయన అని మా ఆయన చెపితే, ఎవరో అని చూసి పోవడానికి వచ్చాను’’ 

చూసావు కదా! నా పరిస్థితి  అన్నట్టు చూసాను అతని వైపు. 

అతను యే వరుస బంధువో అసలు బంధువో కాదో తెలుసుకుని తీరాలన్నట్లు అక్కడే తచ్చాడుతూ.. ‘’ అంత మరీ బాగోకపోతే మీ అక్క కో అన్నయ్య కో ఫోన్ చెయ్యక పోయారా, లేకపోతే రమ్మంటే నేనైనా తోడు వచ్చేదాన్ని హాస్పిటల్ కి” 

“ చేసానండీ, అన్నయ్య కాసేపట్లో వస్తానన్నాడు “ అని చెప్పాక కానీ ఆమె కదల్లేదు. 

‘’ రక్షణ వ్యవస్థ పటిష్టంగా వుంది” నవ్వాడతను. 

“మరేమనుకున్నావు” తోడుగా నవ్వింది.

అతని వైపు దీర్ఘంగా చూసింది. ఇది చాలు అన్నట్టు చూసింది. కృతజ్ఞతగా చూసింది. ఇంకేం లేదన్నట్టూ చూసింది. 

అతను లేచి నిలబడ్డాడు. వస్తాను అన్నట్టు కళ్ళల్లోకి  చూసి చేతిని అందుకుని రెండు హస్తాల మధ్య మృదువుగా బిగించి వదల్లేక వొదిలాడు.  రాత్రి తాలూకు కల గుర్తొచ్చింది. కలవరపడింది.అతన్ని కాసేపు వుండు అని అనకుండా త్వరితంగా లిఫ్ట్ వరకూ వచ్చి వీడ్కోలు పలికింది. 

తీరా అతనెళ్ళాక నా  ప్రాణం అతను తీసుకుపోయినట్లు  నిస్సత్తువుగా బరువుగా అడుగులు వేస్తూ ఇంట్లోకి వచ్చి ద్వారం తలుపులు మూసి   బోల్టు బిగించి తలుపుకి ఆనుకుని నిలబడి.. “అసలెందుకు అడిగానూ అతన్ని, ఒక్కసారి వచ్చిపో! “అని  ప్రశ్నించుకుంది. 

ఊగిసలాడకె మనసా! నువ్వు ఉబలాట పడకే మనసా! SP శైలజ గొంతు యేళ్ళ తరబడి  నరనరాన ప్రవహించే నెత్తుటి చుక్కలో కలిసిపోయి నాట్యం చేస్తుంది. అర్ధం లేని అనుమానం యేదో పీడిస్తూ అతన్ని దూరం పెడుతుంది. మళ్ళీ కావాలనుకుంటుంది. ఊగిసలాడే మనసు తీరని ఆశను పట్టుకుని వేలాడే మూర్ఖురాలు.

 

చుట్టూరా వెరపు లేని సహజీవనం కాలం నడుస్తోంది. వంటరైన వృద్దుల వివాహాలు జరుగుతున్నాయి. నాకు మాత్రం మనసైన స్నేహితుడు  ఇంటికొచ్చి వొక అరగంట గడిపే వీల్లేదు. అయినవాళ్ళ  పరాయివాళ్ళ మోరల్ పోలీసింగ్. కన్నీరు ముంచుకొచ్చింది. అనారోగ్యంగా వున్న తను ఓ ఆత్మీయ స్పర్శ కోరుకోవడం తప్పెలా అవుతుంది?  . 

ఎవరికి ఎవరు సొంతమూ ఎంతవరకీ బంధం!? తెప్పరిల్లింది. మనస్సు దృఢం చేసుకోవాలనుకుంది.  

భారంగా..ఓ నిట్టూర్పు విడిచి కూతురి పురిటికి హాస్పిటల్ కి వెళ్లడానికన్నట్టు సదా  సిద్ధమై వుండే తల్లి లా యెప్పుడూ సిద్ధంగా వుంచుకునే  బేగ్ ని తీసి బయట పడేసి స్నానానికి వెళ్ళింది. 

హాస్పిటల్ ఫైల్ తీసుకుని డెబిట్ క్రెడిట్ కార్డ్ లు పెట్టుకుని  ఫోన్ చూసుకుంటూ బేగ్ తీసుకుని  లిఫ్ట్ వద్దకు వచ్చింది.ఫస్ట్ ప్లోర్ నుండి పైకి వచ్చిన ఇంటి యజమానురాలు. ఆమె ప్రశ్నలకు తావివ్వకుండా..

“హాస్పిటల్ కి వెళుతున్నాను. మా వాళ్ళు యెవరైనా వస్తే క్యూర్ హాస్పిటల్ కి రమ్మని చెప్పండి”  

బుక్ చేసిన ఆటో కోసం ఎదురుచూస్తూ వాట్సాప్ మెసేజ్ లు చూసుకుంటూ.. భృకుటి ముడిచింది.

“ఆటో రావడం ఆలస్యం అవుతుందేమో!  హాస్పిటల్ దగ్గర నన్ను దించమంటారా?” వెనుక వాచ్ డాగ్ లా నిలబడి వున్న ఇంటి యజమాని. 

కాచుక్కూచుని వుంటాడు అంట్ల వెధవ! మనసులో తిట్టుకుని..

“ వద్దండీ, ఆటో వచ్చేస్తుంది. అన్నట్టు మీ అమ్మాయి ఇంట్లోనే వుందా?” 

అదేం ప్రశ్న?  అయినా మా అమ్మాయి సంగతి మీకెందుకన్నట్టు చూసి.. “ఇప్పుడెందుకు ఇంట్లో వుంటుంది కాలేజ్ కి వెళ్ళింది” అన్నాడు దబాయింపుగా. 

“ ఏం లేదు, రాత్రి నాకు తాను వున్న లొకేషన్ షేర్ చేసింది. ఎక్కడో సిటీకి దూరంగా వుంది అది. ఆ మెసేజ్ యిప్పుడే చూసాన్నేను. ఇంటికి వచ్చిందా లేదా ఏదైనా ప్రమాదంలో వుందేమోనని చెపుతున్నా” 

ఇంట్లోకి పరిగెత్తాడు. వెంటనే భార్యతో పాటు బయటకు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. ఆమె కూతురు పెట్టిన మెసేజ్ చూపించమని అడిగింది. ఆయన  చెప్పలేని భాష లో  భార్యనూ,  కూతుర్ని తిడుతూ వుండగా.. ఆటో వచ్చింది. ఎక్కుతూ అంది.

 “ఇరుగు పొరుగు కదలికలపై చూపే శ్రద్ధ, యెవరింటికి యెవరొచ్చారో,  యెవరు -యెక్కడికి వెళుతున్నారో తెలుసుకోవడం మానేసి  మీ  గూఢచర్యం మీ పిల్లల పై పెట్టండి.వాళ్ళు కనీసం సేఫ్ గా నైనా వుంటారు. అన్నట్టు మీ అమ్మాయి పంపిన మెసేజ్ మీకు ఫార్వార్డ్ చేసాను. ఇక పై నన్ను విసిగించకండి”  ఏళ్ళ తరబడి భరించిన చిరాకు మొహమాటం ఆ క్షణంలో బద్దలైంది.  

ఆటో ఆగేటప్పటికే  అప్పటికే సిద్దంగా వున్న నర్స్ బేగ్ అందుకుంది. మరో నర్స్ మళ్ళీ బాగా వత్తిడికి గురయ్యారా? ఆస్ధమా ఎటాక్ చేసింది?” అని ఆరా తీసింది బిపి పరీక్షిస్తూ.

“లేదు, ఒక వారం రోజులైనా మీతో సేవ చేయించుకోవడానికి మనసైంది”అన్నాను.

జాలిగా చూస్తూ.. “రూమ్ సిద్ధం చేయమంటారా?”

“ఊ” 

వరుసలో నిలబడిన మరో పేషంట్  టెంపరేచర్ బిపి చూస్తూ..“పిల్లలేమో విదేశాల్లో,  ఈమె పుట్టింటికి వచ్చినట్లు అప్పుడప్పుడూ యిక్కడికి  వచ్చి నయం చేయించుకుని వెళుతుంది.  

ఇకపై యీ మాటలు వినడం కూడా అలవాటు చేసుకోవాలి కాబోలు అనుకున్నాను. 

ఇదే హాస్పిటల్ లో జనరల్ ఫిజీషియన్ డాక్టర్ సరస్వతి నా  స్నేహితురాలు.

నన్ను చూడగానే “ఏమిటీ అవతారం! బాగోకపోతే వెంటనే రావు. మానసిక ఒత్తిడి కారణంగా కూడా ఆస్త్మా పెరుగుతుంది అని చెప్పాను కదా!” అంటూ ఆక్సిజన్ పెట్టమని తొందర చేసింది.సీనియర్ పల్మనాలజిస్ట్ ని పిలిపించి చూపించింది. మందులు తెప్పించి  ప్రత్యేకంగా నర్స్ నియమించి. రౌండ్స్ కి వెళ్ళిపోయింది. ఓ పి ముగిసిన తరువాత వచ్చి పక్కనే కూర్చుంది.మూడు గంటల పాటు ఆక్సిజన్ అందిన తర్వాత తెరిపి గా ఉంది ప్రాణం. 

 

“ ఏం ఆలోచిస్తున్నావ్! ఇంకా పిల్లలు, బంధువులు గురించేనా!? మనసు విప్పి చెప్పవే! మా తల్లి వి కదూ!  లాలనగా అడిగింది. 

సైగ చేసాను.  రాసి చూపిస్తానని. పెన్, పేపర్ అందించింది సరస్వతి. 

“సరూ! నా భర్త చనిపోయాక నన్ను నేను చాలా  కుదించుకున్నాను. బిరడాలో బిగించుకున్నాను. ఎవరితోనైనా అదీ అభిరుచులు  కలిసిన వాళ్ళతో నైనా ఎక్కువ  మాట్లాడితే  అది స్నేహమే అయినా కూడా తప్పే అయింది. లోకుల అవాకులు చెవాకులు బిడ్డల చెవిన పడకూడదు అని. 

సత్యమేమిటో తెలియజాలని బిడ్డల మనసు కల్లోల సముద్రంగా మారుతుంది అని. అయినా అపవాదు కాటు నుండి తప్పించుకోవడం సాధ్యం కాలేదు. ఇప్పుడేమో పిల్లలు దూరంగా. నన్నేమో ఒంటరితనం అభద్రతాభావం రాకాసి లా చుట్టేస్తోంది. నేనేం చేయను? 

చదివిన సరస్వతి తలెత్తి చూసింది. 

అపరాధి లా తలొంచుకున్న నన్ను చూసి జాలిపడింది. 

“ఇంకా నీ మనసులో ఏదో ఉందే! అది కూడా చెప్పు!  నేను తెలుసుకుని తీరాలి.”

“ఏం లేదు.” తల అడ్డంగా ఊపింది. 

ఊహూ! . చెప్పాల్సిందే! మొండి పట్టు పట్టింది.

కొంచెం రిలాక్స్ గా కూర్చుని హాస్పిటల్ ఫైల్ వొత్తుగా పెట్టుకుని మనస్సంతా అక్షరాల్లో కూర్చింది.. 

“చెవి ఒకటి ఒగ్గి నా హృదయ ఘోష ని  వినేవాడు 

గడ్డకట్టిన మౌనాన్ని చూపుల విల్లంబుతో చేదించినవాడు 

అనివార్య అవసరాల్లో తోడుగా నిలిచినవాడు. 

నా చెవి లోపలి చెవి నా లోపలి స్వరం అతను. 

అతని సమక్షంలో నేను అన్నీ మర్చిపోతాను. 

పసిపాపలా మారిపోతాను. 

అతను కావాలని నాకు  బలంగా అనిపిస్తుంది. 

ఫిజికల్ నీడ్ కాదు, అచ్చంగా కూడా కాదు.

అప్పుడప్పుడు మాత్రమే! మనస్సు దాహంతో అలమటిస్తుంది.

అది ప్రేమ దాహార్తి.  

ప్చ్ !  కానీ అది యెన్నటికీ సాధ్యం కాదు సరూ!  

“ఎందుకు సాధ్యం కాదు,అతనితో నేను మాట్లాడనా! డాక్టర్ గా మాట్లాడతాను” 

 “వద్దులే, వదిలేయ్”. 

“అతనెవరో నాకైనా చెప్పవా మరి.”

 “ ఊహూ! చెప్పను,  

బలవంతం చేయలేదు సరస్వతి. “ ప్రశాంతంగా వుండు, మళ్ళీ రాత్రి కి ఇంటికి వెళ్ళేటప్పుడు వస్తాన్లే!”  

వెనుక నుండి స్నేహితురాలిని చూస్తూ మనసులో మూగగా అనుకున్నాను. “సరూ! అతను నీ భర్త సాగర్  అని నీకెలా చెప్పనూ?” నో నెవ్వర్!! ఇంకోసారి నీతో యుద్ధం చేయలేను. నేను అనేక రకాలుగా నీకన్నా బలహీనురాలిని. 

కానీ ఒకటి మాత్రం నిజం. నా జీవితానికి మాత్రం నిన్న రాత్రి వచ్చిన కల చాలు!  

కలలు కాఫీ లాంటివి. జీవితానికి stress buster 

కల వరమాయె మదిలో నా మదిలో. హమ్ చేస్తున్నాను.

రాత్రి ఎనిమిదిన్నరకి  సరస్వతి  వచ్చింది.  వేడి వేడి ఇడ్లీ తక్కువ కారం తో స్వయంగా తినిపించింది. వెళ్ళబోతూ మళ్లీ అడిగింది. “ఎవరే అతనూ.. చెప్పవూ! . 

తల అడ్డంగా ఊపాను. 

“కొంపదీసి అతను మా ఆయన కాదు కదా! రెండో ఇన్నింగ్స్ లో కూడా మా ఆయన్నే ప్రేమించానని చెప్పేవనుకో.. అస్సలూరుకోను. ఫ్రెండ్ వని కూడా చూడకుండా ఏ ఇంజెక్షెనో యిచ్చి చంపేస్తాను.’’ బెదిరించింది. పిడుగు పడినట్లుగా చూస్తున్న నాతో  “ఆయనే కావాలని ఎంతో కష్టపడి పోటీపడి డాక్టర్ ని  అయ్యాను. ఆయన కుటుంబానికి  బోలెడంత యెదురిచ్చి ఆయన్ని  దక్కించుకున్నాను మరి.”  నవ్వుతూనే మాటలంటించింది.  

గతుక్కుమన్నాను. నల్లబడిన నా ముఖం కనిపెట్టకుండా చేయి అడ్డం పెట్టుకుని రాని దగ్గు దగ్గాను.

తనకు కావాల్సిన దాని కోసం యెంతకైనా తెగించే సరస్వతి ని నేను మర్చిపోతే కదా! మా తొలివలపుల  తెప్పను నిర్ధాక్షిణ్యంగా  ముంచేసి  సాగర్ ని తన బోట్ లోకి లాక్కోవడం ఆమె నాకు చేసిన అన్యాయం కాదూ! సాగర్ కి  ఆ సంగతి బాగా తెలుసు. ఇంకెప్పుడూ.. నావైపు నుండి అతనికి   “ఒక్కసారి వచ్చిపో” అన్నమాట జారకుండా గుండెను ఇనుప గుండెగా మార్చుకోవాలి. ఇనుప గుండెకు ఏ రక్షణ కవచం అవసరం లేదు ఏ తూటా గాయపర్చలేదు. మహా అయితే తుప్పు పట్టి శిథిలం కాగలదు.  

………………………………0……………………………..……